Κυριακή και το πλάνο έχει Κύτταρο με καλή παρέα, έτοιμοι να παρτάρουμε και να ιδρώσουμε με καλό punk. Ο κόσμος που έχει μαζευτεί ήδη απ’ έξω, πρiν ανοίξουν οι πόρτες, με προδιαθέτει πολύ ευχάριστα για τι θα ακολουθήσει στη συνέχεια.
Aνταπόκριση: Δημήτρης Κούφαλης / Φωτογραφίες: Χριστίνα-Θάλεια Παππά (περισσότερες εδώ)
Για να παίξεις σωστό punk πρέπει να έχεις πτυχίο αρμονίας; Όχι. Πρέπει να έχεις αποφοιτήσει απο το Berklee; Σίγουρα όχι. Για να παίξεις σωστό punk πρέπει να έχεις ψυχή. Και οι Gramm Eleven σίγουρα έχουν ψυχή. Χωρίς να τους έχω ξαναδεί live, δεν ήξερα τι ακριβώς να περιμένω. Οι Αθηναίοι punkάδες Gramm Eleven ανεβαίνουν στη σκηνή για να μου δείξουν, απο το πρώτο κιόλλας κομμάτι, οτι κακώς δεν τους γνώριζα. Γρήγορες μπασογραμμές, αλήτικη κιθάρα, επιθετικά και γκρουβάτα drums και δεύτερα φωνητικά απο τα δύο έγχορδα μέλη. Πυρηνικό όπλο της μπάντας, η τραγουδίστρια με τη φωνάρα της, με όσο πρέπει -για το είδος- γρέζι και το εκκεντρικό της στυλ, να δίνει πολύ στο σύνολο. Με το tempo λές και έχει πάρει… βιάγκρα και να μην λέει να πέσει με τίποτα, οι Gramm Eleven μας σερβίρουν ένα άκρως πωρωτικό setlist. Θα τα ξαναπούμε στο επόμενο live σας, λοιπόν!
Το Κύτταρο έχει πλέον γεμίσει και στη σκηνή ακολουθούν οι punk rockers Perkele. Απο τις πρώτες νότες του “one day” καταλαβαίνω ήδη ότι δεν υπάρχει ψυχή εδω μέσα που να βρέθηκε τυχαία και οτι το μαγαζί είναι γεμάτο με θερμους οπαδούς της μπάντας. Η ενέργεια με την οποία βγήκαν οι Perkele στη σκηνή, σε συνδυασμό με την λαχτάρα του κόσμου απο κάτω να τους ακούσει ήταν σαν να πετάς αναμμένο σπίρτο σε εκρηκτική ύλη. Το Σουηδικό τρίο, με κομματάρες όπως τα “Paradise”, “My home” , “Moments”, “When you are dead” και “Stories from the past” αναβαθμίζουν το event απο live, σε full blown party. Η συνταγή είναι γνωστή: Sing-alongs, χορός, σπρωξίδια, stage divings και crowdsurfing. Το live κορυφώνεται στο encore με το “Forever” και το “No shame”, στο οποίο ενσωμάτωσαν ένα medley με τα “Detroit rock city”, “Paranoid”, “Fear of the dark” και “Breaking the law” (κ. αρχισυντάκτη, δεν είχα πάρει κάτι, αλήθεια, αυτά έπαιξαν, το ορκίζομαι)! Η βραδιά κλείνει με το Κύτταρο να σείεται συνθέμελα απο τις φωνές του κοινού που τραγουδάει όλο μαζί “…I’ve got a flame in my heart that never dies… I got a heart full of pride…”.
Επίπεδο ικανοποίησης της βραδιάς: “τι ζήσαμε παλι σήμερα”!
