Τα πολλά κολλητιλίκια με τους Dream Theater φαίνεται πως επηρέασαν παραπάνω από όσο χρειάζεται τους Periphery με αποτέλεσμα την κυκλοφορία ενός διπλού album, μιας κίνησης σίγουρα αρκετά παρακινδυνευμένης στους χαλεπούς δισκογραφικούς καιρούς που ζούμε.
Οι ομοιότητες με τους Τheater δε τελειωνουν βεβαια εδώ, αλλά παρουσιάζονται και κατά την ακρόαση των τραγουδιών. Στο πρώτο CD εν ονόματι “Alpha”, η πλειονότητα των κομματιών έχει πάρει μια mainstream στροφή, με τα μελωδικά φωνητικά του Spencer Sotelo να χαντακώνουν τα τραγουδια, καθώς είναι μέτρια και εκνευριστικά, με αποτέλεσμα να παρασέρνουν το album στη μετριότητα. Τα πολυρυθμικά μέρη, τα djent riffs και οι 8χορδες κιθάρες είναι φυσικά τα χαρακτηριστικά στοιχεία της μουσικής των Periphery, το πρόβλημα όμως είναι ότι δε ταιριάζουν με τα φωνητικά, καθώς δημιουργείται μια αντίθεση η οποία δεν βγάζει το αποτέλεσμα που ίσως επιθυμούσε το συγκρότημα. Kαλύτερα κομμάτια του album είναι τo “MK Ultra” και το ομότιτλο, το μοναδικό κομμάτι που τα φωνητικά χρησιμοποιούνται όπως πρέπει. Καλά, δεν μπορούσαν να το κάνουν αυτό και για τα υπόλοιπα τραγούδια;
Tα πράγματα καλυτερεύουν σαφώς στο δεύτερο CD (“Omega”) όπου έχουν βάλει τα βαρύτερα και πιο τεχνικά κομμάτια του δίσκου. Η εισαγωγή με τίτλο “Reprise” μας θυμίζει ξανά τις προφανείς επιρροές που αναφέραμε και στην αρχή, ενώ στη συνέχεια έχουμε τα στοιχεία που έκαναν τους Periphery να θεωρούνται από τους ηγέτες του τρέχοντος prog/djent ρεύματος. Heavy, πολυρυθμικά μέρη αποτελούν την πλειονότητα του album και μας θυμίζουν τον πρώτο τους δίσκο που τους έκανε και γνωστούς στο ευρύ κοινό. Τα φωνητικά -ευτυχώς- είναι κατά το μεγαλύτερο μερος τους βαριά, με αποτέλεσμα τα τραγούδια να δείχνουν τις δυνατότητες του group. Ξεχωρίζουν τα “Τhe Βad Τhing”, “Ηell Βelow” (υπέρβαρο beatdown με σκισμένα φωνητικά – το καλύτερο κομμάτι όλου του δίσκου) και το 11-λεπτο ομότιτλο που περιέχει συνεχείς αλλαγές σε ρυθμούς και θυμίζει τα instrumental μέρη των “Μetropolis Pt2″ και Six Degrees of Inner Turbulence”.
Τα κομμάτια του “Omega” είναι επτά, οπότε τεχνικά δεν θεωρείται full length αλλά ΕP. Aν είχαν βάλει και άλλα 3-4 τραγούδια σε παρόμοιο ύφος το “Juggernaut” θα ανέβαινε επίπεδο, χωρίς όμως να σημαινει οτι δεν είναι καλό όπως μας το παρουσιάζουν. Απλά αν είχαν προσέξει το θέμα της φωνής στο “Alpha” σίγουρα θα μιλάγαμε για μία από τις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς στο χώρο του progressive ήχου, αντί για μια χαμένη ευκαιρία που μας άφησε μια γλυκόπικρη γεύση.