Άραγε τι είναι πιο ουσιαστικό; Να ταξιδεύεις παίζοντας μουσική ή να ταξιδεύεις μέσω της μουσικής που ο ίδιος δημιουργείς; Το συγκεκριμένο ερώτημα αποτέλεσε έναν από τους προβληματισμούς, τους οποίους συζήτησα με έναν από τους πιο ταλαντούχους μουσικούς της εγχώριας σκηνής, Άγγελο Αϊβάζη, aka Pelion Rivers. Μια συζήτηση εφ’ όλης της ύλης, σε μια ιδιαίτερα vintage τοποθεσία, στο Μπελ Ρέυ, μας μιλά για το Πήλιο, για την συνεργασία του με την Μαρίζα Ρίζου, για την αγάπη του προς τις κασέτες, αλλά και την κυκλοφορία αυτών!
Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη
***
Γιατί αυτή η επιλογή; Τι σε συνδέει με το Πήλιο;
Δεν έχω κάποια καταγωγή από το Πήλιο – αν και δε θα με χάλαγε. Σε μια φάση ενδοσκόπησης πριν κάποια χρόνια επισκέφτηκα το μέρος και όταν βρέθηκα εκεί μου ήρθε ξεκάθαρα η δημιουργία ενός αμιγώς one – man folk project. Εκεί ουσιαστικά έγραψα το πρώτο κομμάτι και όταν ήρθε η στιγμή να δώσω όνομα, σκέφτηκα ότι θα ήταν καλό να βάλω μια αναφορά, καθώς επίσης όλο αυτό από μόνο του μοιάζει με ονοματεπώνυμο.
Από τότε που ξεκίνησες, πως έχει αναπτυχθεί ο ήχος σου;
Ως προς το μουσικό εγχείρημα Pelion Rivers συγκεκριμένα, με τράβηξε πολύ η fingerstyle τεχνική της ακουστικής κιθάρας, το πόσο δηλαδή ιδιαίτερο θεωρούσα να μπορεί κάποιος να παίζει κιθάρα και να τραγουδάει με αυτόν τον τρόπο και να σου μεταδίδει τόσο μεγάλη δύναμη συναισθημάτων. Σε δεύτερο επίπεδο αναζήτησα τους κατάλληλους ανθρώπους που θα πλαισίωναν αυτό το project. Τον παραγωγό Άλεξ Μπόλπαση και τον Άλεξ Κετεντζιάν, που με την υψηλής αισθητικής μουσικό εξοπλισμό και ματιά τους κατάφεραν να δώσουν τον συνεπή, προς το μουσικό αυτό είδος, ήχο.
Από πάντα πίστευες πως αυτό που ήθελες να κάνεις ήταν η μουσική; Αποτελεί μεγάλο μέρος στη ζωή σου;
Έχω εργαστεί σε εταιρείες σχετικές με το μεταπτυχιακό μου σε πολιτισμική διαχείριση και marketing, όπως επίσης έκανα και στο εξωτερικό όταν έμενα. Τα τελευταία τρία χρόνια περίπου ασχολούμαι αποκλειστικά με την μουσική σε επαγγελματικό επίπεδο, αποτελεί δηλαδή το βασικό μέσο χρηματοδότησης των προς το ζην. Περιφερειακές ασχολίες συνυπάρχουν αρμονικά, όπως μαθήματα κιθάρας, αλλά και ο χώρος της εστίασης.
Γιατί πολλοί Έλληνες καλλιτέχνες διαπρέπουν στο εξωτερικό;
Διαπρέπουν σίγουρα εξαιτίας της αγοράς, η αγορά είναι πολύ περιορισμένη εδώ. Βέβαια, εδώ υπάρχει μεγάλη κινητικότητα και από την στιγμή που υπάρχουν όλα αυτά τα μέσα, όπως το Spotify, αναφερόμαστε σε μια παγκόσμια αγορά, δηλαδή μπορούμε να ακούσουμε πράγματα που γίνονται στη Σουηδία για παράδειγμα, χωρίς κάποιος να έχει ένα top selling hit. Αυτό ισχύει παντού. Όσοι διαπρέπουν έξω, όπως και στη χώρα μας, σίγουρα περνούν πολλές ώρες στο δρόμο, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Κρύβει ένα χτίσιμο επικοινωνίας ετών από πίσω πολύ σοβαρό.
Θεωρείς ότι μια μπάντα μπορεί να τα καταφέρει μόνη της χωρίς manager;
Είναι σίγουρα θεμιτό να υπάρχει ένας άνθρωπος ή μια ομάδα ανθρώπων που με την εμπειρία και τις κατάλληλες επαφές τους θα λειτουργήσουν με το σωστό τρόπο που ταιριάζει με την αισθητική της μπάντας. Ο κόσμος θέλει τον καλλιτέχνη που ακούει στο Spotify να τον νιώθει λίγο πιο δικό του. Έχοντας πάρει αισθητά περισσότερη δύναμη στα χέρια του είναι ικανός να διαμορφώσει τα plays ενός κομματιού η ενός δίσκου και κατ’ επέκταση να γίνει και ο ίδιος μέρος μιας ευρύτερης παρέας.
Σε ενοχλεί που πλέον στις μέρες μας έχει χαθεί η μαγεία του βινυλίου και κυριαρχεί το internet με βασικά μέσα διάδοσης της μουσικής, το Spotify;
Το βινύλιο, όπως και η κασέτα που θα κυκλοφορήσει ο δίσκος μου, έχουν περισσότερο συλλεκτική – συναισθηματική αξία. Δε λέω κάτι καινούργιο, τα χουν πει άλλοι καλύτερα από εμένα. Αυτό δε σημαίνει ότι η πρόσβαση σε μια τεράστια ψηφιακή δισκοθήκη όπως του Spotify είναι μεμπτή. Το κάθε άλλο. Ο καθένας βρίσκει την αλήθεια του στο μέσο που τον εξυπηρετεί στο να ακούει και να ανακαλύπτει νέες μουσικές.
Τι πάει λάθος με την εγχώρια μουσική σκηνή;
Τι πάει λάθος; Δε θεωρώ ότι πάει κάτι λάθος. Παρατηρώ ότι υπάρχει αλληλεγγύη στις μπάντες μεταξύ τους, δηλαδή βλέπω συνεργασίες και support. Ίσως υπάρχουν πολύ περιορισμένοι χώροι να κάνεις ένα live, δηλαδή δεν έχουμε πολλά stages. Αν με ενοχλεί κάτι είναι ότι εδώ στην Ελλάδα δίνουν έμφαση στην εικόνα παρά στην ουσία.
Πιστεύεις ότι δίνονται πλέον ευκαιρίες, ένα βήμα στους νέους μουσικούς, να προωθήσουν τη μουσική τους;
Φυσικά και δίνονται ευκαιρίες στις νέες μπάντες. Όπως και στην περίπτωση της πρώτης μου μπάντας, Brainwash Squad, όπου μέσω ενός διαγωνισμού του καναλιού MAD σταθήκαμε τυχεροί να βγάλουμε τον πρώτο μας δίσκο με μεγάλη εταιρεία και να έχουμε μια ευρείας γκάμας προώθηση. Τέτοιες ευκαιρίες συχνά πυκνά βλέπω ακόμη να γίνονται.
Ο δίσκος που φέρει το ψευδώνυμο σου, “Pelion Rivers” αποτελεί προσωπικό βίωμα;
Εξιστορεί προσωπικά βιώματα και ιστορίες που μου κάνουν εντύπωση. Φαντάζομαι όπως όλοι οι δίσκοι. Είναι ένας δίσκος που ακούγεται ως μια ολότητα, ως “ένα”. Δεν αποτελεί συλλογή κάποιων singles.
Ποια ήταν η διαδικασία εγγραφής και γραφής;
Η διαδικασία εγγραφής έχει να κάνει αποκλειστικά με τα άτομα που εμπιστεύτηκα και προανέφερα. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο θέλαμε να χρησιμοποιήσουμε αναλογικές μεθόδους, όπως η επιλογή των μικροφώνων και της κονσόλας. Και οι κιθάρες που επιλέχτηκαν, κάτσαμε μια ολόκληρη μέρα για να δούμε ποιας ο ήχος ταιριάζει περισσότερο σε κάθε κομμάτι. Συνεργάστηκα με ανθρώπους που έδειξαν μεγάλη αγάπη. Το πρώτο κομμάτι που παρουσιάσαμε ήταν εντελώς διαφορετικό από τον υπόλοιπο δίσκο, γιατί γράφτηκε στις γραμμές του τρένου, έτσι στεγνά, με μια κιθάρα και φορητό εξοπλισμό.
Τον τελευταίο καιρό συνεργάζεσαι με την Μαρίζα Ρίζου. Είσαι επιλεκτικός, έχεις συγκεκριμένα κριτήρια που επιλεγείς τους ανθρώπους με τους οποίους θα συνεργαστείς;
Σίγουρα θέλω να ταιριάζουμε μουσικά, στις επιρροές, στους χαρακτήρες, να υπάρχει κοινό χιούμορ, να ταιριάζουμε σαν άνθρωποι. Στην συγκεκριμένη συνεργασία δεν θα μπορούσα να αναζητήσω κάτι καλύτερο. Έχουμε περάσει άπειρες ώρες με τα παιδιά, είναι όλοι εξαιρετικοί.
Με ποιους άλλους καλλιτέχνες έχεις συνεργαστεί;
Στο παρελθόν έχω κάνει διαφορές άλλες συνεργασίες, μερικοί από αυτούς ήταν ο Vassilikos, Matisse, Locomondo, αλλά και Katerine Duska και Leon of Athens. Δε θα μπορούσα να αφήσω απ’ έξω τις μπάντες στις οποίες ήμουν ενεργό μέλος σκηνικά και δισκογραφικά, οι Brainwash Squad και οι His Majesty the King of Spain.
Ποιες ήταν οι εντυπώσεις που σου δημιούργησαν αυτές οι συνεργασίες;
Σίγουρα τις καλύτερες. Η κάθε μια είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο, μια πρωτόγνωρη κάθε φορά εμπειρία.
Μουσικά τι είναι αυτό που μπορεί να σε περιορίσει;
Η αλήθεια, τίποτα. Ίσως το μόνο πράγμα που μπορεί να σε περιορίσει είναι το να σκεφτείς αν αυτό που κάνεις είναι έξω από τα νερά σου ή αν το μικρό κοινό της Αθήνας θα το πάρει θετικά ή αν θα το σνομπάρει. Δεν υπάρχει χειρότερο από αυτό.
Σε ενδιαφέρει περισσότερο το τελικό αποτέλεσμα της μουσικής σου να αρέσει σε εσένα ή στο κοινό;
Στο συγκεκριμένο, 100% σε μένα. Με νοιάζει να ικανοποιεί πρώτα εμένα και μετά τους υπόλοιπους. Πάντα θέτουμε τα όρια στο να είμαστε εμείς ok με αυτό που κάνουμε. Όπου νιώθουμε ότι ξεπερνάμε αυτό το όριο, καθόμαστε και το συζητάμε.
Είσαι ανοιχτός σε όλα τα είδη μουσικής;
Εντάξει, κάτι που μπορεί να το θεωρήσω ευτελές θα το ακούσω στο χαβαλέ. Γενικά ναι, είμαι.
Είναι αυτοσκοπός η μουσική;
Δεν είναι αυτοσκοπός. Η μουσική είναι ψυχοθεραπεία, έτσι έχω πορευτεί όλα αυτά τα χρόνια.
Πόσο πιστεύεις ότι έχεις αλλάξει από τότε που έπαιζες με την μπάντα σου alternative punk κομμάτια και τώρα προσεγγίζεις ένα άλλο είδος μουσικής, πιο ώριμο και συνειδητοποιημένο;
Σε εκείνη την περίοδο της ζωής μου ίσως να ήμουν πιο περιορισμένος ως προς το τι θα έπαιζα. Μεγαλώνοντας, δοκιμάζεις τον εαυτό σου σε ένα πιο ευρύ φάσμα. Ωστόσο ακόμα ακούω αυτό το είδος, μ’ αρέσουν τέτοιες μπάντες και πάντα με “γυρίζουν” σε μια πιο ξέγνοιαστη και όμορφη εποχή.
Σε ποια σκηνή θα ήθελες να παίξεις;
Θα μου άρεσε πάρα πολύ να ανοίξω μια συναυλία του Tallest Man on Earth, με έχει επηρεάσει η τεχνική του, είναι εξαιρετικά δύσκολο αυτό που κάνει. Δυστυχώς το τελευταίο tour της Joan Baez το χάσαμε, έχει ήδη γίνει.
Θα ήθελα με λίγα λόγια να δώσεις μια περιγραφή για τον Άγγελο Αϊβάζη και τον Pelion Rivers. Ποιες είναι οι διαφορές τους;
Είναι φοβερό να μιλώ για τον εαυτό μου σε τρίτο πρόσωπο. Λοιπόν ας πούμε ότι ο Pelion Rivers είναι ένα μουσικό εγχείρημα που εκφράζει μια συγκεκριμένη πτυχή που ήθελα να επικοινωνήσω. Πολλές φορές ακούγοντας αυτό το υλικό επιστρέφεις στη φάση που ήσουν όταν έγραφες τα κομμάτια. Είναι ένας χαρακτήρας που εκφράζει ένα μεγάλο μέρος της αλήθειας μου, είναι πάντα εκεί, ανεπηρέαστος από το χρόνο που περνάει από την σύνθεση και εγγραφή των κομματιών. Σα να παγώνεις το χρόνο. Άλλωστε, γι’ αυτό ο δίσκος ονομάζεται ‘record’. Είναι μια αποτύπωση, μια καταγραφή μιας περιόδου.
Θα ήθελα να μου αναφέρεις τρεις δίσκους που έχουν συμβάλει στην μουσική διαμόρφωση και εξέλιξη σου.
The Tallest Man on Earth – “The Wild Hunt”
Joan Baez – “Baez Sings Dylan”
Iron & Wine- “Οur Εndless Νumbered Days”
Ποιο ήταν το εντονότερο συναίσθημα που είχες κατά την διάρκεια εγγραφής κομματιού ή δίσκου;
Πόνεσαν τα δάχτυλα μου από 8ωρο παίξιμο ακουστικής κάθε μέρα.
Τι είναι αυτό που σε κάνει να θες να ταξιδέψεις και μέσα από αυτό να επινοήσεις την δική σου μουσική; Σε απελευθερώνει περισσότερο η φυγή ή το να δημιουργείς μουσική;
Στο συγκεκριμένο όντως ξεκίνησε από ένα ταξίδι. Ήταν η ανάγκη να απομονωθώ να ξεφύγω από πράγματα που με είχαν ταλαιπωρήσει. Ήταν ένα ταξίδι πιο εσωτερικό, ήθελα μια περισσότερη επαφή με την φύση και τον εαυτό μου. Όταν ταξιδεύεις, κυριολεκτικά μαζεύεις εικόνες να ταξιδέψεις και μεταφορικά, οπότε και τα δυο συνδέονται.
Ποιο μέρος θα ξεχώριζες περισσότερο; Ποιο μέρος σου δημιούργησε τις περισσότερες εικόνες που χρησιμοποίησες για να δημιουργήσεις ένα κομμάτι ή ένα album;
Το Λονδίνο μου δημιούργησε τις περισσότερες εικόνες. Εκεί έχουν διαφορετική νοοτροπία, συναναστρέφεσαι με διαφορετικούς πολιτισμούς, ανθρώπους, φυλές από κάθε γωνία του πλανήτη. Αυτό δεν γίνεται να σε αφήσει ανεπηρέαστο. Έζησα εκεί δυο χρόνια.
Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
Σε πρώτη φάση, έχω επικεντρωθεί στην κυκλοφορία του “Pelion Rivers”, η όποια θα γίνει σε υψηλής εκτύπωσης κασέτα με ψηφιακό κωδικό, ώστε να μπορεί κανείς να την κατεβάσει στον υπολογιστή – του Mp3 του. Περνάνε από τα χέρια μου πολλές διαδικασίες σχετικά με αυτό το project και είμαι σε φάση αναβρασμού. Σίγουρα να περιμένουμε live και γιατί όχι, κάποια στιγμή και με προσθήκη περισσότερων ατόμων επί σκηνής.
Με ποια φράση θα έκλεινες;
“Καλά, με συγχωρείς”.
Σε ευχαριστώ πολύ για αυτή την πολύ όμορφη συζήτηση.
Εγώ ευχαριστώ για τη φιλοξενία.