Την Παρασκευή που μας πέρασε είχαμε την επιστροφή των Pelican στην πόλη μας μετά από 12 ολόκληρα χρόνια. Στην επιστροφή τους αυτή είχαν στις αποσκευές τους και το πολύ καλό νέο τους album “Nighttime Stories” του οποίου τα 3/4 μας παρουσίασαν ζωντανά στη σκηνή του Fuzz Live Music Club.
Ανταπόκριση: Άρης Ζαρκαδάκης / Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη (περισσότερες εδώ)
Πριν 12 χρόνια οι Pelican ήταν μια διαφορετική μπάντα. Έιχαν κυκλοφορήσει μόλις τα μισά τους albums, 2 EP και 2 splits λιγότερα. Επίσης προέρχονταν από την τριάδα φωτιά “Australasia”, “The Fire In Our Throats…” και “City of Echoes”, albums που τους είχαν τοποθετήσει στο ρετιρέ των συγκροτημάτων του είδους τους. Επίσης είχαν και άλλο κιθαρίστα. Αυτό που μας παρουσίασαν -στην κάτι λιγότερο από 90 λεπτά εμφάνισή τους- την Παρασκευή ήταν στην ουσία οι Pelican από το 2013 και μετά. Ακούσαμε τα 6 από τα 8 κομμάτια του καινούριου “Nighttime Stories”, το b-side του “Midnight and Mescaline”, “Darkness on the Stairs”, δύο κομμάτια από το “Forever Becoming” (2013) και το “Mammoth” από το debut EP τους. O Trevor ήταν ξεκάθαρος στη συνέντευξη που μου παραχώρησε μερικές ημέρες πριν: “Δε μου αρέσει να λέω το setlist, αλλά θα πω ότι το set μας τείνει προς τους Pelican του τώρα, παρά στα παλιά. Μας νοιάζει να κάνουμε εμφανίσεις που είναι αυθεντικές, και σίγουρα έχουμε μια λίστα από κομμάτια που εκφράζουν ξεκάθαρα το συναίσθημα της μπάντας αυτή τη στιγμή.”
Χωρίς support και χωρίς καθυστέρηση και χωρίς καλά καλά να το πάρουμε χαμπάρι οι Pelican ξεκίνησαν με το “Midnight and Mescaline”, ίσως το καλύτερο κομμάτι του πρόσφατου album τους. H αλήθεια είναι πως η ένταση ήταν αρκετά χαμηλά και για αρκετή ώρα. Ενώ η μπάντα στη σκηνή ήταν αρκετά ενεργητική και χωρίς λάθη, δεν υπήρχε το κατάλληλο vibe και σύνδεση με το κοινό (που δεν είχε γεμίσει το Fuzz) το οποίο ήταν λίγο μουδιασμένο στην αρχή. Όσο περνούσε η ώρα η ένταση έφτασε στα επιθυμητά επίπεδα και το κοινό ανταποκρίθηκε. Οι Pelican μας εξέφρασαν τις ευχαριστίες τους για την παρουσία μας όπως και τη λύπη τους που έκαναν 12 χρόνια να επιστρέψουν, εξηγώντας μας πως μεγαλώνοντας αποκτάς και άλλες ευθύνες και υποχρεώσεις που καθιστούν το θέμα μπάντα-album-περιοδεία όλο και πιο δύσκολα διαχειρίσιμο.
Και επειδή είμασταν πολύ καλά παιδιά πήραμε και το δωράκι μας καθώς η μπάντα μετά το πρώτο encore του “Arteries of Blacktop” ξαναγύρισε στη σκηνή για να μας χαρίσει κάτι από τα (πολύ) παλία, κλείνωντας το show με το “Mammoth” από την πρώτη τους κυκλοφορία, το Pelican EP του 2001. Σε γενικές γραμμές ήταν μία άψογη εμφάνιση από πλευράς Pelican, που αν δεν είχε το αρχικό θεματάκι της έντασης και 1-2 ακόμα κομμάτια από προηγούμενες δουλειές τους, θα είχε φύγει απόλυτα ικανοποιημένος ακόμα και ο πιο “γκρινιάρης” fan. Η πλειοψηφία πάντως αποχώρησε από το στενάκι δίπλα στην Πειραιώς με ένα πλατύ χαμόγελο και με συγκρίσεις για την προ δωδεκαετίας εμφάνισής τους στο πλευρό των High on Fire. Πρόσημο θετικό προφανώς.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ ΕΔΩ