O θρυλικός Paul Di’Anno επιστρέφει στην χώρα μας για δύο μοναδικά live shows στο Gagarin 205, στα οποία έχοντας τον Gus G. στο πλευρό του θα ερμηνεύσει κομμάτια από τα δύο πρώτα albums των Iron Maiden. Aυτό μας δίνει αφορμή να κάνουμε μια σύντομη αναδρομή στα 5+1 καλύτερα κομμάτια που έχει τραγουδήσει ο Paul με την μπάντα
5. Prowler (Iron Maiden, 1980)
To πρώτο κομμάτι του πρώτου δίσκου, η αρχή των πάντων για τους Iron Maiden. To wah intro riff γίνεται σήμα κατατεθέν, τα dual leads δίνουν και παίρνουν, και η βραχνιασμένη φωνή του Paul Di’Anno δίνει το απαραίτητο ποσοστό αλητείας και δύναμης σε ένα τραγούδι-σταθμό για το Heavy Metal. Το σημείο δε από την γέφυρα μέχρι και το solo ξεχώρισε την μπάντα από κάθε ανταγωνιστή, και έγινε το trademark για όποιον ήθελε να προσπαθήσει να ακολουθήσει.
4. Killers (Killers, 1981)
To oμώνυμο κομμάτι του 2ου δίσκου ήταν αυτό που εδραίωσε τον Paul Di’Anno στις συνειδήσεις πολλών ως πραγματικά κορυφαίο frontman. Σε ένα από τα μόλις 4 κομμάτια στα οποία ο Di’Anno έχει writing credits, η ιστορία ενός ψυχοπαθή δολοφόνου εκτυλίσσεται εν μέσω του κλασικού galloping Maiden ρυθμού, με το iconic riff με τις αρμονικές να δίνει το extra spice. Η κλασική πλέον live version του κομματιού από το 1980, μας δείχνει κάποια ψήγματα της μηχανής των Maiden της εποχής, και αποτελεί μάθημα σε κάθε επίδοξο frontman για το πώς γίνεται η «δουλειά». Ασύγκριτη ενέργεια, φωνή, look, σκηνική παρουσία από τον Paul.
3. Wrathchild (Killers, 1981)
“Wrathchild” όνομα και πράγμα, 3 λεπτά δυναμίτη με τον οργισμένο Di’Anno στο προσκήνιο να αφηγείται πειστικότατα μια ιστορία για την αναζήτηση ενός πατέρα που παράτησε τον γιο του. Aπό τα μεγαλύτερα συναυλιακά favorites των Maiden (ένα από τα λίγα κομμάτια της εποχής που ακόμα είναι στα most played τους) λόγω του εκρηκτικού ρεφραίν, το “Wrathchild” ήταν επίσης η πρώτη κυκλοφορία που συμμετείχε ο Adrian Smith, και το πρώτο single για την προώθηση του Killers, μαζί με το…
2. Twilight Zone (Single, 1981)
…“Twilight Zone”, ή αλλιώς, ένα από τα πιο αδικημένα κομμάτια στην ιστορία της μπάντας. Παρότι κυκλοφόρησε σαν double A-side με το “Wrathchild” έμεινε τελικά έξω από το album, και ενώ προστέθηκε μετέπειτα στην Αμερικάνικη version, για τους περισσότερους παραμένει outsider. Mια απίστευτη και συναισθηματική σύνθεση των Murray/Harris, με riff-ορισμό του NWOBHM, και τον Paul Di’Anno στην (κατ’ εμέ) καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του. Παρ’ότι ο Dickinson το είπε και στο audition tape του, το κομμάτι δυστυχώς δεν ξαναπαίχτηκε ποτέ ζωντανά μετά το πρώτο (δοκιμαστικό) tour του Bruce. Λογικό άλλωστε, αφού όποιος ακούσει τα bootlegs που κυκλοφορούν κατανοεί ότι η μισή του μαγεία ήταν στην φωνή του Paul.
1. Phantom of the Opera (Iron Maiden, 1980)
Ο μόνος λόγος να μην πάρει την πρώτη θέση το “Twilight Zone” στην λίστα μου είναι η ύπαρξη του “Phantom of the Opera”. Ένας πραγματικός ογκόλιθος, κομμάτι τόσο πλήρες απ’ όλες τις απόψεις που πολύ δύσκολα επαναλαμβάνεται στην ιστορία. Περισσότερα από 7 λεπτά μουσικής πανδαισίας με οδηγό το μπάσο του Steve Harris να παίζει κάποια από τα πιο χαρακτηριστικά Maiden θέματα, και τον Di’Anno να συμπληρώνει άψογα, με τρόπο που σε βάζει 100% στο κλίμα της σύνθεσης. Το magnum opus των Iron Maiden κατά την γνώμη μου.
Wild Card: Strange World (The Soundhouse Tapes, 1979)
Άλλο ένα «κομμένο» τραγούδι, εφόσον ναι μεν εμφανίζεται στο ντεμπούτο, αλλά ενώ είχε ηχογραφηθεί για το Soundhouse Tapes, τελικά έμεινε στην απέξω γιατί η μπάντα δεν έμεινε ικανοποιημένη με το αποτέλεσμα. Πολύ διαφορετικό από τις κλασικές φόρμες των Maiden, το “Strange World” είναι μια φανταστική μπαλάντα που πατάει και με τα 2 πόδια στα 70s, με εκπληκτική δουλειά στην lead κιθάρα (ειδικά το αρχικό bluesy solo του Stratton) και φωνητικά που σε ταξιδεύουν από τον Paul, που δείχνει άλλη μια πλευρά των ευέλικτων δυνατοτήτων του. Επιλέγω την version του Soundhouse Tapes γιατί είναι μαγική, παθιασμένη, και παρά τα λάθη της και την «προχειρότητά» της, πολύ πιο κοντά στο πνεύμα του κομματιού κατ’ εμέ.
