«Με αποκαλούσαν “νονά” της punk, αλλά εγώ ουδέποτε επέλεξα την κατηγοριοποίηση». Η Patti Smith, και η ηλεκτρισμένη ποίησή της, προβληματισμένη και γεμάτη από τον σκοτεινό πόνο της απώλειας, αλλά παράλληλα γεμάτη ελπίδα, επαναστατικότητα και δυναμισμό, κατόρθωσε να μετουσιώσει τη σκέψη σε εύστοχα λογοπαίγνια κι έπειτα να την μελοποιήσει. Από αυτή την άποψη, επιβεβαιώνεται και η αρχική δήλωσή της, κατά της κατηγοριοποίησης, καθώς περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, αποτελεί μια καθ’όλα καλλιτεχνική οντότητα, με αέναη κι έντονη την ανάγκη της δημιουργίας και της μεταβλητότητας.
Ανταπόκριση: Μαρίλη Κουλολιά / Φωτογραφίες: Χριστίνα Αλώση
Δεδομένου του καθιερωμένου και άριστα ποιοτικού έργου της, η εμφάνισή της στη χώρα μας δεν αποτέλεσε παρά την διθυραμβική επιβεβαίωση των υψηλών προσδοκιών του καθενός μας. Η έναρξη της συναυλίας πραγματοποιήθηκε στις 21:15, σύμφωνα με τις υποδείξεις του ωρολόγιου προγράμματος, υπό τις βασανιστικά υψηλές θερμοκρασίες του συναυλιακού χώρου και τον κλειστοφοβικό κορεσμό που είχε προκληθεί από την αυξημένη προσέλευση του κόσμου.
Η μαγεία της εν λόγω βραδιάς σηματοδοτήθηκε από την έναρξη κιόλας του set, με την παρουσίαση του ντεμπούτο δίσκου της, “Horses”. Από το πρώτο κιόλας κομμάτι που ακούστηκε, το “Gloria”, παρά τις αντίξοες συνθήκες, ο κόσμος απέδειξε πως επρόκειτο να είναι συμμέτοχος σε όλη τη διαδικασία της συναυλίας, τραγουδώντας και συνοδεύοντας την Patti, που παρά τα (σχεδόν) 70 της χρόνια, χαρακτηριζόταν από έναν απερίγραπτο δυναμισμό και μια μεταδοτική ζωτικότητα.
Με θεατρικότητα, αλλά και στόμφο κι έντονο χρωματισμό στην φωνή της , προλόγιζε τα τραγούδια της. «Το τραγούδι που θα ακολουθήσει, αποτελεί απότοκο ενός ονείρου» μας ενημέρωσε, «σ’ένα ξέφωτο, παρατηρούσα ένα άγαλμα, εντός του οποίου ήταν εγκλωβισμένη η ψυχή του Jim Morrison» κι επαναλάμβανε με μια κάποια απόγνωση, αλλά κι ελπίδα στη φωνή της «Break It Up! Break It Up», μέχρι που το άγαλμα κατακερματίστηκε κι από μέσα του αναδύθηκε ένας άγγελος, η ψυχή του Morrison. Zήτησε, μάλιστα από τον κόσμο, να συνδράμει σε αυτή την απελευθερωτική προσπάθεια και να επαναλαμβάνει τον εν λόγω στίχο, όπως και συνέβη.
Απέτισε και φόρο τιμής, στη μνήμη όλων των εκλιπόντων των τελευταίων σαράντα ετών με το κομμάτι “Elegie”, που είχε αρχικά γραφεί για τον Jimi Hendrix. Έτσι υπό τους νοσταλγικούς αυτούς ρυθμούς μεσολάβησε μια παύση, κατά την οποία πραγματοποιήθηκε μια επίκληση στον Morrison, τον Hendrix, τον Bowie, τον Prince και την Winehouse μεταξύ πολλών άλλων. Σε αυτό το σημείο, έληξε και το πρώτο μέρος της συναυλίας.
Η συνέχεια της βραδιάς δεν επιβραδύνθηκε διόλου. Μετά το αποθεωτικό χειροκρότημα του κόσμου η Patti σύντομα προχώρησε στην εκτέλεση του “Dancing Barefoot”. Σημειωτέο, πως στην μπάντα συμμετείχαν και ο Lenny Kaye στην κιθάρα και ο Jay Dee Daugherty, όπως ακριβώς και στο παρελθόν. Η στιγμή μάλιστα, που βρέθηκαν περισσότερο από κάθε άλλη στο προσκήνιο, πραγματοποιήθηκε κατά το δεύτερο μέρος της συναυλίας, όταν εν απουσία της Patti, πραγματοποίησαν ένα μίνι tribute στους Velvet Underground.
Μετά την επιστροφή της τραγουδοποιού επί σκηνής πραγματοποιήθηκε μια αναδρομή σε κομμάτια που στιγμάτισαν τον κόσμο της rock. Ακούστηκε η ανατριχιαστική διασκευή του “When Doves Cry”, το “Dancing Barefoot” αλλά και το “People Have The Power”, με τον κόσμο να τη σιγοντάρει, να τραγουδάει και να χορεύει εκστατικά. Μετά την εκτέλεση και του “My Generation” των The Who έληξε και η συναυλία. Μια συναυλία, που έδινε την εντύπωση πως ήταν βγαλμένη από το παρελθόν, που με ένα μαγευτικό τρόπο σε ταξίδευε στο χρόνο και με τη λήξη της, επέστρεφες στο παρόν. Είχες όμως αυτή τη σπιθαμή αισιοδοξίας να σιγοκαίει μέσα σου, ενώ ήδη αναπολούσες τις στιγμές που προ ολίγου είχες βιώσει.