Η ώρα ήταν 21:00 και το Ηρώδειο κατάμεστο. Όλοι ήμασταν εκεί για την θρυλική Patti Smith, την καλλιτέχνιδα με τα πολλά προσωνύμια. Βέβαια τίτλοι όπως «Ιέρεια του Punk»», εκτός του ότι δεν τους ενστερνίζεται η ίδια, ίσως να είναι και κάπως παραπλανητικοί πλέον καθώς τις τελευταίες δεκαετίες οι εμφανίσεις έχουν κάπως πιο διαφορετικό χαρακτήρα, λιγότερο εκρηκτικό ηχητικά, πολλαπλάσιο δε συναισθηματικά.
Ανταπόκριση / Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος (πλήρες photo report εδώ)
Για όσους δεν την ακολουθούν την τελευταία περίοδο, η Patti Smith δεν κυκλοφορεί συχνά καινούριο υλικό. Ο τελευταίος της studio δίσκος είναι πλέον 10 χρόνων. Αντίθετα επιλέγει να συγκεντρώνει την ενέργεια της σε άλλα γραπτά όπως απομνημονεύματα, συλλογές πρόζας και ποίηση τα οποία συχνά ενσωματώνει στα τραγούδια που παίζει ζωντανά.
Κι έτσι λοιπόν, ακριβής στην ώρα της, πατάει στη σκηνή του Ηρωδείου όπου το κοινό την υποδέχεται με ένα παρατεταμένο χειροκρότημα. Η αρχή γίνεται με τα κλασσικά Dancing Barefoot, Grateful και Redondo Beach. Με την διάθεση και τη φωνή της να βρίσκονται σε πολύ καλή μέρα, απέδωσε φόρο τιμής στον Bob Dylan με μια διασκευή του The Wicked Messenger ενώ για την συνέχεια ακούσαμε την απαγγελία του Footnote to Howl, του φίλου της, Alan Ginsberg, απ’ του οποίου τον θάνατο συμπληρώνονται 25 χρόνια φέτος. Όπως θα περίμεναν όλοι, έγινε ειδική μνεία από την Smith για τους σκοτεινούς καιρούς που ζούμε, τόσο για την πρόσφατη ποινικοποίηση της άμβλωσης στις ΗΠΑ καθώς και για τις μαζικές δολοφονίες στα σχολεία.
Για το ελληνικό κοινό υπήρχε μια μικρή έκπληξη στο setlist καθώς αμέσως μετά το Don’t Say Nothing ακούσαμε μια πανέμορφη διασκευή στο Since I’ve Been Loving You από Led Zeppelin στην οποία έγινε υπέροχη δουλειά στο κιθαριστικό κομμάτι απ’ τον γιο της Patti, Jackson Smith. Αξίζει να σημειωθεί ότι και για το ήμισυ της συναυλίας στα πλήκτρα βρισκόταν η κόρη της, Jesse Paris Smith.
«Life is a great thing to have, because what would we do without it?» αναρωτιέται δυνατά και ξεκινάει το Beneath the Southern Cross με το Stone Free του Jimi Hendrix να ακολουθεί. Οι άνθρωποι που της φωνάζουν απ’ το κοινό στα μεσοδιαστήματα είναι αρκετοί. Σε σχετική παράκληση απάντησε ότι την επόμενη φορά ίσως παίξουν το Summer Cannibals πάντως. Κάπου σε αυτό το σημείο κλείνει ο «ήσυχος» κύκλος στη μέση του setlist με τα Boy Cried Wolf και το αγαπημένο της Dylan κομμάτι, το One Too Many Mornings. Το επόμενο θα ήταν αφιερωμένο στον Eric Burton καθώς, όπως μας είπε, όταν ήταν μικρή και άρχισε να τραγουδάει το House of the Rising Sun μπροστά στα αδέρφια της, αναφώνησαν «Patti, you can sing!». Pissing in the River λοιπόν και εκεί κάπου στο τέλος του αρχίζουν κάποια κεφάλια να γυρνάνε προς τα ψηλά.
Ο καλοκαιρινός έναστρος ουρανός αρχίζει σιγά-σιγά να σκεπάζεται από ένα σύννεφο που έκανε διακριτικά αισθητή τη παρουσία του με λίγες σταγόνες. Μέχρι να ακούσουμε τις γραμμές “Jesus died for somebody’s sins but not mine” του Gloria, είχε αρχίσει να βρέχει κανονικά. Η Patti, βγάζει και πετάει συμβολικά το σακάκι της, ακολουθούν ζητωκραυγές, και όλοι τότε συνειδητοποίησαν το δώρο που μας έκανε ο καιρός. «Thank God for the rain!» αναφωνεί και σε λιγότερο από λεπτό όλοι επιστρέφουν στη θέση τους για το People Have the Power. Όλοι στο κοινό είχαν σηκωθεί όρθιοι για να χορέψουν στη βροχή. Με μια φωνή, μπάντα και ακροατές τελειώνουν το τραγούδι και ένα ακόμη παρατεταμένο χειροκρότημα κράτησε την Patti λίγο παραπάνω στο σανίδι ευχαριστώντας τον κόσμο.
Ευχαριστούμε τον θεό για τη βροχή σίγουρα αλλά κυρίως, για την Patti Smith.
