Ένα Σαββατοκύριακο ήταν αρκετό για την Patti Smith και τη μπάντα της να μαγέψει το Ελληνικό κοινό. Το Σάββατο με μία αγριεμένη εμφάνιση όπου τίμησε ολόκληρο το “Horses” και την Κυριακή με άλλη μια που, έστω κι αν δέν ήταν αυτό που είχαμε φανταστεί αρχικά, οι τόνοι ήταν πιο πεσμένοι και η μαγεία ακόμη μεγαλύτερη…
Ανταπόκριση: Γιώργος Χούλλης
Γιατί η Patti Smith είναι απο τους λίγες frontwomen που οσο εύκολα μπορούν να βγάζουν τα εσώψυχα τους το ένα βράδυ, άλλο τόσο μπορούν να σε μαγεύουν το άλλο τραγουδώντας μαγικές συνθέσεις του παρελθόντος σαν την τριάδα που ξεκίνησε τη συναυλία (“Frederik”, “Redondo Beach”, “Dancing Barefoot”) άλλα και το “Ghost Dance” που ακολούθησε, όπου η Patti μας διηγήθηκε μια ιστορία για τη φυλή των Ινδιάνων Hopi που εξακολουθούσαν να βρίσκουν το κουράγιο τους ακόμη κι όταν κάθε ελπίδα είχε χαθεί.
Το ίδιο κουράγιο σίγουρα θα έβρισκε κανείς οσο παρακολουθούσε μία τέτοια εμφάνιση, όπου μια 70χρονη Patti Smith εξακολουθεί να διαθέτει τον αέρα μίας 20χρονης. Ακόμη και οι αποθανόντες Prince και Amy Winehouse θα χαμογελούσαν κάπου εκεί ψηλά με τον φόρο τιμής που τους αποδόθηκε (ο πρώτος με την ανατριχιαστική διασκευή στο “Where Doves Cry” και η δεύτερη με το “This Is A Girl” που η Patti έγραψε προς τιμήν της).
Και ήταν κάπου στο “Summer Cannibals” (που ήταν επίκαιρο λόγω καλοκαιριού) όταν οι τόνοι σιγά-σιγά άρχιζαν ν’ανεβαίνουν, το κοινό σηκωνόταν απο τις θέσεις του και η Patti βγάζει το σακάκι της και ειρωνεύεται έναν τύπο στη μπροστινή σειρά που την τραβούσε φωτογραφία (“I’m not your model, i’m a nuclear physicist” είπε για την ακρίβεια). Στο διάλειμμα της Patti την τιμητική τους είχαν οι Velvet Underground που τίμησε ο κιθαρίστας Lenny Kaye μαζί με την υπόλοιπη μπάντα σ’ενα medley (“Rock n Roll”, “White Light/White Heat”, “I’m Waiting For The Man”) και που όπως μας εκμυστηρεύτηκε έτυχε ν’ακούσει σε κάποιο κεντρικό σημείο των Αθηνών κατά τη διάρκεια μιας βόλτας. Η Patti επιστρέφει στη σκηνή και αφιερώνει το “Pissing In The River” στους Ελληνες, ενώ δεν παρέλειψε και το λαοφιλές “Because The Night” που τις προσέφερε απλόχερα ο Bruce Springsteen, μαζί με τη διασκευή στο “Gloria” όπου εξακολουθεί να προκαλεί ανατριχίλες στο άκουσμα του στίχου “Jesus died for somebody’s sins but not mine”.
Όσο για το encore, ίσως να μην ήταν δα και καμία φοβερή έκπληξη για το κοινό, σίγουρα όμως ήταν για εκείνον τον τύπο που επέλεξε η Patti Smith για ν’ανεβάσει επι σκηνής και να του δώσει την κιθάρα της στα “Banga” και “People Have The Power” που έκλεισαν εκείνη τη μαγευτική βραδιά που οσοι τίμησαν θα έχουν να θυμόνται για πολύ καιρό.