Υπάρχουν κάποιες σπάνιες μπάντες που παραμένουν πιστές στα ιδανικά και στον αγνό, αληθινό και ανόθευτο ήχο τους. Από το 1990 έως και σήμερα οι Γερμανοί Paragon αποτελούν ένα τέτοιο τρανό παράδειγμα. Μπορεί το Metalation να πέρασε από χίλια μύρια κύματα για να φθάσει στα χέρια μας (ελέω covid και άπειρων καθυστερήσεων), αλλά τελικά η 13η κατά σειρά δουλειά της μπάντας είναι εδώ.
Με μια παραγωγή που τσακίζει κόκαλα, το Metalation θερίζει από το ξεκίνημα έως και την τελευταία νότα. Το Fighting the Fire δίνει το έναυσμα με τον φρενήρη ρυθμό, τις κοφτές κιθάρες και το τρομερό ρεφραίν του, για να ακολουθήσει το Slenderman σε ένα καθαρά τευτονικό power metal τέμπο. Το album κυλάει κάπως έτσι έως το φινάλε έχοντας φυσικά και τα μελωδικά του περάσματα σε κομμάτια όπως τα Beyond the Horizon και My Asylum. Οι κιθάρες των Martin Christian και Jan Bertram ξερνάνε φωτιά, τα φωνητικά του Andreas Babuschkin παραμένουν δυναμικά και παθιασμένα, ενώ οι ρυθμοί εναλλάσσονται σε διάφορες ταχύτητες ερωτοτροπώντας ενίοτε με το speed/thrash. Οι Γερμανοί γερόλυκοι δείχνουν ακούραστοι και γεμάτοι όρεξη, τσαμπουκά και διάθεση προσφέροντας έναν δίσκο δυνατό, αληθινό και ατόφιο.
Μπορεί το Metalation να μην ανακαλύπτει ξανά τον τροχό, να μην είναι μοντέρνο, πρωτότυπο ή
καινοτόμο. Κάποιοι ίσως να το χαρακτηρίσουν και βαρετό, απαρχαιωμένο, παλιακό. Ξέρετε κάτι; Λίγο ενδιαφέρει. Ανοίξτε μπύρες, φορέστε το παλιό φθαρμένο σας πέτσινο με τα καρφιά και βάλτε το Metalation να ακουστεί δυνατά. Κάντε αυτό το ταξίδι στο ένδοξο παρελθόν, έστω για λίγο, και θα με θυμηθείτε. Οι Paragon είναι εδώ για πάνω από 30 χρόνια γράφοντας, τραγουδώντας, περιοδεύοντας με τον τρόπο ακριβώς που ξεκίνησαν. Και αυτό λέει πολλά από μόνο του!
