Όχι λατρεμένε μου μετ(σ)αλά, οι Paradise Lost δεν επιστρέψανε ξαφνικά στις ρίζες τους επειδή είδες το video clip του “Beneath Broken Earth” και άκουσες τον Nick Holmes με τα μούσια του να σου λέει με τα ξεφτισμένα πλέον και λόγω ηλικίας growls του “you wish to die…”. Ναι κι εγώ συγκινήθηκα αλλά ευτυχώς ή δυστυχώς, οι Paradise Lost δεν βγάλανε το καινούριο “Shades of God” η το καινούριο “Icon”.
Oι Paradise Lost με το δέκατοτέταρτο album τους “The Plague Within” φαίνεται να κλείνουν ένα κύκλο και να επιστρέφουν ξανά σ’αυτό που οι ίδιοι δημιούργησαν. Προσθέτοντας σ’αυτό ό,τι είχαν δοκιμάσει κατά τη διάρκεια της καριέρας τους μετά το “Draconian Times” (πέρα από το “Host”), που εσύ ο ίδιος του έκραζες για αυτές τις δοκιμές και πειραματισμούς. Η επιστροφή βέβαια έχει ξεκινήσει αργά αλλά σταθερά από το “Faith Divides Us – Death Unites Us” (2009) και πλέον η ενασχόληση των Holmes και Mackintosh με Bloodbath και Vallenfyre αντίστοιχα έφερε το αποτελέσμα που ακούει στο όνομα “The Plague Within”
Όχι το “The Plague Within” δεν είναι ένα πάρα πολύ καλό album. Είναι ένα αξιοπρεπές doom/death album από την πολύπειρη αυτή μπάντα που δεν χρειάζεται να κοπιάσει πολύ για να βγάλει κάτι αξιoπρεπές. Καλές στιγμές έχει. Βασικά έχει μια τρομερή αρχική πεντάδα τραγουδιών (No Hope In Sight, Terminal, An Eternity Of Lies, Punishment Through Time και Beneath Broken Earth) που θέλοντας και μη σε κρατάνε σε εγρήγορση και κατά τη διάρκεια του υπόλοιπου album όπου το επίπεδο πέφτει αισθητά, ίσως με εξαίρεση το “Cry Out” το οποίο έσπαγα το κεφάλι μου τόσες μέρες να περιγράψω τι μου θυμίζει το ξεκίνημα του και τελικά το βρήκα σε κάποιο σχόλιο στο διαδίκτυο: Φέρνει όντως στους Down αλλά με μια πιο βρετανική essence…Καθόλου άσχημο.
Οι Paradise Lost φαίνεται πως εδώ επιστρέφουν οριστικά στον αρχικό τους ήχο, αυτόν που τους έκανε γνωστούς στις αρχές των 90’s, δίνοντας στους οπαδούς τους αυτό που ζητούσαν τόσα χρόνια. Δεν είναι τυχαίες οι κραυγές χαράς στα social media με την κυκλοφορία του video για το “Beneath Broken Earth”. Ούτε επίσης για την επιστροφή του Holmes στα growls (με καθαρά περάσματα μέσα στα κομμάτια σε ανύποπτες στιγμές). Λέτε να το σκληρήνουν κι άλλο στο επόμενο;