Πολλοί είναι εκείνοι που αντιμετωπίζουν τη δεκαετία του ’90 υποτιμητικά. Τα χρόνια παρακμής που επακολούθησαν τη ξέφρενη δεκαετία του ’80. Tότε που η σκληρή μουσική γιγαντώθηκε εμπορικά και τα έργα της έγιναν γνωστά στα πέρατα της μουσικής οικουμένης.
Η δική μου άποψη είναι πως τα χρόνια του ’90 -που είδαν ανάμεσα σε άλλα την άνοδο των Pantera, των Dream Theater και των Nevermore- είναι εξίσου σημαντικά. Για τα δικά μου γούστα δε, η συγκεκριμένη δεκαετία είναι η αγαπημένη μου.
Δίπλα στο Grunge (το οποίο ανανέωσε τη ροκ μουσική ίσως και για τελευταία φορά), τo metal του ’90 άλλαξε εκ βάθρων την εικόνα του για να συναντήσει άλλους, καινούργιους κόσμους, χωρίς όμως να χάσει τα αρχικά του σημεία αναφοράς.
Στην αναφερόμενη δεκαετία και στη καταγραφή των πεπραγμένων της, το όνομα των Paradise Lost εντάσσεται στις πιο σημαντικές σελίδες της ιστορίας της. Η μπάντα αποτελεί το εμβληματικό της πυλώνα και το μέγεθος της επιρροής της φανερώνει τη σημασία της για το metal της εποχής.
Η αφετηρία τους δεν προϊδέαζε για την εξέλιξη τους: το μέτριο και κοινότοπο death metal των πρώιμων ημερών του Lost Paradise έδωσε γρήγορα τη σκυτάλη στους επόμενους δίσκους που αποτύπωναν το στίγμα μια ξεχωριστής μπάντας. Oι Paradise Lost αποδείχτηκαν τελικά η μπάντα που τολμούσε να προβαίνει σε ραγδαίες αλλαγές και να μην περιχαρακώνεται σε συγκεκριμένα στυλ. Bρισκόντουσαν σε μόνιμο πόλεμο με τη στασιμότητα.
Μετά από μια αλληλουχία εξαιρετικών δίσκων, το Icon πρέπει ίσως να θεωρείται το πρώτο τους αριστούργημα. Εξίσου εντυπωσιακός ήταν και ο διάδοχος του, το Draconian Times. Αν και παρουσίαζε πάλι ένα διαφορετικό πρόσωπο της μπάντας, είχε τα προσόντα να σκαρφαλώσει σε αντίστοιχες κορυφές.
Ενώ το Icon γεννιόταν μέσα στη μουντάδα του αιώνια βροχερού Αγγλικού τοπίου και το αποτύπωνε στη gothic metal ατμόσφαιρα του, το Draconian Times περίμενε την επανεμφάνιση του ήλιου που μόνο κατά διαστήματα ξεκολλάει από το όγκο των σύννεφων για να καταγράψει μια άλλη διάθεση της μπάντας.
Το gothic metal εδώ συναντάει τους Metallica για να δώσει στα σκοτεινά χρώματα του πρώτου την αμεσότητα και δυναμισμό της Αμερικάνικης μπάντας. Η εγγενής μελαγχολία της μπάντας αυτή τη φορά τοποθετείται σε κομμάτια γεμάτα ένταση που η απλότητα τους είναι ο λόγος που έγιναν τόσο αξιομνημόνευτα.
Οι αλησμόνητες μελωδίες στο πιάνο του Enchantment ανοίγουν το δίσκο που σε όλη τη διαδρομή θα προσπαθήσει να αποτινάξει το βάρος της συναισθηματικής αποτυχίας. Η θλίψη συνυπάρχει με την οργή, ο αμίμητος ήχος του Mackintosh βρίσκει τον αντίλαλο του σε απίθανα refrains, η φωνή του Holmes βρίσκεται στη καλύτερη της φάση (για τη metal περίοδο τους) και αυτό το αριστούργημα δεν έχει σχεδόν καμία ατέλεια.
Τραγούδια όπως το Once Solemn, το Shadow Kings με το εντυπωσιακό κιθαριστικό φινάλε του, το Forever Failure και όλος ο δίσκος συγκεντρώνει τα τελευταία κορυφαία metal κομμάτια που συνέγραψε η μπάντα. Κανένας δεν μπορεί να μιλήσει για τη κορυφαία δεκάδα δίσκων του ’90 χωρίς να συμπεριλάβει το Draconian Times.
Η συνέχεια τους, απότοκη ρηξικέλευθων επιλογών, τους έφερε σταδιακά από το ρόλο του δασκάλου στο ρόλο του επιμελούς μαθητή. Αξιόλογες δουλειές που αν και δεν έχουν το προτέρημα της αυθεντικής έμπνευσης έχουν το θάρρος να αποτολμούν την έξοδο από τη τυποποίηση της επιτυχίας (σε βάρος ίσως των πωλήσεων) . Η ύστερη επιστροφή τους στο metal έχει δημιουργήσει μερικούς φοβερούς δίσκους και τραγούδια, δυστυχώς όμως, οι κορυφές της δεκαετίας του ’90 δεν προσεγγίζονται πλέον από κανένα. Ούτε και από τους ίδιους.