Ο λόγος περί του “Who Do You Trust?”, του νέου album των Papa Roach. Οι ίδιοι ήταν μια από τις πιο επιτυχημένες μπάντες της προηγούμενης δεκαετίας και του nu-metal/rock κινήματος. Όλοι έχουν τραγουδήσει το “Last Resort” με το εικονικό πλέον εναρκτήριο στίχο του “Cut my life into pieces, this is my last resort” ή το “…To be loved” που προσωπικά θυμάμαι από τα παιχνίδια του WWE.
Η νέα δισκογραφική τους δουλειά, βρίσκεται ωστόσο πιο κοντά στο “F.E.A.R” με αρκετά ηλεκτρονικά στοιχεία στον ήχο και ενορχηστρώσεις ίσως λίγο πιο εξεζητημένες από τις πρώτες τους δουλείες και πιο έντονη pop παραγωγή. Σαν σύνολο είναι αρκετά πιο κοντά σε αυτό που θα ονόμαζε κανείς “radio friendly rock” της Αμερικής και όχι στον σκληρό τομέα. Τα φωνητικά δίνουν λίγο από όλα με ενδιαφέρουσες μελωδικές γραμμές που δεν περιμένεις , έντονο rap στοιχείο και κραυγές από τις πιο σκληρές στιγμές τους. Στιχουργικά, είναι ότι περιμένει κανείς από τους Papa, θίγοντας ζητήματα αυτοεκτίμησης, απομόνωσης, κάποια ψήγματα πολιτικού σχολιασμού και ζητήματα εμπιστοσύνης φυσικά.
Τώρα στο ψητό, όσον αφορά τα τραγούδια, ο δίσκος έχει κομμάτια που φέρνουν κάτι καινούριο και κάποια που τα αισθάνεσαι fillers από την αρχή. Το εναρκτήριο “The Ending” αποτελεί ένα από τα highlights και πιάνει το ύφος της νέας τους δουλειάς απευθείας με το ηλεκτρονικό στοιχείο κυρίαρχο και ένα υπνωτικό mid tempo. Ακούγοντας το δεύτερο τραγούδι “Renegade Music” πρέπει να σχολιάσω ότι είναι εξαιρετικά κοντά στο στυλ των Rage Against The Machine και live νομίζω θα είναι από τα κομμάτια που θα ξεχωρίσουν. Το “Not The Only One” σε κερδίζει γιατί σε πιάνει απροετοίμαστο με το εθιστικά ακουστικό του κουπλέ και τελειώνει με γκάζια στις κιθάρες που σε πετάνε στο ομώνυμο του δίσκου, ο οποίος σε κερδίζει με την ενέργεια του. Από εκεί και πέρα το “Elevate “ είναι το μπάσταρδο των Imagine Dragons και του Merlyn Manson το οποίο κυοφορήθηκε στη κοιλία των Papa Roach. Στη συνέχεια ακολουθεί η στιγμή που δεν ήξερα πώς να νιώσω με το “Come Around” που είναι η πιο pop στιγμή του δίσκου και θα μπορούσε να παίζει στα Bershka καθώς κάνεις τα ψώνια σου. Το δεύτερο μισό του δίσκου είναι ανιαρό με κάθε κομμάτι να έχει μια καλή στιγμή που ακολουθείται από κάτι αδιάφορο σαν τον Dj το σαββατόβραδο που μετά από κάθε καλό κομμάτι σου πετάει πέντε έξι ξενέρωτα ενώ ότι και να βάλει μετά σε έχει χάσει. Το ένα κομμάτι που αξίζει να αναφερθεί είναι το “Top of the world”.
Καταληκτικά, το “Who Do You Trust” δεν είναι για όλους, είναι στη κατηγορία love or hate it. Η πιο εύπεπτη κατεύθυνση και κάποια από τα καινοτόμα στοιχεία για τον ήχο τους το κάνουν παραδόξως λιγότερο εύπεπτο. Είναι ένα album που προσπαθεί να βρει τον ήχο της μπάντας, επαναπροσδιορίζοντας την ταυτότητα της, χωρίς να χάνεται ο πυρήνας των Papa Roach. Πολλά από τα κομμάτια νομίζω θα μεταφράζονται καλύτερα στη σκηνή και στην ενέργεια που μεταφέρει η μπάντα εκεί, ωστόσο ο δίσκος απέχει κατά πολύ, από το να χαρακτηριστεί ως η καλύτερη δουλειά τους.
