Το πιο «αθόρυβο» sold out της χρονιάς έγινε στο live που έπρεπε περισσότερο από κάθε άλλο να γίνει. Δύο νέα rock & roll σχήματα, πάνω στην άνοδο τους, με μηδενικό backing από τον εγχώριο μουσικό τύπο, χωρίς φανφάρες στις ιντερνετικές συζητήσεις, ξεπούλησαν Δευτέρα(!!!) το Gagarin205, και παρότι η έξτρα ημερομηνία προστέθηκε τελευταία στιγμή, γέμισαν και τότε το μισό μαγαζί, μονάχα με την δύναμη του fanbase τους και του hype που έχουν δημιουργήσει.
Ανταπόκριση: Σπύρος Ζαρμπαλάς / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου (περισσότερες εδώ)
Οι Starbenders είναι μια τετράδα που έχουν μια μαγική/παραμυθένια αύρα και πολύ έξυπνα έχουν χτίσει πάνω σε αυτό. To εκρηκτικό “Blood Moon” λειτούργησε άριστα ώς άνοιγμα της συναυλίας, και έδωσε στην μπάντα την απαραίτητη φόρα για να παρασύρει τον κόσμο. Παρουσίασαν άριστα μια μοντέρνα εκδοχή ενός κλασικού ήχου, και έχοντας την τύχη να έχουν 4 μέλη που το καθένα τραβούσε εξίσου τα βλέμματα πάνω του είχαν μια άριστη σκηνική παρουσία που μόνο opening act δεν θυμίζει. H Kimi Shelter, μια χαρισματική frontwoman που πατάει σταθερά στις 70s επιρροές της, ερμήνευε εντυπωσιακά το set που ήταν βασισμένο στο “Love Potions”, τον δίσκο που τους ανέβασε κατακόρυφα σε δημοτικότητα. Δεν έλειψε η συγκινητική αναφορά τους στο δυστύχημα των Τεμπών, ενώ για το κλείσιμο του tour μας επιφύλασσαν δύο εκπλήξεις: To “London” με το κολλητικό του ρεφρέν και την φοβερή διασκευή στο “Precious” των Depeche Mode.
Είχε έρθει η ώρα η πανέμορφα στημένη σκηνή του Gagarin να υποδεχτεί τους Palaye Royale. H μπάντα από την αρχή της έδινε τεράστια σημασία σε όλες τις λεπτομέρειες της εικόνας τους και αυτό φαινόταν ακόμα και στο πώς είχαν ντύσει το πιάνο για τις ανάγκες της συναυλίας. Tα φώτα έπεσαν, οι Palaye Royale έτρεξαν στην σκηνή και με το “Nightmares” οι τσιρίδες του κοινού μετατράπηκαν σε χορό που δεν σταμάτησε καθόλη την διάρκεια του live. Φοβερή ενέργεια, φοβερό light show, και ο Remington Leith να μην αφήνει τον κόσμο να πάρει ανάσα καθώς τα hits ακολουθούσαν το ένα μετά το άλλο. Από τα singalongs του “No Love in LA” στο circle pit(!!!) του “Fucking With My Head”, τα κομμάτια της μπάντας είναι στημένα ένα προς ένα για να στηρίξουν το show των 3 αδερφιών από Καναδά. Και όμως, παρά το party που διαδραματιζόταν στον χώρο, το μεγαλύτερο highlight ήταν η stripped-down εκδοχή του “Oblivion”, με τον Emerson Barrett να πηγαίνει στο πιάνο και τον Remington να αποδίδει θεατρικότατα το υπέροχο αυτό τραγούδι. Μπαλόνια, κομφετί, encore με ακόμα περισσότερα κομφετί στο καταληκτικό MCR-ικό “Fever Dream”, έκλεισαν μια βραδιά ενός επαγγελματικότατου και ταυτόχρονα θεαματικού show, που σπάνια βλέπουμε σε αυτό το επίπεδο στην Ελλάδα.
Οι συναυλίες αυτές πέρασαν δύο σημαντικά μηνύματα, τα οποία πρέπει να ακουστούν. Πρώτον, δεν έχουμε πλέον απόλυτη ανάγκη τα legacy acts. Πάνε οι εποχές που το ίδιο live θα είχε 100 άτομα μέσα επειδή η μπάντα είναι «καινούρια». Το internet έχει τεράστια δυναμική, και επιτέλους πρέπει να ληφθεί υπόψιν το μουσικό γούστο και η θέληση του <25 συναυλιακού κοινού, που έδειξε ότι μπορεί ξεκάθαρα να υποστηρίξει μια τέτοια διοργάνωση. Δεύτερον, την επόμενη φορά που κάποιοι θα σας πουν για το «ροκ που μεσουρανούσε κάποτε, και δυστυχώς τώρα η νεολαία ακούει θόρυβο», δείξτε τους φωτογραφίες/βίντεο από το συγκεκριμένο live και παρακολουθήστε τους με προσοχή να καταπίνουν την γλώσσα τους.
