Ευμετάβλητη και πρωτεϊκή η απειλή για το 23ο album μιας πολυμορφικά δημιουργικής μπάντας, που ενώ «κόβει» στα χρόνια τα «περιττά» γράμματα και τα εμφατικά στοιχεία του αρχικού της ονόματος, δρα alternative αποτελεσματικά στην εκτίμηση των τολμηρών ήχων και στην πιθανή επίδραση ενός προτεινόμενου συστήματος παρατήρησης. Εντέλει, δε θα σε μπερδέψει στην αναγνώριση και ταυτοποίησή της. Μπάσο, keys, τύμπανα, κιθάρες στα high standards της. Είναι χαρακτηριστικό το «φέρσιμό» της.
Στις υψηλές τονικά και αφηγηματικές σε ύφος συχνότητες, «γεμάτη» στέκει η φωνή του βασικού John Dwyer, καθαρή και με συναίσθημα αποκαλυπτικό, καθώς η θορυβώδης και jazz punk ψυχεδέλεια της μουσικής εξελίσσεται, από την έναρξη της ακρόασης. Το ταξιδιάρικο “Upbeat Ritual” δίνει ρυθμό και φλόγα “let’s run loose, let’s run wild” στην east psych διάσταση. Tο “Wing Ruin” με τη γλυκύτητά του στα επαναλαμβανόμενα μοτίβα, παθιάζει. “Said The Shovel”, στα πιο weird pop τους παιχνιδίσματα, “If I Had My Way” για το επίμονο, παθιασμένο, garage στοιχείο. Μοιάζει οικείο και είναι κολλητικό το “Gong of Catastrophe”, like a gong of warning. Τόσο πασιφανές που μουδιάζεις… “Canopnr ‘74” για τα παλαμάκια πριν το τέλος.
Παρόλο που αρχικά το LP φαντάζει αλλοπρόσαλλο, ιδιόρρυθμο και «άγριο», το funk feel που καταφέρνει να μεταδώσει, το καθιστά, αν και ιδιαίτερο, εξαιρετικά απολαυστικό, ηχητικά προσγειωμένο και απόλυτα αναλώσιμο. Από τις καλύτερες δουλειές του 2020.