Το αθάνατο Ελληνικό και σιχαμένο καλοκαίρι είναι κοντά μας και ποιος καλύτερος τρόπος να το ευχαριστηθούμε από live-αρα μέσα σε ένα τσιμεντένιο κουτί δίπλα στα πρακτορεία στον Κηφισό; Προσπαθώντας ταυτόχρονα να ξεπεράσουμε την ξενέρα αλλαγής του χώρου διεξαγωγής και να βρούμε πάρκινγκ, οι προσδοκίες μας για το live ήταν υψηλές, καθώς η περσινή συναυλία των Opeth με τους Leprous στο Λυκαβηττό έχει αποκτήσει μυθικές διαστάσεις.
Ανταπόκριση: Γιώργος Ξενικουδάκης / Φωτογραφίες: Ηλίας Σταθόπουλος
Οι progsters Mother of Millions, με ένα από τα καλύτερα περσινά album στη βαλίτσα τους κλήθηκαν για μία ακόμη φορά να αποδείξουν ότι μπορούν να μεταφέρουν στη σκηνή την ατμόσφαιρα της μουσικής τους. Η μπάντα, με αντίπαλο τον μέτριο ήχο και τη θερμοκρασία αλλά και τα πρώτα τεχνικά προβλήματα του χώρου έδειξε εκπληκτικό επαγγελματισμό. Απέδωσε έτσι άψογα υλικό από το πρόσφατο Magna Mater αλλά και παλαιότερο συνδυάζοντας μελωδικότητα, τεχνική και βαρύτητα. Οι τρεις χορωδιακές γυναικείες φωνές ταίριαξαν με αυτή του Προκοπίου αγγίζοντας συγκινησιακά το κοινό. Τα highlights της βραδιάς ήταν το ομώνυμο του τελευταίου δίσκου και τα Amber και Orbit με ιδιαίτερη συμμετοχή του κοινού που είχε πλέον σχεδόν γεμίσει το κουτί.
Η τσιμεντένια αποθήκη είχε φτάσει τους 50 βαθμούς κελσίου και ενώ οι θαμώνες προσπαθούσαν να προμηθευτούν την πανάκριβη μπύρα από το ένα και μοναδικό μπαρ, μήπως επιβιώσουν, οι τεράστιοι Opeth βγήκαν στη σκηνή με το πρώτο κεφάλαιο από το τελευταίο τους πόνημα «The Last Will and Testament». O σαφώς βελτιωμένος ήχος ανέδειξε το τραγούδι ενώ τα αλλεπάλληλά χτυπήματα των «Master’s Apprentices» και «The Lepper Affinity» συντόνισαν την μπάντα με το κοινό.
Κάπου εδώ ο Åkerfeldt αποφασίζει να μιλήσει για τον «Ελέφαντα στο Δωμάτιο» και παραδέχεται ότι, λόγω χαμηλής προπώλησης, η μπάντα «υποβαθμίστηκε» σε αυτό το χώρο με την υπερβολική ζέστη. Παρόλα αυτά δεν το έλεγε «πικρόχολα» και ήταν πραγματικά χαρούμενος που έπαιζε στην Αθήνα. Και αυτό φάνηκε από την εκρηκτική απόδοση του ίδιου αλλά και της μπάντας. Ιδιαίτερα οι κορυφαίοι Waltteri Väyrynen στα τύμπανα και Joakim Svalberg στα πλήκτρα (όμορφο σόλο στο «In My Time of Need») αποτέλεσαν διαρκείς πηγές μουσικής ενέργειας.
Στο κεφάλαιο 7 ακούσαμε την προηχογραφημένη φωνή του Ian Anderson ευτυχώς στη σωστή χρονική στιγμή, όπως αστειεύτηκε ο frontman, ενώ απολαύσαμε και μια ιδιαίτερη διασκευή του “You Suffer” των Napalm Death αλλά παιγμένη σε κλειδί ντο δίεση αντί του ρε. Η αναγγελία εκτέλεσης του επικού «The Night and the Silent Water» από το μακρινό 1996 έφερε ρίγη συγκίνησης στους οπαδούς, τα οποία διακόπηκαν μαζί με το ρεύμα (!) του venue, ολοκληρώνοντας το ρεζιλίκι. Όταν αυτό επανήλθε η μπάντα, λες και πεισμωμένη, έπαιξε το τραγούδι από την αρχή και συνέχισε με καταπληκτικές αποδόσεις των «Heir Apparent» και «Ghost of Perdition», ενώ τα «Sorceress» (η καλύτερη εκτέλεσή του που έχω ακούσει) και «Deliverance», μαζί με τη ζέστη, αποτελείωσαν το κοινό.
Ελπίζουμε η τραυματική εμπειρία των Opeth να μην τους αποτρέψει να μας επισκεφθούν ξανά σύντομα, καθώς φαίνεται ότι διανύουν περίοδο μεγάλης ακμής, τουλάχιστον συναυλιακά.
