Είμαι σίγουρος ότι λίγο πολύ, όπως και εγώ, έχετε ακούσει τους Οn Thorns I Lay δεδομένου ότι δημιουργούν αρκετά χρόνια τώρα ατμοσφαιρική μουσική ή αλλιώς doom/death, αν σας αρέσουν οι ταμπέλες. Για την ιστορία, η μπάντα βαφτίστηκε από τους Χρήστο και Στέφανο, είναι ενεργή από το 1994 και αυτό από μόνο του αποτελεί επίτευγμα.
Ο λόγος που με διαβάζετε (αλλά και που γράφω) είναι η κυκλοφορία του έβδομου δίσκου των On Thorns I Lay, ο οποίος έχει σαν κορμό ένα album που δεν κυκλοφόρησε ποτέ, αλλά ήταν έτοιμο από το 2003. Μερικές προσθήκες ιδεών σε συνδυασμό με μια νέα μίξη και mastering συνέβαλαν στη δημιουργία του “Eternal Silence”.
Ο δίσκος ξεκίνα με το “Believe”, ένα instrumental track που σε προετοιμάζει σιγά σιγά να επέλθεις σε μια κατάσταση όπου νιώθεις το σκοτάδι στο δωμάτιο πιο σκοτεινό τουλάχιστον κατά έναν τόνο. Επόμενο κομμάτι το “Breathing” και ίσως το μοναδικό στο οποίο κυρίαρχο ρόλο έχουν τα brutal φωνητικά, αν και μετά τα μισά του σχεδόν 8λεπτου τραγουδιού ξεχωρίζει η ιδιαίτερη φωνή της Maxi Nil όπου σε συνδυασμό με την έντονη παρουσία του βιολιού φτιάχνουν μια ωραία ατμόσφαιρα στο κατά τα αλλά πιο ‘δυνατό’ κομμάτι του δίσκου.
Ερχόμαστε στο τραγούδι που έχει χαρίσει τον τίτλο του σε ολόκληρο τον δίσκο και, αν θέλετε τη γνώμη μου, δικαίως. Είναι το πιο ατμοσφαιρικό όλων με υπέροχο βιολί αλλά και δυνατά riff που σίγουρα θα κουνήσουν το κεφάλι σου έστω και σε mid-tempo ρυθμούς. Σίγουρα highlight του δίσκου. “Cursed” και οι On Thorns I Lay επιλέγουν και πάλι μια instrumental σύνθεση σαν διάλλειμα από τη βαριά ατμόσφαιρα με ωραία μελωδία φυσικά.
Φτάσαμε και στο “Life Without You”… Στο συγκεκριμένο κομμάτι ξεχωρίζει για μένα το refrain ως το πιο pop riff του δίσκου, μια επιλογή που ομολογώ με εξέπληξε, ωστόσο ούτε θετικά ούτε αρνητικά. Το κομμάτι διακρίνεται παρ’ όλα αυτά για την ωραία μουσική αρμονία και την φωνητική ερμηνεία (για άλλη μια φορά). Στα ίδια επίπεδα και το “People We Hurt”, χωρίς όμως να αποτελεί κάτι ξεχωριστό.
Συνέχεια με ένα ακόμα instrumental με ‘μπόλικη’ δόση πλήκτρων και ατμόσφαιρας. Αρκετά εσωστρεφές όπως προδίδει και ο τίτλος “Escape From Loneliness”. Προτελευταίο κομμάτι του δίσκου -και ανάμεσα στα δυο αγαπημένα μου- το “One Day To Live”. Εξαιρετικά riff με αυξημένο tempo τουλάχιστον κατά 20bps υπέροχες μελωδίες και μια υπέροχη, για ακόμα μια φορά, Μaxi Nil στα χνάρια της Anneke van Giersbergen. Ο δίσκος μας αποχαιρετά μετά από περίπου 36 λεπτά με το “Τouching Τhe Unknown”. Ένα instrumental (ναι, άλλο ένα) track όπου το πιάνο μας κουνάει το μαντήλι.
Τελικά αξίζει το “Eternal Silence”; Φυσικά και αξίζει! Η συγκεκριμένη κυκλοφορία είναι μια προσεγμένη δουλειά από ένα συγκρότημα που σέβεται το μουσικό ιδίωμα που εκπροσωπεί και σίγουρα θα σας κερδίσει αν είστε λάτρεις των καλών γυναικείων φωνητικών και της ατμόσφαιρας επηρεασμένης από στοιχεία που βρίσκει κανείς σε μπάντες όπως Paradise Lost και Anathema. Σίγουρα αξίζει τη προσοχή σας.