Η ζωντανή εμφάνιση των ΟΜ στην Αθήνα ήταν σίγουρα ένα πολυαναμενόμενο γεγονός. Αυτό φάνηκε τόσο από το γεμάτο Academy στην Πειραιώς, όσο και από τον έντονο ενθουσιασμό που ήταν εμφανής στον κόσμο που βρισκόταν από νωρίς στον χώρο. Η τελευταία φορά που είχα δει τους ΟΜ ζωντανά ήταν το 2011 στο Gagarin (μπροστά σε σαφώς λιγότερο κόσμο) και ήταν τουλάχιστον συγκινητικοί. Το live στο Academy λοιπόν θα ήταν σίγουρα διαφορετικό, καθώς μιλάμε για έναν τεράστιο χώρο που δεν έχει την αμεσότητα του Gagarin. Ταυτόχρονα, όπως φάνηκε, οι ΟΜ έχουν μεγαλώσει πάρα πολύ από το 2011 και αγγίζουν περισσότερο και διαφορετικό κόσμο. Τέλος, η ιδιαιτερότητα της συναυλίας, ένα live OM εν μέσω περιοδείας Sleep, έφερε πολλούς επισκέπτες από το εξωτερικό.
Ανταπόκριση: Άρης Πολιτόπουλος / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Η συναυλία ξεκίνησε με μια μικρή καθυστέρηση, καθώς κόσμος έμπαινε στον χώρο μέχρι αρκετά αργά. Η μπάντα ανέβηκε στην σκηνή εν μέσω αποθέωσης από ένα κοινό που ήταν εκεί για να ζήσει μια εμπειρία. Στα πρώτα δύο κομμάτια (“Gethsemane” και “State of Non-Return”) υπήρχαν κάποια θέματα στον ήχο, ειδικά στο μπάσο του Al Cinseros, ο ήχος του οποίου ήταν αρκετά επίπεδος και δεν είχε το βάθος που απαιτούν τα κομμάτια. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τον έντονο μωβ φωτισμό είχε ως αποτέλεσμα να αργήσουμε λίγο να μπούμε στο κλίμα τόσο εμείς όσο και το σχήμα. Και τα δύο προβλήματα έφτιαξαν, ο ήχος απέκτησε την απαραίτητη χροιά και η κατάνυξη είχε αρχίσει. Από παικτική άποψη η μπάντα ήταν αψεγάδιαστη και φαινόταν να εμπνέεται από το εμφανές πάθος του κοινού.
Δυστυχώς όμως τα προβλήματα δεν είχαν τελειώσει, καθώς το πετάλι της μπότας του ντράμερ Emil Amos χάλασε και αναγκάστηκαν να βγουν οι roadies στη σκηνή να το φτιάξουν. Ένα μικρό προβληματάκι δεν μπορούσε να σταματήσει την τελετουργία, και η μπάντα συνέχισε ακάθεκτη. Το πρόβλημα ωστόσο επανήλθε όχι μία, αλλά τουλάχιστον άλλες 3-4 φορές, και η μπότα κάθε τόσο απλά σταμάταγε να παίζει. Σε κάποιο σημείο πρόβλημα είχαν και τα πετάλια του μπάσου του Cinseros και οι αλλαγές μεταξύ των κομματιών άρχισαν να κρατάνε λίγο παραπάνω μέχρι να βεβαιωθούν ότι όλα είναι εντάξει.
Η playlist συμπληρώθηκε με τα “Shinai”, “Meditation in the Practice of Death”, “Cremation Ghat I”, “Thebes” και ένα τζαμάρισμα στο “Bhima’s Theme”. Η μπάντα επικεντρώθηκε στις τελευταίες κυκλοφορίες της, αφήνοντας απ’ έξω το “At Giza” που κάποιοι γκάριζαν από το κοινό (παιδιά, σε συναυλία OM είμαστε, μη φωνάζετε σαν να είστε σε γήπεδο). Θα το ξαναπώ εδώ γιατί είναι σημαντικό, εκτελεστικά η μπάντα ήταν απίστευτη. Ακόμα και μέσα στις ατυχίες, φάνηκε ότι ήξεραν γιατί ήταν εκεί, και ήξεραν τι έπρεπε να κάνουν.
Τα απανωτά προβλήματα ωστόσο επηρέασαν τον κόσμο και ήταν προφανές ότι άφησαν κάτι να περιμένουμε. Με το τέλος της συναυλίας ο κόσμος παρέμεινε στον χώρο ζητώντας encore για περίπου 10 λεπτά. Παρ’ ότι η διάρκεια της συναυλίας ήταν 1 ώρα και 40 λεπτά περίπου, όλοι θέλαμε αυτό το κάτι ακόμα που θα μας εξύψωνε. Το τζαμάρισμα στο “Bhima’s Theme” ήταν μαγευτικό, αλλά δεν είχε ένα σημείο απογείωσης. Το τρίο απλά άφησε τα όργανα, ο Al μας ευχαρίστησε και φύγανε, με το κοινό να αναρωτιέται τι έγινε, αν τελείωσαν, αν θα ξαναβγούν κτλ.
Για να κλείσω, ήταν κακή η συναυλία; Εμφατικά όχι, σε καμία περίπτωση. Οι ΟΜ είναι μια τεράστια μπάντα τόσο στους δίσκους τους, όσο και ζωντανά. Όποτε έχει κάποιος την ευκαιρία να τους βλέπει ζωντανά δεν πρέπει να την χάνει. Μια σειρά από ατυχή γεγονότα ωστόσο, για τα οποία να σημειώσουμε δεν έφταιγε ούτε το συγκρότημα ούτε η διοργανώτρια εταιρεία, μας άφησε μια μικρή πικρία στο στόμα, μια αίσθηση προσμονής για μια κάθαρση που δεν ήρθε. Συμβαίνουν αυτά και στις μεγαλύτερες μπάντες, και σίγουρα δεν μειώνουν αυτό που είδαμε. Με τέτοιο κοινό και τέτοιο πάθος, είμαι σίγουρος που δεν θα χρειαστεί να περάσουν επτά χρόνια για να ξαναδούμε τους ΟΜ στα μέρη μας!