Είναι από αυτές στις στιγμές που μόλις βλέπεις ένα live να ανακοινώνεται, δε σκέφτεσαι τίποτα παρά μόνο να κλείσεις εισιτήρια για να βρεθείς μέσα στο venue. Κάπως έτσι ξεκίνησε και η σκέψη του να επισκεφτώ το Βερολίνο για να δω τους Om στο Bi Nuu, τη περασμένη Δευτέρα. Είναι μια από τις μπάντες που δε τη βλέπεις απλά για τη μουσική της και σκηνική παρουσία, αλλά κυρίως για το ταξίδι που κάνεις όταν ακούς τη μουσική, τον διαλογισμό, την “έκσταση” που σε φέρνει το άκουσμά της.
Aνταπόκριση / Φωτογραφίες: Θανάσης Κατσάδας
Φτάνοντας στο Bi Nuu, ελάχιστα αργοπορημένοι, αντικρύσαμε ένα σχετικά μεγάλο πλήθος ατόμων να περιμένει να μπει (το live ήταν ήδη sold out από τη προηγούμενη μέρα) και αρκετούς ανθρώπους με ταμπελάκια από χαρτόνι στα χέρια που έγραφαν “Need a ticket”. Ευτυχώς είχαμε εξασφαλίσει τα εισιτήριά μας από νωρίς, μιας και υπήρχε αυτή η διαίσθηση ότι το live θα έχει μεγάλη ζήτηση…
Μπαίνοντας μέσα, στα δεξιά υπήρχε αρκετό merch από τους Om, αλλά και από τα δύο support acts της ημέρας, με αρκετό κόσμο τριγύρω. Αφού τσιμπήσαμε τα βασικά (μπλούζες και βινύλια), πήγαμε στον κύριο χώρο του venue, κάτω από τις μελωδίες του Dave Heumann και της μπάντας του. Η αίσθηση της 70-ίλας έδενε ωραία με τις groov-άτες συνθέσεις και μελωδίες της κιθάρας. Ήταν στιγμές που έφερνε σε Cream, με απαλά φωνητικά και αρκετά ήρεμα και όμορφα solos, απλά μερικές φορές οι μουσικοί έδειχναν να μη συγχρονίζονται και να σου αφήνουν ένα περίεργο συναίσθημα ότι κάτι λείπει.
Μετά από λίγη ώρα change over και αρκετής ζέστης μέσα στο venue, ανέβηκαν στη σκηνή οι Circuit des Yeux, μια αρκετά εναλλακτική και σύγχρονη μπάντα. Τα βαθιά φωνητικά της Haley Fohr μου έκαναν εντύπωση με τη μία, καθώς και το γεγονός ότι είναι 2-piece-band (κιθάρα και drums), με τη Haley να παίζει μια 12χορδη ηλεκτροακουστική κιθάρα. Ένα μείγμα avant-garde, με drone παραισθήσεις αλλά και ξεσπάσματα, καθώς και μελωδικές αρμονίες και ήρεμα καθαρά σημεία, σου έφερνε την εντύπωση ότι ακούς κάτι πολύ ιδιαίτερο αλλά και εξεζητημένο ταυτόχρονα, με τη Haley τη μία να τραγουδάει με τη χαρακτηριστική βαθιά φωνή της, την άλλη να χρησιμοποιεί σχεδόν οπερετικά φωνητικά, και να καταλήγει και άναρθρες κραυγές και ψίθυρους. Θυμίζοντας πολλές φορές κάτι από Sonic Youth, οι Circuit des Yeux άφησαν αρκετά καλές εντυπώσεις και προετοίμασαν το έδαφος για το τελειωτικό χτύπημα, τους Om.
Περιμένοντας να ετοιμαστεί το έδαφος στη σκηνή, το Bi Nuu επέλεξε να μας παίξει λίγη reggae μουσική, και ο κόσμος άρχισε να μαζεύεται όλο και πιο κοντά στη σκηνή. Αφού ο Robert Lowe βεβαιώθηκε ότι όλα είναι έτοιμα, εμφανίζονται οι Al και Emil κάτω από τις υπέροχες drone μελωδίες του Robert. Ξεκινάει το “Gethsemane” και μόλις πέφτουν οι πρώτες νότες από το μπάσο, καταλαβαίνεις ότι κάτι τρομερό και απίστευτο ξεκινάει… Ένα δυνατό κύμα χαμηλών συχνοτήτων αρχίζει να διαπερνάει τους πάντες και ο frontman των Om, σαν ιμάμης παίρνει θέση κοντά στο μικρόφωνο απαγγέλοντας τους πρώτους στίχους. Εμβληματικός και αρχοντικός σε όλο το set, και φανερά “στον κόσμο του” αρχίζει το προσωπικό του ταξίδι, και παίρνει μαζί του όλους όσους βρίσκονται στο venue.
Συνέχεια με “State Of Non-Return” και οι δυνατές overdriven μελωδίες του μπάσου αλλά και των synths σε διακατέχουν, δείχνοντας σου το μονοπάτι προς την ανύψωση. Καταιγιστικός ο Emil στα ντραμς, σταθερός και σωστός χρονικά, με απίστευτα γυρίσματα και μικρά σόλο μέσα στα κομμάτια, δίνει το δικό του ρυθμό στο μοναδικό αυτό ταξίδι της ψυχής. “Meditation is the practice of death” και τα “Cremation Ghat Ι” και “ΙΙ”, παιγμένα πιο αργά και με μικρές παραλλαγές, δίνουν την αίσθηση ότι επιπλέεις στο διάστημα, ταξιδεύοντας προς μακρινούς γαλαξίες…
Το “Gebel Barkal” επεκτάθηκε κατά 10 λεπτά περίπου, δίνοντας του μια νέα διάσταση και δημιουργώντας μελωδίες ανήκουστες και ψυχεδελικές, με τον Emil να δίνει επιτηδευμένα μαθήματα προσφέροντας αριστοτεχνικά γυρίσματα και solo σε όλη τη διάρκεια του τραγουδιού. Τελευταίο κομμάτι του set το “Bhima’s Theme”, με τον Al να παίρνει πρωταγωνιστικό ρόλο και παίζοντας μόνος του τη μελωδία του κομματιού, και δίνοντας έμφαση στην αίσθηση της επανάληψης, σε ταξίδευε με τα λιγοστά φωνητικά του κομματιού, που σε έφερνε σε ένα δυνατό φινάλε του κομματιού αλλά και του live, με ένα μικρό τζαμάρισμα στο τέλος.
Μια συναυλία που ο απόηχος της ηχεί ακόμα στα αυτιά μου, με έκανε να αναθεωρήσω πολλά πράγματα για τη ψυχοσύνθεση και τη πνευματική μου κατάσταση, μιας και η μουσική των Om, εστιάζει σε αυτή τη πολυεπίπεδη πνευματική προετοιμασία για το υπεργαλαξιακό ταξίδι και την ανύψωση.