Το να τελειώνει το εργασιακό πενθήμερο με ένα live θεωρώ ότι είναι είναι μία από τις ανεκτίμητες απολαύσεις της ζωής. Ιδιαίτερα όταν αυτό το live είναι από μία από τις πιο ανερχόμενες, αξιόλογες και ξεχωριστές μπάντες των τελευταίων χρόνων. Βρέθηκα, λοιπόν, κι εγώ Παρασκευή βράδυ γύρω στις 21:00 στο Fuzz ανυπομονώντας να ακούσω τους Oceans of Slumber για πρώτη φορά από κοντά, αφού προσωπικά θεωρώ ότι είναι ένα από τα καλύτερα σχήματα που έχουν βγει την τελευταία πενταετία.
Aνταπόκριση: Μαριάννα Φλώρου / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Ταιριαστό opening act ήταν οι γνωστοί μας Mother of Millions, οι οποίοι βγήκαν ακριβώς στις 21:25 όπως έλεγε το πρόγραμμα. Αν και τους είδα πρώτη φορά live, εντυπωσιάστηκα πάρα πολύ από το δεμένο performance τους, που κατάφερε να δημιουργήσει την τέλεια ατμόσφαιρα για αυτό που θα ακολουθούσε. Metal που βασίζεται πολύ στον πειραματισμό του ήχου και με τα εφέ να δίνουν και να παίρνουν με στόχο τη δημιουργία ενός υπνωτικού ambience στις παύσεις από τα σκληρά μέρη. Δύο πράγματα που μου έκαναν εντύπωση: η εισαγωγή του πρώτου κομματιού (“Collision”) που παίχτηκε στην 7χορδη με δοξάρι μεταμορφώνοντας έτσι την κιθάρα σε κάτι που μου θύμιζε ένα υβρίδιο μεταξύ τσέλου και λύρας, και η χρήση των bongos στο “Human”. Μείον της εμφάνισης ήταν ότι ο ήχος, ειδικά στην αρχή, είχε προβλήματα με αποτέλεσμα να μην ακούγεται αρκετά μπροστά η φωνή του τραγουδιστή, ο οποίος τα έδινε όλα, αλλά δυστυχώς σε εμάς δεν έφτανε το 100%. Πάντως, είναι ειλικρινά από τις λίγες φορές που πήγα σε live και “χαλάστηκα” επειδή το support σχήμα δεν έπαιξε παραπάνω κομμάτια!
Ζεσταμένοι έτσι με τον καλύτερο τρόπο, υποδεχτήκαμε τους Oceans of Slumber στις 22:30. Ξεκινώντας με το ομότιτλο του νέου τους album, “Winter”, η μαγευτική φωνή της Cammie Gilbert γέμισε το Fuzz, με τον Dobber στα drums να εναλλάσσει δικασίλες, αλλαγές, blastbeats και beatdowns σαν να μην είναι τίποτα, ενώ οι Sean, Anthony και Keegan γκρούβαραν και ξεσήκωναν το κοινό με τα riffs και τα screams τους. Σαν σύνολο η μπάντα ήταν εξαιρετικά δεμένη και το live είχε διαμορφωθεί με τρόπο που το παιχνίδι γινόταν μεταξύ heavy και ατμοσφαιρκών κομματιών, γεγονός που έδινε ξεχωριστές δυναμικές στο συνολικό performance. Ιδιαίτερα συγκινητική στιγμή ήταν όταν έπαιξαν για πρώτη φορά live –όπως μας πληροφόρησε η Cammie- το “Doomed Life”, που στην ουσία είναι το “Lullaby”, στο οποίο όμως μετά το acapella/instrumental μέρος προστέθηκε μια απίστευτη doom-ίλα που απέσπασε ενθουσιώδη χειροκροτήματα από το κοινό.
Απογείωση με τα “Suffer the Last Bridge” και “Apologue” που κούνησαν κεφάλια και την Cammie να μαγνητίζει με το βλέμμα της το κοινό στα διαλείμματα μεταξύ τραγουδιού και headbanging. Στο προσωπικό μου αγαπημένο “…This Road” οι Dobber και Sean άλλαξαν πόστα για λίγο, με τον μεν να παίρνει θέση πίσω από το πιάνο και τον δε στα drums για να εκτελέσουν το progressive αυτό έπος. Αξιοσημείωτο ήταν και το “Remedy” από τον προηγούμενο δίσκο της μπάντας “Aetherial”, ενώ φυσικά δεν έλειψε η διάσημη διασκευή του “Solitude” των Candlemass που τραγουδήθηκε δυνατά από το κοινό. Encore με άλλες δύο διασκευές, το “Nights in White Satin” από Moody Blues και “Wolf Moon” των Type O’ Negative και η βραδιά μας έληξε υπέροχα στις 23:46.
Ήταν ένα ταξιδιάρικο και δυναμικό live σαν σύνολο με την μπάντα να δίνει την ψυχή της on stage κερδίζοντας έτσι το κοινό. Ο ήχος ήταν εξαιρετικός με τρόπο που όλα ήταν πολύ ευδιάκριτα, ενώ η Cammie πραγματικά ξεχώρισε σαν μορφή με την αψεγάδιαστη φωνή της, δίνοντας μια πνοή φρέσκου αέρα στη female-fronted metal σκηνή. Επίσης, εξαιρετικά σημαντικό, που μου άφησε πολύ θετική εντύπωση, ήταν πως αμέσως μετά το live όλα τα μέλη των Oceans βγήκαν για να χαιρετίσουν, να φωτογραφηθούν και να μιλήσουν με όσους fans είχαν ξεμείνει στο Fuzz. Και όπως μου είπε η Cammie, “τώρα που ήρθαμε μια φορά, θα ερχόμαστε συνέχεια”. Ελπίζω αυτό να βγει αληθινό γιατί δεν βλέπω την ώρα να τους ξαναδώ ζωντανά!