Σάββατο βράδυ και στο Fuzz Live Music Club βρίσκουμε τη Λουκία Σούπουλη (pepper 96,6 fm) on stage να επιλέγει τη μουσική για το opening act της βραδιάς. Πολύ δυνατή παίκτρια βέβαια και ευτυχώς γιατί άργησαν να ανέβουν στην σκηνή οι εκ των Παρισίων new wave Nouvelle Vague. Γύρω στις 22:40, συγκεκριμένα. Και το μετάλλαξαν σε μια σκοτεινή μπουάτ. Αυτές που έχουν lounge άρωμα Γαλλίας και εντυπώσεις βγαλμένες από τον κινηματογράφο.
Ανταπόκριση: Κική Ηλιάδου / Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος (δείτε εδώ για περισσότερες)
Με γεμάτο, τουλάχιστον, τον κάτω χώρο του Fuzz, οι πρώτες ματιές μου πέφτουν πιο πέρα από τα πλήκτρα με το laptop και την κονσόλα, εννοείται. Πάνω στα όργανα. Και κυρίως στο με πολύ ενδιαφέρον στημένο set από τύμπανα και κρουστά. Μέσα σε λίγα λεπτά, όμως, και μέσα στους καπνούς, εμφανίζονται λουσμένες στο κόκκινο φως οι δύο θηλυκές οντότητες των Nouvelle Vague (και όχι τρεις, όπως αναμενόταν) και όλα τα βλέμματα πια είναι στραμμένα επάνω τους. Όντως sexy και εντυπωσιακές με τα μαύρα τους από τα 80’s διαστημικά ερεθίσματα εμπνευσμένα φορέματα και τις υπέροχες γόβες τους που, παρ’ όλα αυτά, δεν τις πτόησαν καθόλου.
Από την αρχή, με το νέο τους “I Could Be Happy”, τραγουδούσαν εναλλάξ ή συμπλήρωναν η μία την άλλη φωνητικά, μα και χορευτικά. Η μία πιο υψηλή, όσον αφορά τα επίπεδα της κλίμακας και ‘καθαρή’, η άλλη περισσότερο βραχνή μα ενεργή στις ευκαιρίες που τους δίνονταν. Έπιανε πότε το ντέφι, άλλοτε τις μαράκες ή ακόμα και τις μπαγκέτες για να συμμετέχει στα κρουστά. “Blue Monday” και μας ξεσηκώνουν να κουνηθούμε μαζί τους. “Love Comes In Spurts”, ώστε σχεδόν να τις ερωτευθούμε. Θα μας καλησπερίσουν στα γαλλικά και θα αλλάξουν τα φώτα στο “I Wanna Be Saded”, που δε μου άρεσε πολύ τόσο αργό και αγαπησιάρικο. Η συνέχεια δε θα μπορούσε να είναι άλλη από το προβλεπόμενο γεγονός, που έγινε τραγούδι, “Ever Fallen In Love”, το οποίο αντιθέτως απολαμβάνω. “No One Is Receiving” και με τσακώνω να γουστάρω κιόλας. Not bad και το “Cats Are Grey”.
Μπορεί να παίζουν τραγούδια άλλων, αλλά το κάνουν με έναν τόσο δικό τους τρόπο που θα έλεγες πως τους ξαναδίνουν πνοή, πως πατάνε πάνω στα θεμέλια και τα ξαναχτίζουν. Οικειοποιούνται όχι μόνο τα τραγούδια που επιλέγουν, αλλά τους δίνουν και μία άλλη υπόσταση με τη διαφορετική bossa erotic προσέγγισή τους και την σε σημεία scary pop – jazz εμφάνιση. Συνέχισαν σαγηνευτικές τόσο όσο προϋποθέτει μία επιτυχημένη cover band. Μα και όσο χρειάζεται για μια ευχάριστη εμπειρία. Και διαθέτουν έντονη μεταδοτικότητα. “Escape Myself” , “Just Can’t Get Enough”, “Teenage Kicks” και “Human Fly”, για να τραγουδήσει και το κοινό μαζί τους και να ζητήσει το encore, το οποίο δεν άργησε καθόλου. Έτσι, πριν μας καληνυχτίσουν θα μας χαρίσουν το “In A Manner Of Speaking” που φάνηκε πως είναι και η αγαπημένη μας διασκευή. Γεμάτη ερωτισμό, μυστήριο και υπαινιγμό.