Οι Norma Jean, οι Αμερικανοί metalcore βετεράνοι, κυκλοφορούν 3 χρόνια μετά το πολύ δυνατό “Polar Similar”, την καινούρια τους δουλειά που ακούει στο όνομα “All Hail”. Μετά από τεράστιες, δυστυχώς συνηθισμένες, αλλαγές στο lineup τους, ο τραγουδιστής Cory Brandan και ο κιθαρίστας, που ανέλαβε τον lead ρόλο, Grayson Stewart, είναι οι μοναδικοί που έχουν μείνει αυτή τη στιγμή, παίζοντας με session μουσικούς στις live εμφανίσεις τους.
Η αρχή είναι παραδοσιακή για τους Norma Jean, με το “Orphan Twin” να μπαίνει σκοτεινό και «περίεργο», δίνοντας μας μία κλωτσιά στο στομάχι μερικά δευτερόλεπτα μετά. Η οργή που βγαίνει από το λαιμό του Brandan είναι αξιοθαύμαστη, ειδικά ακούγοντας τους στίχους που μιλάνε κυρίως για τους εφιάλτες του. Όλο το album έχει να κάνει γενικότερα με μία διαστρεβλωμένη πραγματικότητα που υπάρχει στο μυαλό του, την, όπως λέει και ο ίδιος, «fictional reality», που βασίζεται στην, μερικές φορές δυσνόητη, μεταφορά από τον εφιάλτη στην πραγματικότητα. Αυτό το συναίσθημα μεταφέρουν και τα υπόλοιπα όργανα στα περισσότερα κομμάτια, με παραδείγματα το “[Mind over Mind]” και τις πολύ heavily distorted κιθάρες, τα πολυρυθμικά τεράστια τύμπανα στο “Safety Last” , που γράφτηκε σε συνεργασία με τον Chris LeMasters από τους Hundred Suns, όπως επίσης και την ενέργεια του “Landslide Defeater” και του “Trace Levels Of Dystopia”. Δεν λείπουν βέβαια και οι πιο «κλασσικές» metalcore συνθέσεις, όπως το πιο mid-tempo “Translational” και το σχετικά πιο «καθαρό» “If [Loss] Then [Leader]” με το απαραίτητο του breakdown. Ο δίσκος κλείνει ίσως με τις πιο εσωτερικές συνθέσεις τους, το “Careen”, που εκφράζει την σκέψη του να ενδώσεις στις δυσκολίες της ζωής, καθώς επίσης και το πολύ πιο προσωπικό “ANNA”, την ιστορία μίας fan που τελικά έγινε φίλη και έφυγε απρόσμενα από τη ζωή, κλείνοντας με ένα πολύ μελωδικό άρπισμα κλασσικής κιθάρας και το “The Mirror and the Second Veil”.
Οι Norma Jean δεν έκαναν κάτι εξωπραγματικό στο “All Hail”. Κάνουν αυτό που κάνουν λίγο παραπάνω από 20 χρόνια, έχουν αλλάξει πολλές φορές σχεδόν όλα τα μέλη τους και σίγουρα χιλιάδες άλλες δυσκολίες. Όλα αυτά όμως, με κάποιο πολύ προσωπικό τρόπο, αποτυπώνονται σε αυτό το album. Οργή, δύναμη, πολύ δυνατές εντάσεις, μικρά ήρεμα διαλείμματα, ή pallet cleansers όπως λένε και οι ίδιοι, και πάλι από την αρχή. Πολύ καλή δουλειά γενικότερα, ιδιαίτερα ενδιαφέρον από ένα από τα ιδρυτικά σχήματα στη σκηνή τους. Respect.