To Bad Witch ολοκληρώνει την τριλογία των Ep’s των Nine Inch Nails μετά τα “Not the Actual Events” και “Add Violence”, ενώ ο, πάντα χύμα, Trent Reznor το ονόμασε full album καθώς, όπως είπε ο ίδιος, «κανείς δεν δίνει σημασία στα EP’s στην εποχή των streaming sites».
Όπως και να το ονομάσουμε όμως, το περιεχόμενο του album αποτελείται από τα πιο δροσερά και εμπνευσμένα 31 λεπτά μουσικής που έχει κυκλοφορήσει η μπάντα τα τελευταία 10+ χρόνια. Στην πραγματικότητα το υλικό μπορεί να χωριστεί σε τρεις υφολογικές ομάδες. Τα “Shit Mirror” και “Ahead of Ourselves” που ανοίγουν τη συλλογή αποτελούν ευθυτενείς rock δυναμίτες, των οποίων το groove διέρχεται από την σκουριασμένη πριονοκορδέλα την βιομηχανικής παραγωγής των NIN και στη συνέχεια δροσίζεται από τα υποβόσκοντα πλήκτρα και την ασθμαίνουσα, αλλά τόσο κολλητική μελωδία.
Στη συνέχεια όμως, με τα “Play the Goddamned Part” και το αριστουργηματικό “God Break Down the Door” το album καταλαμβάνεται από το φάντασμα του Bowie θυμίζοντας την συνεργασία του με τον Brian Eno στην τριλογία του Βερολίνου, αλλά και τη συμμετοχή του στο soundtrack του “Lost Highway” του David Lynch, στο οποίο συμμετείχαν και οι ίδιοι οι ΝΙΝ. Το ημι-παράφωνο σαξόφωνο του Reznor κυριαρχεί στην ηχητική παράνοια και φαίνεται να αποδομεί τις loops του Atticus Ross, δημιουργώντας ένα σαγηνευτικό συναίσθημα στον ακροατή.
Στα “I’m Not from This World” και “Over and Out” η κατάσταση ξεφεύγει τελείως καταργώντας κάθε έννοια συνθετικής δομής, δίνοντας στους δημιουργούς την δυνατότητα να υφάνουν τα δικά τους ηχοτόπια με τους δικούς τους κανόνες. Το αποτέλεσμα δε, τους δικαιώνει απόλυτα. Αν χρησιμοποιήσετε το Bad Witch ως το soundtrack κάποιων καλοκαιρινών στιγμών σας, θα ακούσετε το οικοδόμημα των διακοπών να τρίζει και να καταρρέει. Στο τέλος όμως όλοι, μα όλοι, θα χορεύουν στα συντρίμμια.