Δυο βδομάδες ήταν πάρα πολλές οπότε είπα να επισκεφτώ ξανά την Αθήνα για να δω τους Nile που ήρθαν στην χώρα μας μετά από δέκα ολόκληρα χρόνια. Τελευταία φορά είχαν έρθει στην Αθήνα το 2012 σε ένα tour φωτιά, παρέα με Morbid Angel, Kreator και Fueled by Fire. Τι ωραία μέρα κι εκείνη, ε; Ας περάσουμε στα δικά μας όμως… Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου και οι Αιγύπτιοι Θεοί αποφασίζουν να ρίξουν τις πενιές τους και να μας παραδώσουν για ακόμη μια φορά μαθήματα αιγυπτιακής ιστορίας και χορού.
Ανταπόκριση: Βάιος Σβεντζούρης / Φωτογραφίες: Ηλίας Σταθόπουλος (πλήρες photo report εδώ)
Πρώτοι στη σκηνή βγήκαν οι Psycorepaths, τους οποίους έχω ξαναδεί ζωντανά πριν από πολλά χρόνια. Οι Psycorepaths με τον hardcore ήχο τους ήταν αυτοί που έπρεπε να ζεστάνουν τα κοινό. Στην προσπάθεια τους δυστυχώς δεν ήταν σύμμαχος ο ήχος καθώς η κιθάρα σε πολλά σημεία δεν ακουγόταν με το μπάσο να σκεπάζει μεγάλο μέρος, παρόλα αυτά η καύλα που βγάζουν επί σκηνής σε έκανε να κουνάς το κεφάλι σου στους ρυθμούς τους.
Δεύτεροι στη σκηνή ανέβηκαν οι Bent by Sorrow τους οποίους τσέκαρα πρώτη φορά ζωντανά. Αυτό που μου έκανε εντύπωση στη μπάντα ήταν ο ντράμερ και το ωραίο του παίξιμο. Δυστυχώς και σε αυτή τη μπάντα ο ήχος δεν ήταν καλός με τις δυο κιθάρες να χάνονται σε σημεία κι ένα μπάσο που ακουγόταν ελάχιστα. Η φωνή στα καθαρά σημεία κάλυπτε τις κιθάρες ενώ τα screams του τραγουδιστή δεν είχαν την ένταση στα σημεία που έπρεπε. Το είδος των Bent by Sorrowείναι ένα κράμα θα έλεγα από N.W.A.H.M με πιο progressive στοιχεία, πράγμα αρκετά ενδιαφέρον. Ελπίζω να τους ξαναδώ στο μέλλον και ήχο σύμμαχο.
Τρίτοι στην σκηνή ανέβηκαν οι Rapture τους οποίους δεν είχα την τύχη να δω στο παρελθόν. Ευτυχώς η ώρα έφτασε. Ο ήχος από το δεύτερο τους κομμάτι άρχισε να βελτιώνεται αισθητά πράγμα που έκανε τον κόσμο να θέλει να σπάσει το Fuzz. Ιδιαίτερες συστάσεις δεν χρειάζονται για αυτή τη μπάντα. Riffs ικανά να σου πάρουν το κεφάλι με έναν ντράμερ να δίνει σώμα και ψυχή στα ντραμς και μια φωνή με εναλλαγές στα σημεία που έπρεπε από τυπικά thrash φωνητικά σε πιο death metal περάσματα. Επαγγελματικό στήσιμο και παίξιμο από παιδιά που ξέρουν πως παίζεται αυτό το ακραίο μέταλ. Ό,τι πρέπει για να ζεσταθεί ο κόσμος για την μεγάλη ώρα των Nile. MUST check ‘em live…
Κάπου εδώ έφτασε η ώρα των Nile. Η στιγμή που όλοι περίμεναν μετά από δέκα χρόνια. Είχα την τύχη να τους δω ζωντανά στο Μιλάνο λίγες μέρες νωρίτερα, πριν τελειώσει το tour με τους Krisiun , οπότε ήξερα πάνω κάτω τι θα δω. Για άλλη μια φορά ο Scott Eames που πήρε τα αυτιά με τις τόσες διαφορετικές φωνές που έκανε, εναλλάσσοντας τες από πιο τσιριχτά σημεία σε πιο brutal. Κιθάρες που θέρισαν τα πάντα στο πέρασμα τους με την απόκοσμη φωνή του Sanders να σε κάνει να χέζεσαι πάνω σου και τις μελωδίες των Nile να σε ταξιδεύουν είτε στη Μεσοποταμία είτε στην Αίγυπτο.
Όπως ανέφερα και για το λάιβ της Ιταλίας, παίξιμο δίσκου με τον ήχο από το δεύτερο τρίτο κομμάτι να γίνεται ακόμη πιο ξεκάθαρος (Γεια σου ρε Άλεξ με την ηχάρα σου). Για το παίξιμο του Κόλλια δεν μπορεί να πει κανένας τίποτα, ο άνθρωπος είναι από άλλο πλανήτη και το αποδεικνύει κάθε φορά με το τόσο τέλειο performance του. Ένα setlist που μόνο με χαμόγελα σε άφηνε να φύγεις από κει καθώς κάλυπτε τα πάντα από την δισκογραφία της μπάντας από το Greenville. Ελπίζω η επόμενη φορά να μην αργήσει τόσο γιατί δέκα γαμημένα χρόνια παρά είναι πολλά…
There is No God but…NILE
