Ποιoς να το περίμενε ότι θα έβλεπα μια αγαπημένη μπάντα μετά από χρόνια και μάλιστα στο εξωτερικό…Για άλλο live πήγα αρχικά στην Ιταλία, αλλά είδα ακόμη ένα. Ο λόγος για τους Nile τους οποίους είχα στην κυριολεξία την τύχη να δω στο Μιλάνο, στα πλαίσια του tour “Vile Nilotic Rites”. Το κερασάκι στην τούρτα είναι οι Βραζιλιάνοι Krisiun, αλλά θα φτάσουμε και εκεί!
Aνταπόκριση / Φωτογραφίες: Βάιος Σβεντζούρης
Ας ξεκινήσουμε λέγοντας…γ@μώ την κίνηση της Ιταλίας! Καμία διαφορά με το πήξιμο που παίζει στους δρόμους της Ελλάδας. Αργήσαμε να φτάσουμε στο venue (πόσο Έλληνας ω θεοί…) , αλλά, αλήθεια γ@μήθηκε το τραίνο, το ταξί, το μετρό, τα πάντα όλα…
Για καλή μου τύχη, δυστυχώς για την μπάντα όμως, οι Wrath of the Nebula, ακύρωσαν την εμφάνιση τους. Η αλήθεια είναι ότι ήθελα πάρα πολύ να τους δω αλλά δεν θα τους προλάβαινα εκ των πραγμάτων.
Αρχικά στη σκηνή του Slaughter βρέθηκαν οι Γάλλοι In Εlement τους οποίους δεν γνώριζα πριν την περιοδεία των Nile, αλλά ο αρκετά cool τύπος που ήταν στην πόρτα, αφού μας ρώτησε από πού ήρθαμε, μας ενημέρωσε πως αν τους ακούγαμε θα πονούσαν τα αυτιά μας. Παρόλα αυτά, δεν τον πιστεύω καθώς μερικά κομμάτια τους που άκουσα μπορώ να πω ότι μου άρεσαν, κάπως. Κρίμα, ίσως την επόμενη φορά…
Φτάσαμε πάνω στην ώρα που έβγαιναν στη σκηνή οι Krisiun. Δεν χρειάζονται συστάσεις, με τους Βραζιλιάνους να παίζουν ανελέητο death metal με ένα αρκετά ζεστό κοινό σε σημείο που στα κενά των τραγουδιών συμμετείχε στις προτροπές του Alex. Αρχικά μπορώ να πω πως μπερδεύτηκα λίγο με τον ήχο, αλλά από το τρίτο κιόλας κομμάτι το τοπίο καθάρισε. Ήχος κρύσταλλο, παίξιμο, υπεράρτιο με τους αδελφούς να δίνουν πόνο επί σκηνής και η μπίρα να πηγαίνει γόνα! Ήταν ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να συμβεί πριν την εμφάνιση των Nile. Perfecto!
Και κάπου εδώ ήρθε η ώρα των Nile. Η συγκεκριμένη μπάντα είναι μια από τις αγαπημένες μου που παρακολουθώ από το 2007. Τους έχω δει τέσσερις φορές μέχρι τώρα, με τελευταία φορά αυτή στη χώρα μας, πίσω στο 2012 με Morbid Angel και Kreator. Δυστυχώς, πάνε πολλά πολλά χρόνια. Για να πω την αλήθεια μου, καθώς έφυγε ο Dallas από τη μπάντα ήμουν λίγο ξενερωμένος (καλώς η κακώς) και θα έλεγα λίγο επηρεασμένος για το τι θα δω.
Η περιέργεια μου διαλύθηκε σαν ένα τίποτα καθώς ο Scott ήταν επί σκηνής ένα κτήνος, τόσο στην κιθάρα όσο και στη φωνή. Δεν θα κρίνω εγώ αν η μπάντα είναι δεμένη (μα τι λέω…), αλλά ο κόσμος που τους βλέπει κάθε φορά και φεύγει με το σαγόνι στο πάτωμα. Παίξιμο δίσκου, σκηνική παρουσία που αρμόζει σε μια τέτοια μπάντα κι έναν Κόλλια πίσω από τα τύμπανα να δίνει την ψυχή του, κλασικά.
Δεν θα μιλήσω καθόλου μα καθόλου για το setlist που ήταν τούμπανο και κάλυπτε όλα τα γούστα, από τον πρώτο δίσκο μέχρι και σήμερα. Οι Nile είναι μια μπάντα που δεν χωρά αμφισβήτηση σε τίποτα και σίγουρα αξίζει να τους δει κάποιος μια φορά, έστω, ζωντανά. Όσοι αναρωτιούνται αν αξίζει να πάνε στο live στις 14 Δεκεμβρίου στο Fuzz, να ρίξουν μια σφαλιάρα στον εαυτό τους, να συνέλθουν και να πάνε! There is no God but…NILE.
