Ποιοι είναι οι μπαμπάδες σας;! Οι Nightstalker είναι οι μπαμπάδες σας και κάθε φορά που θα ανεβαίνουν στη σκηνή θα σας το θυμίζουν.
Ακολουθεί μια ψύχραιμη ανταπόκριση από το δεύτερο γύρο της παρουσίασης του “Great Hallucinations”.
Ήδη από το επόμενο πρωί φωτογραφίες από την πρώτη μέρα (διαβάστε εδώ) άρχισαν να κατακλύζουν τα home μας, το feedback στα τηλέφωνα να ξεχειλίζει ενθουσιασμό και μετά τις πρώτες ανταποκρίσεις, η ανυπομονησία είχε πλέον κορυφωθεί, αφού όλοι μιλούσαν για ένα killer show!
Ε, το ίδιο έγινε και το Σάββατο! Συμπράττοντας με τους Coyote’s Arrow αυτή τη φορά, οι your-heaviness-makers ‘Stalker έκαναν ανάστα το ασφυκτικά γεμάτο Gagarin.
Ανταπόκριση: Μυρτώ Ραμμοπούλου / Φωτογραφίες: Μαρία Νικολάου
Τα πρώτα κοπανήματα ξεκινούν από τους κλασικά πολύ δυναμικούς Coyote’s Arrow που μονίμως καταφέρνουν να μου δημιουργούν μια αισιοδοξία, μεταφέροντας αβίαστα τα εκρηκτικά desert vibes τους. Παίζουν τα τραγούδια των “Desert” και “Aho”, τα οποία από live σε live μεστώνουν όλο και περισσότερο. Ξεχωρίζω πάντα τα “Testify”, “Operator” και “Go Down”, που τήνω πλέον να θεωρώ το καλύτερο μέχρι στιγμής τραγούδι τους. Ο κόσμος ανταποκρίνεται θερμά στην κραυγή του Coyote και η εκρηκτικότητα της μπάντας κάνει το Gagarin να δονείται. Αν μπορώ να πω κάτι μετά από όλες τις υπέροχες φορές που τους έχω δει, είναι πως ίσως αξίζει να δούμε την Ευτυχία Μάνθου σε πιο ενεργητικό ρόλο. Τα άγρια φωνητικά της προσθέτουν extra πόντους στον desert punk ήχο τους και ανεβάζουν ακόμα περισσότερο την ενέργεια του performance τους.
Όσο θετικά σχόλια κι αν άκουσα για τους Big Nose Attack, τους οποίους σαφώς εκτιμώ και είναι εξαιρετικοί live, όταν είδα το line-up και των δύο ημερών, θυμάμαι να σκέφτομαι πως οι Coyote’s Arrow είναι οι πλέον ταιριαστοί να βρεθούν στο ίδιο stage με τους Nightstalker και κρίνοντας το συνολικό feeling της βραδιάς, θα έλεγα πως επιβεβαιώθηκα.
Και τώρα οι Nightstalker. Δεν ξέρω πώς να τοποθετηθώ κόσμια βασικά! Ας ξεκινήσω με το ότι νομίζω ότι ήταν το κλαλύτερο live τους που έχω δει μέχρι τώρα. Πέραν των τραγουδιών του “Great Hallucinations”, σαφώς έπαιξαν και παλιότερα κομμάτια τους και το setlist ήταν τόσο προσεκτικά δομημένο που το πράγμα μόνο άνοδο είχε! Με το που μπήκαν στη σκηνή επικράτησε πανδαιμόνιο και το “Black Cloud”μας βρήκε έτοιμους να τα δώσουμε όλα. Φωνή, κιθάρα, ντραμς και ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΠΑΣΟ μας έστειλαν αδιάβαστους.
Ο ήχος του κλάσεις ανώτερος από προηγούμενες εμφανίσεις τους, άψογη η απόδοση σε όλα τα επίπεδα. Εντελώς ανεπιτήδευτο attitude που υποστηρίζει πλήρως τη μουσική που παίζουν και βασικά να παραδεχτούμε κάτι; Εδώ έχουμε αγνό rock ‘n’ roll – ούτε ματσίλα, ούτε εκβιασμένη γαματοσύνη. Αν οι άνθρωποι αυτοί δεν ήταν εκατό τοις εκατό true σε αυτό που παίζουν και τραγουδούν, δεν θα υπήρχε επ’ ουδενί όλο αυτό το ντελίριο που αυθόρμητα προκαλείται στο κοινό, δεν θα ένιωθε κανείς μας αυτό για το οποίο πηγαίνουμε στις συναυλίες τους, την ακραία πώρωση.
Το υλικό του τελευταίου πολύ καλού δίσκου των πατέρων του heavy rock στην Ελλάδα αποδεικνύεται σούπερ live material, φτάνοντας πολλά level παραπάνω από τη studio version του. Το “Sweet Knife”, το οποίο ήταν και το πρώτο κομμάτι που είχαν δώσει στη δημοσιότητα και με το οποίο και έκλεισαν το gig έχει γίνει ήδη «hit» που ξέραμε όλοι να τραγουδήσουμε, ενώ το “Sad Side of the City” έχει όλο το potential για sing alongs αλά “Children of the Sun”. Ο τρόπος που χτίζεται και απογειώνεται αυτό το κομμάτι είναι απίθανος. Το πρώτο γερό pit έρχεται στο “Zombie Hour” και ελάχιστα ησυχάζουν τα πράγματα από ‘κει και ύστερα. Όλο το “Great Hallucinations” πλαισιώνεται από τραγούδια των προηγούμενων δίσκων, όπως τα “Line” και “Never Know”, φανερώνοντας έτσι την ηχητική εξέλιξη του συγκροτήματος, αλλά και αποδεικνύοντας ότι αυτή η εξέλιξη σε καμία περίπτωση δεν έφερε έκπτωση στην βαρύτητα του ήχου τους. Για μένα, κορυφαία στιγμή του live το “Hole in the Mirror”, που ανυπομονούσα ΟΙΚΤΡΑ να ακούσω να παίζεται ζωντανά. Είναι από τα καλύτερα πράγματα που έχουν γράψει ever, ο συνδυασμός stoner και ψυχεδέλειας σε στέλνει αλλού, η δυναμική, δε, που αποκτά live το κομμάτι, δεν υπάρχει! Υποτίθεται μας χαιρετούν με το ομότιτλο τελευταίο κομμάτι του δίσκου, όμως ξέρουμε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να τελειώσει εκεί και δεν ησυχάζουμε μέχρι να ξανάρθουν. Οι παλιές αγάπες δεν πάνε στον παράδεισο, they go get some instead, ο θεός μπορεί να πέθανε, όμως οι rock commandos ποτέ. Οι Nightstalker ανεβάζουν τα γκάζια ακόμα περισσότερο και κλείνουν με το “Sweet Knife” και όλο το Gagarin να τραγουδά «can’t sleep at night» και να τους αποθεώνει.
Απασφαλισμένη ενεργειακή βόμβα επί σκηνής το συγκρότημα και το κοινό σε πλήρη συγχρονισμό. Δεν μπορείς να μην τραγουδήσεις μαζί τους, δεν μπορείς να μην κοπανηθείς, δεν μπορείς να σταθείς. Τα live των Nightstalker μυρίζουν γκάζια και ελευθερία και σε αυτό του Σαββάτου τα σάρωσαν όλα.
Θα κλείσω όπως άρχισα. Οι Nightstalker είναι οι μπαμπάδες σας και κάθε φορά που θα ανεβαίνουν στη σκηνή θα σας το θυμίζουν. Φιλικά.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ ΕΔΩ