Οι Nightstalker, κατά την ταπεινή μου άποψη, αποτελούν, μαζί με τους Rotting Christ και τους Last Drive, την αγία τριάδα (εν ενεργεία τουλάχιστον) της αγγλόφωνης rock/metal Ελληνικής σκηνής, από άποψη παλαιότητας και διάρκειας στο χρόνο. Λογικός λοιπόν ο ντόρος στα social media από τη στιγμή που πριν από μερικές εβδομάδες οι πρώτοι ανακοίνωσαν τη δισκογραφική τους επιστροφή μετά από τέσσερα χρόνια και το “Dead Rock Commandos” με το οποίο τους έμαθαν και οι νεότερες γενιές, πράγμα στο οποίο βοήθησε πολύ και η ανέλπιστη επιτυχία και η απήχηση του video clip του “Children of The Sun”.
“As Above, so Below” λοιπόν και η μίρλα ξεκίνησε από την αποκάλυψη του εξώφυλλου, αλλά ΟΚ στην Ελλάδα είσαι τι περιμένεις… Μια χαρά είναι, πάμε παρακάτω. Εγώ προσωπικά δε δίνω και τόση σημασία, προτιμώ να επικεντρώνομαι στη μουσική αν και για πολλούς ένα album δεν είναι μόνο η μουσική. Δεκτόν. Πρώτο δείγμα που δόθηκε στη δημοσιότητα το κομμάτι “Zombie Hour”. Εκεί να δεις χαμός. Η προφορά του Αργύρη και πάει λέγοντας. Γιατί ρε παιδιά είπε ποτέ ο άνθρωπος ότι τα αγγλικά είναι η μητρική του γλώσσα; Ή μήπως οι περισσότερες αγγλόφωνες Ελληνικές μπάντες διαθέτουν τραγουδιάρηδες με άψογη προφορά; Και στην τελική παίζει και τόσο ρόλο δηλαδή; Για rock μιλάμε…
Πάμε στην ουσία. Το “As Above, so Below” θα το συγκρίνω με το “Dead Rock Commandos” και όχι με προγενέστερες δουλειές. Οι μπάντες και οι μουσικοί μεταλάσσονται με τα χρόνια (όπως όλοι μας άλλωστε) και λογικό είναι οι δουλειές που κυκλοφορούν όσο περισσότερο απέχουν χρονολογικά να απέχουν και από καλλιτεχνικής απόψεως και ύφους.
Ένα που μου έκανε εντύπωση είναι η φωνή του Αργύρη που ίσως να είναι ένα click πιο ψηλά στην παραγωγή απ’ ό,τι θα προτιμούσα εγώ σαν ακροατής. Από κει και πέρα, το album περιέχει σίγουρα 4 top class κομμάτια από αυτά που έχουν συνηθίσει να γράφουν οι Nightstalker τόσα χρόνια και αναφέρομαι στα “Zombie Hour”, “The Dog That No-one Wanted”, “Deeper” και “Forever Stoned”. Τα υπόλοιπα σίγουρα βρίσκονται λίγο παρακάτω, αφήνοντας μια γλυκόπικρη γεύση για το album, το οποίο στα δικά μου αυτιά, βρίσκεται συνολικά λίγο πιο κάτω από τον προκάτοχο του.
Δεν είναι κακό album, θα ακουστεί από τα ηχεία μου σίγουρα πολλές φορές και πολύ συχνά, απλά από το ’95 που άκουσα πρώτη φορά αυτή τη μπάντα, πάντα οι προσδοκίες μου ήταν τεράστιες σε κάθε επερχόμενη της κυκλοφορία. Είναι ένα τυπικό Nightstalker album σε τελική ανάλυση. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.