Έχουν περάσει 4 χρόνια από την κυκλοφορία του “Great Hallucinations” των Στόκερ το 2019, ένα album που μας έδωσε το “Sweet Knife”, το “Sad Side of the City” και το “Cursed”, μεταξύ άλλων. Αυτό το live ήταν το τελευταίο της μπάντας πριν ξαναμπούν – επιτέλους – στο στούντιο, κι εμείς δεν γινόταν να λείπουμε από μια τέτοια βραδιά.
Ανταπόκριση: Αρετή Αποστόλου / Φωτογραφίες: Γιάννης Νέγρης
Το sold out της βραδιάς φάνηκε από την τεράστια ουρά που είχε σχηματιστεί έξω από το Gagarin λίγο αφού άνοιξαν οι πόρτες, με κόσμο όλων των ηλικιών, κάτι που δείχνει ότι το legacy των Nightstalker περνάει από γενιά σε γενιά. Υπάρχει ελπίδα, παιδιά. Το live άνοιξαν στις 10 παρά κάτι οι Πεθαίνουν στο Τέλος, μια μπάντα που κρατάει ζωντανή την punk στην ελληνική σκηνή, με στίχους-γροθιά (τους οποίους υπογράφει ο Γιώργος Παυλίδης, γνωστός και από τους Χάσμα) που φαίνονται πιο επίκαιροι από ποτέ, και φανταστικές μελωδίες, με έντονα τα στοιχεία και από τις δύο κιθάρες, αλλά και από τα ντραμς που δίνουν πόνο. Όλα τα μέλη της μπάντας συνυπάρχουν δυναμικά στη σκηνή, και σε παρασέρνουν κλιμακωτά από κομμάτι σε κομμάτι στο ξέσπασμα που οφείλει να προσφέρει αυτό το είδος. Αν και η βραδιά ήταν αφιερωμένη στους Στόκερ, οι Πεθαίνουν στο Τέλος είχαν το δικό τους κοινό, που τραγουδούσε δυνατά μαζί τους ότι “Μυρίζει Θάνατο”. Πολύ ωραίες στιγμές, επίσης, το “Βουντού”, ο “Ορφέας” και το “Κατοπτρικό”. Ανυπομονώ να τους ξαναπετύχω!
Στις 11 και κάτι ανέβηκε στη σκηνή η γνωστή τετράδα, με τον κόσμο από κάτω να φωνάζει ήδη ενθουσιασμένος. Το ξεκίνημα έθεσε και το vibe όλης της βραδιάς, που ήταν τελικά ένα από τα καλύτερα Στόκερ live που έχω δει ποτέ, και νομίζω πως πολλοί θα συμφωνήσουν. Νέα παιδιά όχι πάνω από 20 κάτι χρόνων, μεγαλύτεροι ακόλουθοι της μπάντας από τα παλιά, όλοι συμμετείχαν εξίσου και με άφθονη ενέργεια σε κάθε κομμάτι. Με τον Αργύρη να σχηματίζει τη σκανδάλη με τα χέρια, μπήκε η κομματάρα “Trigger Happy”, ένα από τα πολλά hits τους μέσα στα τόσα χρόνια πορείας. Χωρίς να πάρουμε ανάσα, ακολούθησαν το “Baby, God is Dead” και το “Forever Stoned”, και το κύμα sing-along μας είχε ήδη συνεπάρει όλους στην αρχή κιόλας της setlist.
Ακολούθησε το ψυχεδελικό “All Around (Satanic Drugs From Outer Space)”, ένα κομμάτι που έχει γίνει στάμπα των Στόκερ, και μεταφορικά και κυριολεκτικά στο merch τους. Το αμέσως επόμενο είναι ένα προσωπικό αγαπημένο μου, το “Just A Burn”, με την απαράμιλλη αλητεία του, όπως και το “Line” που ακολούθησε. Είναι δύσκολο, βέβαια, να μιλήσω για αγαπημένα όταν μιλάω για τους Nightstalker, αφού η δισκογραφία τους αποτελείται από λίγα κομμάτια που θα σου περάσουν αδιάφορα. Η μεγάλη και δυνατή δισκογραφία τους σε συνδυασμό με την αυθεντικότητα των μελών σε κάθε live, πιστεύω ότι είναι και ο λόγος που η δημοφιλία τους αντί να ξεφτίζει γίνεται πιο έντονη με τα χρόνια, όσο η αυθεντικότητα γύρω μας σιγά-σιγά εξαφανίζεται.
Στη setlist συμπεριέλαβαν και το “Use”, ένα από τα πιο δυνατά stoner κομμάτια που έχουν γραφτεί, ενώ είχαμε και εκπλήξεις όπως το “Hide Your Sun”. Μια έκπληξη που – ελπίζω – να έχουμε σε κάποιο επόμενο live είναι το “This is U”, ένα κομμάτι που δεν έχω ακούσει ποτέ ζωντανά, και κάθε φορά με ανατριχιάζει σαν την πρώτη. Για να μην είμαστε αχάριστοι όμως, το τελευταίο κομμάτι του live πριν το encore ήταν φωτιά, και περιείχε μερικές από τις πιο μεγάλες τους επιτυχίες. Το αργόσυρτο “Sweet Knife”, “Cursed”, “Sad Side of the City” (ένα tribute στο “Great Hallucinations”, βασικά), ένα διάλειμμα με το φανταστικό “The Dog That No-One Wanted” και με το “Zombie Hour”, με τα χαρακτηριστικά παιχνίδια του Αργύρη επί σκηνής, και ξανά πίσω στο ομώνυμο “Great Hallucinations” για το τέλος της main setlist.
Φυσικά, δεν θα τελειώναμε εδώ. Ο κόσμος μετά από χοροπηδηχτά, pits, χειροκροτήματα και φωνές, δεν είχε χορτάσει τους Στόκερ. Δεν άργησαν λοιπόν να ξανανέβουν στη σκηνή με το “Go Get Some”, άλλο ένα “trademark” της μπάντας, που δικαίως άφησαν για το encore. Σε εκείνη τη φάση είχαμε μεταφερθεί από το κάγκελο αρκετά πιο πίσω, για να δούμε και το γεμάτο χώρο με άλλη οπτική, να πιάσουμε το vibe όσων δεν ήταν μπροστά-μπροστά. Προς έκπληξη μου, είδα ότι η ενέργεια του κόσμου σε σχέση με το κάγκελο δεν διέφερε πολύ. Οι ηλικίες μόνο ήταν αυτές που μεγάλωναν προς τα πίσω, χωρίς να χάνουν καθόλου σε ενέργεια. Αυτό αποδείχτηκε και στο δεύτερο κομμάτι του encore, το “Dead Rock Commandos”, όπου έβλεπες στο τέρμα γεμάτο Gagarin να σχηματίζονται κύματα από κόσμο που χοροπηδούσε και τραγουδούσε μαζί με τη μπάντα σε γηπεδικό κλίμα. Για το τέλος δεν θα μπορούσαμε να έχουμε κάτι άλλο πέρα από το “Children of The Sun”, μια τελετουργική στιγμή κάθε Στόκερ live. Τα συναισθήματα σε αυτό το κομμάτι εναλλάσσονται με απίστευτο τρόπο, την ίδια ώρα που στο ρεφρέν βλέπεις τις υψωμένες γροθιές του κόσμου και τις φωνές του να σκεπάζουν εκείνη του Αργύρη.
Σε κάθε live των Nightstalker λέω ότι ήταν το καλύτερο τους ως τώρα, σε σημείο γραφικότητας από την αδυναμία που έχω σε αυτή την μπάντα. Παρ’όλα αυτά, το συγκεκριμένο ήταν μια εμπειρία στην οποία ενωθήκαμε όλοι, ετερόκλιτοι και μη, με έναν τρόπο που θα θέλαμε να συμβαίνει σε κάθε live, και γι’αυτό θα το θυμόμαστε για καιρό. Δεν χρειάζεται καν να πω πόσο ανυπομονώ για το νέο album και για τη ζωντανή του παρουσίαση. Ευχαριστούμε για τις δυνατές συγκινήσεις, και με το καλό και στα επόμενα!
