Οι Nightrage είναι από τους πιο πιστούς στρατιώτες του melodic death metal, παλεύοντας πάντοτε με πάθος στη πρώτη γραμμή. Για πάνω από δύο δεκαετίες δισκογραφούν με συνέπεια και τιμιότητα, προσφέροντάς μας κυκλοφορίες με ένταση, ενέργεια και πάνω από όλα αυθεντικότητα. Όσες αλλαγές και να γίνουν στο line up, η ποιότητα παραμένει η ίδια και η ταυτότητα αναλλοίωτη. Μέσα από κάθε νέα τους κυκλοφορία κάνουν ξεκάθαρο ότι δεν επιβιώνουν απλώς στο χρόνο, ούτε θεωρούνται τυχαία μία από τις πιο υπολογίσιμες δυνάμεις του είδους.
Υπεύθυνος όλων αυτών είναι φυσικά ο Marios Iliopoulos. Αποτελεί τον κινητήριο μοχλό, παραμένοντας προσηλωμένος στο όραμα της μπάντας. Όλα αυτά τα χρόνια μας έχει χαρίσει άπειρα riffs, έχοντας βάλει το δικό του ανεξίτηλο στίγμα στην μελωδική death metal σκηνή.
Το να προσπαθήσεις να περιορίσεις τη δισκογραφία των Nightrage σε μόλις τρεις κορυφαίες κυκλοφορίες, μόνο εύκολη υπόθεση δεν είναι. Παρ’ όλα αυτά μετά από σκέψη και με γνώμονα τα βιώματα και το συναισθηματικό δέσιμο, κατέληξα σε τρία albums που για διαφορετικούς λόγους αποτελούν τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές τους.
3) Wolf to Man (2019): Σε αυτή τη θέση θα μπορούσε άνετα να βρίσκεται το “Insidious” ή το “A New Disease Is Born”, αλλά στο 90’ κέρδισε αυτός εδώ ο υποτιμημένος δίσκος. Ξεχωρίζει διότι σε αυτή την κυκλοφορία το συγκρότημα, ναι μεν ακολουθεί την γνωστή και επιτυχημένη συνταγή, αλλά εμφανίζεται πιο ώριμο από ποτέ, προσθέτοντας στη δισκογραφία του ένα “modern classic”. Αν είσαι λάτρης του melodic death metal τότε από τις πρώτες νότες του εναρκτήριου “Starless Night” θα νιώσεις σαν στο σπίτι σου. Η συνέχεια είναι εξίσου δυναμική με το album να ξεδιπλώνει έναν ήχο που ισορροπεί αριστοτεχνικά μεταξύ επιθετικότητας και μελωδίας. Ο απόλυτος συνδυασμός παλιού και νέου μέσα σε από δώδεκα συνθέσεις που δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης.
2) Wearing a Martyr’s Crown (2009): Προσωπικά το “Wearing a Martyr’s Crown” είναι το αγαπημένο μου album της μπάντας και θεωρώ εκείνη την περίοδό τους την καλύτερη. Ίσως επειδή ήταν η πρώτη μου επαφή μαζί τους. Όπως και να έχει, μιλάμε για δισκάρα ολκής από όλες τις απόψεις. Ο Antony Hamalainen δίνει τρομερή ένταση και ενέργεια πίσω από το μικρόφωνο, το riffing φοβερό φέρνει πολλά vibes από In Flames εποχής “Clayman” και “Reroute to Remain”, οι μελωδίες και τα refrains ακούγονται πιο catchy από ποτέ, ενώ τα περάσματα με ακουστικές κιθάρες ολοκληρώνουν με τον καλύτερο τρόπο τις συνθέσεις. Και τα έντεκα κομμάτια σου δίνουν την εντύπωση ότι έχουν φτιαχτεί με μεράκι και πάνω από όλα με ψυχή. Κορυφαία τριάδα εδώ τα “Shed the Blood”, “Among Wolves” και φυσικά το ομότιτλο κομμάτι.
1) Sweet Vengeance (2003): Δεν θα μπορούσε να βρίσκεται άλλο album στην κορυφή. Μόνο και μόνο που στα φωνητικά συναντάμε τον τεράστιο Tomas Lindberg (At the Gates) και στην κιθάρα τον Gus G καταλαβαίνεις ότι έχουμε μία dream team που γνωρίζει πολύ καλά τι κάνει. Και φυσικά σαν κερασάκι στην τούρτα έρχονται τα καθαρά φωνητικά του Tom S. Englund των Evergrey. Όλα τα κομμάτια καθοδηγούνται από riffs-ξυράφια, μερικά από τα οποία βρίσκονται ψηλά στη λίστα του είδους. Κλασικός δίσκος που έρχεται κατευθείαν από τα έδρανα της σχολής Gothenburg.
