Οι Nightfall δε νομίζω να χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Ακόμα και μεγάλος οπαδός τους να μην είσαι (ούτε εγώ είμαι), δεν γίνεται να μην αναγνωρίζεις την τεράστια συνεισφορά τους στην ελληνική metal σκηνή, κυρίως την δεκαετία των 90’s. Φέτος, και μετά από αρκετά χρόνια δισκογραφικής αποχής (σχεδόν οκταετία), επέστρεψαν και μας παρουσιάζουν το δέκατο album τους με τίτλο, At Night We Prey. Αυτή τη φορά, ο Ευθύμης Καραδήμας επιστράτευσε δύο παλιούς γνώριμους της μπάντας (Mike Galiatsos και Kostas Kyriakopoulos), συν τον Fotis Bernardo, ο οποίος, εκτός από την δυναμικότητα που προσφέρει με το drumming του, είναι υπεύθυνος και για την άψογη παραγωγή του δίσκου.
Τι έχουν, λοιπόν, να μας προσφέρουν σήμερα οι ανανεωμένοι Nightfall; Μία εξαιρετική κυκλοφορία, χαμένη στο απόλυτο σκοτάδι. Δέκα κατάμαυρες συνθέσεις με εσωτερικές νότες και καταθέσεις ψυχής, που αντλούν την έμπνευσή τους από τη μάχη που έδωσε ο ιθύνων νους της μπάντας με την κατάθλιψη. Συναισθηματικά φορτισμένες ερμηνείες που προσαρμόζονται στους στίχους και χτυπάνε διάνα τον ακροατή. Μια βαριά, προσωπική θεματολογία που αποδίδεται με τέτοιο τρόπο από τον δημιουργό του, που θα κάνει πολλούς εκεί έξω να ταυτιστούν. Ένα περιεχόμενο που ανεβάζει ακόμα περισσότερο την αξία του album.
Καθ’ όλη τη διάρκεια του At Night We Prey το death, το black και το doom metal συνυπάρχουν με τέλειο τρόπο κάτω από άψογες μελωδίες και μια υπόκωφη ατμόσφαιρα που ντύνει τα τραγούδια και γεννάει σκοτεινά ηχοτοπία. Ήδη από τα πνιγηρά πλήκτρα του ολιγόλεπτου intro (She Loved the Twilight) σου δίνουν μια μικρή γεύση για την μαυρίλα που θα σε πλακώσει στη συνέχεια. Αποτελεί την κατάλληλη εισαγωγή για το έπος που ακολουθεί, το Killing Moon. Με διαφορά ένα από τα καλύτερα κομμάτια εδώ μέσα, με μελωδίες και refrain που σε πάνε είκοσι τέσσερα χρόνια πίσω, στο μεγάλο Lesbian Show.
Παρόλο που το ένα είδος δίνει πάσα στο άλλο, σε καμία περίπτωση δεν χάνεται η συνοχή και η μουσική ισορροπία του album. Τουναντίον μάλιστα. Το υλικό, παρόλο την ποικιλομορφία του, ακούγεται σφιχτοδεμένο με μια αλάνθαστη ροή που σε κρατάει σε εγρήγορση μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο. Από το death-o-thrash riff του “Darkness Forever” στη μελωδική riff-άρα του “Martyrs of the Cult of the Dead (agita)” και από εκεί στην My Dying Bride εισαγωγή του ομότιτλου κομματιού και στο επικό κλείσιμο του “Wolves in Thy Head”, το συγκρότημα φροντίζει με μαεστρία να σε πάει για ταξίδι στα πιο μουντά μέρη.
Το At Night We Prey επισφραγίζει το μεγάλο comeback της μπάντας και δίνει πολλές υποσχέσεις για το μέλλον. Σε όλους όσους έλειψαν οι μουσικές των Nightfall επενδύστε χωρίς δεύτερη σκέψη σε αυτή την κυκλοφορία!