Μετά το ντεμπούτο album και μέσα σε δύο χρόνια οι Night Beats φαίνεται να αποτυπώνουν στο “Sonic Bloom” ένα μουσικό εγχείρημα, που με μια σύντομη παραδοχή, τους κατατάσσει στο psych rock. Αχόρταγα ενσωματώνουν όλα τα μουσικά γνωρίσματα του ευρύτερου revival του 60’s garage και της ψυχεδέλειας. Συμπαγές, groovy κι ελκυστικό μας κάνει να αναρωτηθούμε ωστόσο αν οφείλεται στην παραγωγή ή στη «μουσική τους ποιότητα». H αλήθεια είναι ότι με τις πρόσφατες κυκλοφορίες του “AM” των Arctic Monkeys και του “…Like Clockwork” των Queens Of The Stone Age τα αυτιά μας άρχισαν να μπερδεύονται εξαιτίας της παραγωγής, αναγνωρίζοντας άλλες φορές ένα κιθαριστικό και άλλες ένα pop beat album ακούγοντας τα. Kάτι αντίστοιχο συμβαίνει κι εδώ. Με εταιρία παραγωγής την Reverberation Appreciation Society της ομώνυμης κολεκτίβας, με μια παραλίγο επιτηδευμένη lo-fi αισθητική, αναγνωρίζουμε διαφορετικά στοιχεία από κομμάτι σε κομμάτι, σε κάθε διαδοχικό άκουσμα του δίσκου… σε ένα κατά τ’ άλλα συμπαγές αισθητικά αποτέλεσμα. Το τελευταίο προκύπτει κυρίως από το mid tempo groove και τα νέο-garage φωνητικά που χαρακτηρίζουν στο σύνολο του σχεδόν το album.
Η συμμετοχή της μπάντας στο Austin Psych Fest που διοργανώνει η RAB από το 2008, μαζί με Black Angels και Roky Ericson μεταξύ άλλων, και το reverb στην κιθάρα μας οδηγούν στον συνειρμό μεταξύ του ονόματος της εταιρίας παραγωγής, των 13th Floor Elevators και του “Reverberation”, 4th track από εκείνο το ιστορικό album! Το εναρκτήριο “Love Ain’t Strange” με τα ανάλαφρα κιθαριστικά riffs διαδέχεται το “Sonic Bloom” που με την επίφαση της αντήχησης υπαινίσσεται surf garage επιρροές. Αυτές φαίνεται να απενοχοποιούνται στο “Playing Dead” που παραμένει νωχελικό σε σχέση με το “Outta Mind” που είναι πιο άμεσο και δυναμικό. Στο “Real Change” απρόσμενα ο Lee Blackwell ξεθάβει κιθαριστικό solo από την underground grunge σκηνή των 90’s φροντίζοντας να μας υπενθυμίσει την καταγωγή της μπάντας και στοιχεία από το πρώτο δίσκο. Το “Satisfy your mind” με southern εισαγωγή, Rock n’ Roll πλήκτρα και διάθεση, αλλά εμφατική base line και κιθαριστικά slide, διαδέχεται το “Catch A Ride To Sonic Bloom”, με φωνητικά, κρουστά και tempo που μας θυμίζουν το «ψυχεδελο-γκαρατζο» revival των BRMC. Κι ενώ ψάχνουμε ακόμα το hit του δίσκου, σίγουρα το “Rat King” κερδίζει την προσοχή έναντι των υπολοίπων tracks∙ underground grunge και psychobilly elements. Jazz πειράματα στη συνέχεια με το “At The Gates” και acid rock στο κλείσιμο με το εξαιρετικό “Τhe New World” • πλήκτρο φόρος τιμής στα ιστορικά drums του “I Wanna Be Your Dog” λιγότερο πρωτόγονο, πιο groovy, παλιομοδίτικο guitar solo,ψυχεδέλεια και μελαγχολία…
[stextbox id=”black”]
Συνοψίζοντας…!
The Good : “Rat King”, “Τhe New World”
The Bad : Συμπαγές, groovy κι ελκυστικό, μας κάνει να αναρωτηθούμε ωστόσο αν οφείλεται στην παραγωγή ή στη μουσική τους ποιότητα
Βαθμολογία: 3 / 5
[/stextbox]