Χρειάστηκαν να περάσουν μερικές μέρες, πολλές απανωτές ακροάσεις και να κατασταλάξει μέσα μου ο ενθουσιασμός ώστε να βγει ένα ολοκληρωμένο συμπέρασμα για την νέα κυκλοφορία του Nick Cave με τίτλο “Ghosteen”. Τον πρώτο δίσκο που κυκλοφόρησε ο Cave μετά την ημέρα που τον σημάδεψε όσο καμία άλλη στη ζωή του.
Η πρώτη εντύπωση που δίνει μια ματιά στο εξώφυλλο που έρχεται σε αντίθεση με το απόλυτο μαύρο του “Skeleton Tree” είναι πως ο δημιουργός του αναζητά το φώς μέσα στο σκοτάδι της απώλειας του 15χρονου γιου του. Μια εντύπωση που επιβεβαιώνουν στίχοι σαν αυτοί του καθηλωτικού “Bright Horses” (“Well there some things hard to explain.But my baby’s coming home now on 5:30 train”). Μ’ένα concept μοιρασμένο στα δύο όπου το ένα μέρος αφορά τους γονείς και το άλλο τα παιδιά και μια ambient μουσική κατεύθυνση που σε σημεία μοιάζει βγαλμένη από τον πατέρα του είδους Brian Eno (και για την οποία ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό ο Warren Ellis) o Nick Cave δημιουργεί τον πιο έντονο συναισθηματικά δίσκο του που κλείνει την τριλογία του μινιμαλισμού που άνοιξε με το αριστουργηματικό “Push The Sky Away”.
Αλλη μια σπαρακτική ερμηνεία έρχεται στο “Waiting For You” αλλά και στο “Sun Forest” με τη σαγηνευτική ατμόσφαιρα που δίνουν τα έγχορδα και η χορωδία που το συνοδεύουν. Αρκετοί θα είναι αυτοί που θα αναρωτηθούν γιατί ο δίσκος κυκλοφόρησε ως Nick Cave & The Bad Seeds μιας και οι παρεμβάσεις των υπόλοιπων κακών σπόρων είναι περιορισμένες και η όλη ατμόσφαιρα θυμίζει περισσότερο εκείνη των soundtracks των Cave/Ellis παρά τους κακούς σπόρους. Η ακρόαση του υπόλοιπου δίσκου κυλάει με μέτριες έως πολύ καλές στιγμές, ενώ η μεγάλη αποκάλυψη έρχεται στο 12λεπτο “Holywood” με το επαναλαμβανόμενο μπάσο, μια μελωδία που κορυφώνεται οσο περνάει η ώρα και έναν Cave να ξεκινάει την αφήγηση ενός φανταχτερού Holywood και να καταλήγει στην ιστορία της Kisa Gautami με μια καθηλωτική ερμηνεία.
Ναι το ομολογώ. Μου λείπει ο Mick Harvey, μου λείπει ο Blixa Bargeld και η αλητεία του παρελθόντος. Μου λείπει εκείνος ο αληταράς του “Stagger Lee” αλλά κι αυτός που γνώρισα πριν 18 χρόνια στο “Let Love In” αλλά πλέον τα πράγματα είναι διαφορετικά. Τον αληταρά αυτόν έχει διαδεχτεί ο 62χρονος που προσπαθεί μέσω της τέχνης να απαλύνει την πληγή και που στις συναυλίες του γίνεται ένα με τον κόσμο αναζητώντας τη θαλπωρή. Ναι το “Ghosteen” είναι ένας δύσκολος δίσκος. Είναι δύσκολο να τον συνηθίσεις γιατι χρειάζεται αρκετές ακροάσεις, αλλά και ταυτόχρονα δύσκολο να μην σε αγγίξει, ειδικά αν έχεις ζήσει κάποια βαριά απώλεια.