Ο λόγος που άργησα να γράψω για αυτό το νέο δίσκο των Nibiru, είναι ότι κάθε φορά που πατούσα το play, όλο και κάτι γινόταν και έχανα τον ειρμό των σκέψεων μου (πράγμα που γίνεται συχνά τον τελευταίο καιρό και μάλλον θα πρέπει να το ελέγξω), όχι όμως από εξωτερικούς παράγοντες, αλλά από αυτό καθαυτό το νέο δημιούργημα των Ιταλών, το οποίο δεν σου αφήνει και πολλά περιθώρια, πέρα από το να βυθιστείς στη μαυρίλα και στο δηλητήριο που βγαίνει από το “Qaal Babalon”.
Το “Qaal Babalon” δημιουργήθηκε για ένα και μόνο λόγο! Για να βγάλει στην επιφάνεια τους χειρότερους εφιάλτες όσων απλά και μόνο μπουν στη διαδικασία να ακούσουν αυτό το κατράμι. Ταχύτητες αργές όσο δεν πάει, μπάσο που σε κάνει σμπαράλια, τεράστια τύμπανα, κιθάρες που ξερνάνε ‘αρρώστια’, φωνητικά βγαλμένα από την κόλαση.
Οι Nibiru εκμεταλλεύονται το γεγονός ότι οι διάρκειες των τραγουδιών τους ξεπερνάνε τα δέκα λεπτά και χτίζουν ένα θεόρατο τοίχος από riffs. Τα φωνητικά στο τέλος του “Oroch” είναι σα να ακούς κάποιον που ξεψυχάει, τα τύμπανα στη εισαγωγή του “Faboan” είναι απλά εντυπωσιακά και το black metal riff πάνω στο οποίο χτίζεται το κομμάτι είναι απλά εντυπωσιακό και εκεί περίπου στο έβδομο λεπτό γίνεται η έκρηξη και οι Nibiru μεγαλουργούν αναδεικνύοντας την majestic πλευρά τους. Το “Bahal Gah” που ακολουθεί είναι το μεγαλύτερο σε διάρκεια τραγούδι του δίσκου, καθώς ξεπερνάει το δεκάξι λεπτά και είναι αυτό ακριβώς που έγραψα και πιο πάνω, ότι βγάζει στην επιφάνεια τους χειρότερους εφιάλτες αυτούς για τους οποίους φοβάσαι να αναφερθείς, αλλά ταυτόχρονα σε μαγνητίζουν τόσο που δεν θέλεις να τους αποχωριστείς μιας και έχουν γίνει κομμάτι με το είναι σου! Το ‘Oxex” που κλείνει και το δίσκο ακούγεται σαν μια ωδή στη λαξευμένη κραυγή της χαμένης ψυχής όπως πολύ εύστοχα περιγράφουν οι ίδιοι τον δίσκο τους!
Οι Nibiru για ακόμα μια φορά βγάζουν και βάζουν σε ένα δίσκο τους όσο βιτριόλι χρειάζεται απλά και μόνο για να μην αφήσεις την τελευταία σου πνοή!