Είναι εξαιρετικό το πόσο σύντομα περνάει ο χρόνος. Μοιάζει σαν κινηματογραφικό μοντάζ μιάς ταινίας που -ευτυχώς- δεν έχει ακόμη τελειώσει. Οι μουσικές που ανακαλύψαμε πιτσιρικάδες, εξακολουθούν να μας υπενθυμίζουν τις καλές/κακές στιγμές που πέρασαν (και που θα έρθουν), σαν το official soundtrack της ζωής μας. Αρκετά χρόνια πριν μπουκάρουμε ανεξέλεγκτα στο παράξενο trip της υπερκατανάλωσης και της άμεσης πληροφορίας (call me internet), υπήρχε και η εποχή που ξετρυπώναμε μπάντες και δισκάκια, αντιγράφοντας κασέτες που πασάραμε χέρι-χέρι σε φίλους και γνωστούς, μεταδίδοντας την μαγεία της -νέας μας- μουσικής. Οι ρυθμοί των New Model Army, ήταν για πολλούς ένα χαρακτηριστικό δείγμα εκείνης της όμορφης και ρομαντικής ίσως εποχής.
Ανταπόκριση: Πάνος Παναγιωτόπουλος / Φωτογραφίες: Δημήτρης Δαλακλής (πλήρες photο report εδώ)
Στο πλαίσιο της περιοδείας τους για τα 40 τους χρόνια ως group (42 αν μετρήσεις και την αναβολή της λόγω covid-19), το βράδυ της Παρασκευής είχαμε μια ακόμη ευκαιρία να απολαύσουμε επί σκηνής τους αγαπημένους μας Βρετανούς, που παρουσιάστηκαν μπροστά σε ένα εξαιρετικά ένθερμο αθηναϊκό κοινό, χαρίζοντας του δυο συγκλονιστικές ώρες από αγαπημένες στιγμές της δισκογραφίας τους.
Το σκηνικό ζέσταναν οι Kidney Black (δικά μας παιδιά αυτοί) παρουσιάζοντας μας μια μοντέρνα garage-punk συνθετική άποψη, με σημαντικές αναφορές στον ήχο των Wipers και τον ελεγχόμενο θόρυβο των Sonic Youth, grung-ie hooks με όμορφα ρεφρέν, και επαγγελματική σκηνική παρουσία παρά τα κάποια αρχικά προβληματάκια στον ήχο τους. Αν και δεν τους καταφέραμε ως support στο πρόσφατο live των Clamm (λόγω προβλημάτων υγείας), τους απολαύσαμε και τους “βάλαμε στο μάτι”, αναμένοντας την πρώτη τους κυκλοφορία, που φήμες λένε πως έχουν στα σκαριά. Τους ευχαριστηθήκαμε, και αν κρίνουμε απ’ τις αγκαλιές μεταξύ τους στο τέλος του set τους, το ευχαριστήθηκαν και οι ίδιοι. Μπράβο τους.
Με την αρένα του venue σχεδόν κατάμεστη και τις απαραίτητες μπύρες ανά χείρας, η γνώριμη φιγούρα του Justin Sullivan στέκεται στο κέντρο της σκηνής και το μουσικό μας ταξίδι ξεκινά. Αν δεν υπήρχε το ύψος της σκηνής που που χωρίζει τον καλλιτέχνη από το κοινό του, θα βάζαμε στοίχημα πως το υπόλοιπο της βραδιάς θα έβρισκε τον κόσμο και την μπάντα να τραγουδάνε παρέα αγκαλιά. Τα “Lust For Power”, “Never Arriving” και μια συγκλονιστική version του “Here Comes The War” να ξυπνάει αναμνήσεις (και να προβληματίζει για το μέλλον) ήταν μόνο η αρχή. Ακολούθησαν τα “Where I Am”, “Born Feral”, με τον απαραίτητο χαμό στα “Vagabonds” και “The Hunt” να παίρνει σειρά, σε ένα επετειακό set με δύο ντουζίνες (πάνω/κάτω) απ’ τις αγαπημένες συνθέσεις του group.
Ο πάντα συμπαθής Sullivan, κατά διαστήματα μας έπιανε την κουβέντα κάνοντας αναφορά στις πολιτικές “εξυπνάδες” που βιώνουμε, μας μίλησε για τα μπλουζάκια τους στο merch (και για ποιο λόγο έχουν μια τούρκικη φράση στην πλάτη) και έδωσε και μια όμορφη πάσα για να ακουστούν αντιφασιστικά συνθήματα. Ανανεώνοντας το ραντεβού μας σε δυο χρόνια -αν δεν έχει έρθει το τέλος του κόσμου-, μας φύλαξαν για το τέλος και ένα όμορφο encore με “Green And Grey”, “No Rest” και “Inheritance” μεταξύ άλλων, κερδίζοντας εκ’ νέου την αγάπη μας.
