Δεν αποτελεί μυστικό η αγάπη των New Model Army για το ελληνικό κοινό, ούτε βέβαια και το αντίστροφο. Ετσι λοιπόν η επιστροφή τους στη χώρα μας μετά απο 3 χρόνια ήταν αναμενόμενη. Πόσο μάλλον όταν έχουν έναν ολοκαίνουριο πολύ καλό δίσκο (“Between Dog & Wolf”) στις αποσκευές τους.
Ανταπόκριση: Γιώργος Χούλλης / Φωτογραφίες: Αθηνά Παπαγιάννη
Το ξεκίνημα έγινε με τους False Alarm, ενα σχετικά παλιό συγκρότημα της σκηνής που επαναδραστηριοποιήθηκε πρόσφατα. Η μπάντα βασίστηκε κυρίως στο δικό της υλικό που περιλάμβανε καινούργια κομμάτια, καθώς και τα “Down I Go”, “Sell me Something” που κυκλοφόρησαν σε single (υπενθυμίζω οτι στο δεύτερο συμμετέχει ο Scott McCloud των Girls Against Boys), μαζί με μία διασκευή στο “Over The Edge” των τιτανοτεράστιων Wipers. Χωρίς να ζοριστούν καθόλου και έχοντας σύμμαχο τον ήχο κάτι που δεν γίνεται πάντα με τα support) κέρδισαν τον κόσμο και άφησαν υποσχέσεις για μία ακόμα καλύτερη συνέχεια.
Οι New Model Army εμφανίστηκαν στη σκηνή λίγο μετά τις 23:00 υπο τους ήχους μιας μικρής εισαγωγής (το “Vagabonds” παιγμένο σε ακορντεόν) και αμέσως ξεκίνησαν με το “I Need More Time” απο τον καινούργιο δίσκο το οποίο τίμησαν δεόντως με τραγούδια όπως “Knievel”, “March In September” και το ομώνυμο. Ασφαλώς και δεν έλειψαν τα παλιά και αγαπημένα της μπάντας όπως τα “Today Is A Good Day”, “Archway” Towers και το “The Hunt” που έφερε τον πρώτο χαμό στις μπροστινές σειρές. Η μπάντα ήταν ενισχυμένη με τον 27χρονο Ceri Monger σε μπάσο και κρουστά να δίνει μια τονωτική ένεση στη μπάντα με τον νεανικό ενθουσιασμό του (αν και κατα τη γνώμη μου λόγω παρουσίας θα ταίριαζε περισσότερο σε μια metal μπάντα παρά στους New Model Army) χωρίς βέβαια να θέλω ν’αδικήσω τους Dean, Marshall και White που πλαισίωναν τον Sullivan.
Οι οργισμένες στιγμές συνεχίστηκαν με το “Here Comes The War”, για ν’ακολουθήσει το “Vagabonds” που δυστυχώς η έλειψη του βιολιού ήταν ένα μελανό σημείο (παρά τις προσπάθειες του κιθαρίστα Marshall Gill να γεμίσει το κενό με τη κιθάρα του) και το “Lust For Power” μαζί με το “Wonderful Way To Go” που έκλείσαν το πρώτο μέρος. Οι φωνές για encore δεν άργησαν ν’ακουστούν κι έτσι η μπάντα επέστρεψε στη σκηνή με το “51st State” που ήταν η πιό μαγική στιγμή της συναυλίας με τον κόσμο να έχει ξεσαλώσει και να έχει καλύψει τη μπάντα τραγουδώντας τους στίχους, ενώ το φινάλε έρχεται με το “Get Me Out” και το λυρικό “Green And Grey”.
Σαν αρνητικό θα μπορούσε να πεί κανείς πως η μπάντα φαινόταν λίγο πιο πεσμένη σε σχέση με τις προηγούμενες φορές (τουλάχιστον εμένα που τους είχα δει και τις 2 τελευταίες στον ίδιο χώρο έτσι μου φάνηκε) αλλά μπροστά σε μιά τέτοια εμφάνιση ακόμα κι αυτό φαντάζει μικρολεπτομέρεια. Αλλωστε με εμφανίσεις σαν κι αυτή η μπάντα αποδεικνύει οτι η φλόγα καίει ακόμα μέσα της ακόμη και τώρα 33 χρόνια μετά.
Setlist: I Need More Time. Today Is A Good Day, March In September, Did You Make It Safe, Pull The Sun, The Hunt, Archway Towers, Here Comes The War, Knievel, Between Dog & Wolf, Stormclouds, No rest, High, Vagabonds, Lust For Power, Wonderful Way To Go
Encore: 51st State, Christian Militia, Get Me Out, Green And Grey
