Βράδυ Παρασκευής και οι New Model Army επισκέπτονται τα μέρη μας για άλλη μια φορά. Δεν μου έχει τύχει, παρ’ όλα αυτά, να παρευρεθώ σε live τους μέχρι τώρα κι έτσι νιώθω ελαφρώς honored. Αποχαιρετάμε λοιπόν το καλοκαίρι με έναν από τους καλύτερους τρόπους, τη μουσική.
Ανταπόκριση: Κική Ηλιάδου / Φωτογραφίες: Σπύρος Φατούρος (περισσότερες εδώ)
Η ώρα είναι λίγο μετά τις 22:00 και ο κόσμος είναι ήδη αρκετός. Οι Coyote’s Arrow είναι έξι οπλισμένοι μουσικοί (τρεις άντρες, τρεις γυναίκες) που απασχολούνται με το Indian punk ήχο. Περίμενα πως ζωντανά θα με κέρδιζαν παραπάνω απ’ ότι τους έχω ακούσει από την ηχογράφηση, κι έτσι κι έγινε. Από το “Santa Maria” με guest την Μαρία (κόρη της Εύας), η σύνδεση με το κοινό είχε ήδη επιτευχθεί. Αυτό που έμαθα ήταν το “Testify”, αυτό που με κόλλησε ήταν τα διάφορα οργανάκια που τόσο καλά διαχειρίζεται η Ευτυχία, η οποία θα έπρεπε να τραγουδάει κι άλλους στίχους (give her some more), αυτό που με εξέπληξε: πως τελικά άκουσα ένα αρκετά μελωδικό ομότιτλο “Coyote’s Arrow”.
Και μετά το σχετικό στήσιμο της σκηνής, η ώρα για το σχεδόν γεμάτο Gagarin, έχει φτάσει. Εκεί λοιπόν, σε μία rock εποχή, όπου η αγγλική folk συναντά τη post – punk και η κλασική μουσική τη metal, κάπου στο 1980 δημιουργήθηκαν οι New Model Army.
Ξεκινούν άγρια και δυνατά με τα floor toms του κατά τ΄άλλα μπασίστα Ceri Monger να κροτούν “Stormclouds”. Με ένα απίστευτο καλωσόρισμα σε εμάς μα και στο χειμώνα “Winter” ο πράγματι αγέραστος και ακούραστος Justin Sullivan, εκτός από το ότι αλλάζει συνέχεια τις δυο του κιθάρες, ξεκινά τη κουβέντα του μαζί μας, “It’s a little bit like home, coming here” και μας ξαφνιάζει ευχάριστα με το “Devil’s Bargain”. Μας αφιερώνει τo “Guessing”, μας ξεσηκώνει με τη φοβερή, κομματάκι metal – ψυχεδελική live εκτέλεση του “Angry Planet”, μας χρησιμοποιεί ως δεύτερα φωνητικά για το “Believe It” και συνεχίζει ακάθεκτος ως το “No Rest”.
Η αλλαγή σημειώθηκε με το “Summer Moors”, μία μπαλάντα για το καλοκαίρι, για το οποίο όπως μας είπε δεν γράφονται και τόσα πολλά τραγούδια. Μας ξανα – αφιέρωσε ειδικά το “Strogoula”, μας μίλησε για τους μεγάλους μας φιλόσοφους που είχαν όλες τις απαντήσεις ενώ κατέληξε “and look where you are”,“Purity” μελαγχολικά και σπαραχτικά. Tα έχωσε σε δημοκράτες μέχρι δικτατορικούς “Wonderful Way To Go”και τραγούδησε για τις φορές που έχουν παίξει στη βροχή “Poison Street”. “It looks like it is falling apart, but it’s not” σχολίασε για το μέρος που έχει μείνει όρθιο μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια και δεν πτοείται ούτε από πυρηνικό ολοκαύτωμα ή καταστροφικό σεισμό. Το κυρίως set έληξε με το “I Love The World” χωρίς περαιτέρω επεξηγήσεις.
Το encore δεν άργησε να μας προσφέρει το αγαπημένο “51st State”, ως η απάντησή τους στο brexit, και να παρακαλάμε έτσι για ένα ακόμα. Το “Green And Grey” θα είναι η τελευταία τους επαφή μαζί μας. Ή αυτό τουλάχιστον νομίζαμε. Τελικά η μπάντα είχε κάτι ακόμη να δηλώσει με το “Get Me Out” ώστε να μας βάλει ήδη στη λούμπα της προσμονής για την επόμενή τους εμφάνιση.