Για μία ακόμη χρονιά, από το 2012 που βάλαμε μπρος το rockinathens.gr, τηρήσαμε το ετήσιο ραντεβού μας και βρεθήκαμε στη Νέα Μάκρη ώστε να σας μεταφέρουμε τι συνέβη στην καλύτερη μάζωξη του εγχώριου underground, το αγαπημένο μας -και σας- New Long Fest, το οποίο φέτος για πρώτη φορά τοποθέτησε και δεύτερη σκηνή ώστε να μην υπάρχουν τα κενά στα change overs, κάνοντας ακόμη πιο έντονη τη φεστιβαλική αίσθηση.
Ανταπόκριση: Σπύρος Ζαρμπαλάς + Πάνος Παναγιωτόπουλος / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη
Opening για την δεύτερη ημέρα με την garage rock τριάδα των Primo Bake. Κάτι η κούραση από την προηγούμενη, κάτι οι 800 βαθμοί κελσίου που συνέχιζαν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους, το έργο της μπάντας (με δύο κοινά μέλη με σχήματα της πρώτης μέρας) δεν αποδείχθηκε πολύ εύκολο. Παρότι απέδωσαν άρτια τα κομμάτια τους υπήρχε μια αμηχανία, δεν θα θεωρήσω αυτή την εμφάνιση αντικειμενικό κριτήριο για την μπάντα και επιφυλάσσομαι να τους ξαναδώ στο μέλλον. (Σ.Ζ.)
Αυλαία της μικρής σκηνής με τους Nothing Thrives και αυτοί οι τύποι ήταν η αποκάλυψη της ημέρας. Αν και πάνω-κάτω τη συνθετική τους συνταγή την ξέραμε (κάπου ανάμεσα στο αμερικάνικο punk rock, και της rock n’ roll σουηδίλας) η ζωντανή αποτύπωση της μουσικής τους είναι πραγματικά άλλη πίστα. Παρά τις αντίξοες συνθήκες -ντάλα ήλιος λέμε- οι Nothing Thrives μας παρουσίασαν ένα high energy set, φουλ στα σολίδια, την ένταση και τα κολλητικά ρεφρέν. Άντε και με το καλό η πρώτη τους κυκλοφορία. Γίναμε επιτόπου fans μεσημεριάτικο. (Π.Π.)
Οι Day Oof ισορροπούν μεταξύ punk rock και καλοπροαίρετης χαζομάρας, πράγμα που μας απέδειξαν και επί της “μεγάλης” σκηνής του fest. Λίγο καλαμπούρι, λίγο dress code παραλίας, κάτι μπύρες στον αέρα, λίγα sing alongs, μέτρια -έως κακά- ανέκδοτα, καποιες σοβαρές προσπάθειες για crowd surfing, και όλα αυτά τα ωραία που χαρακτηρίζουν μια punk rock live εμπειρία. Ένα κλασσικό Day Oof show δηλαδή, με γκαζιάρικα κομμάτια και κάμποσο χαμό απο κάτω παρά την αφόρητη ζέστη. Πλάκα είχαν. (Π.Π.)
Με τον ήλιο να κρύβεται -επιτέλους- πίσω από την πλάτη τους, οι Αθηναίοι sludge rockers Gagulta, μας χάρισαν ένα ζόρικο set ακραίου ήχου για τους not for the faint-hearted -που λένε- οπαδούς του είδους. Το στυλ τους, κάπου μεταξύ απελπισίας και ενός κρανίου τόπο (όπως στο περίπου σημαίνει και στα Αραμαϊκά το όνομα τους) συντονίζει έξυπνα doom/black και -λίγο από- punk στοιχεία, με έναν frontman να φτύνει πόνο και βάσανα με το τσουβάλι. Σπουδαία εμφάνιση, με τα φωνητικά ίσως να ήθελαν ίσως λίγα κλικς στα ηχεία παραπάνω για έξτρα απόλαυση(;;;). Χαλάλι τους. (Π.Π.)
Οι Pirates City απ’ την άλλη, έφεραν λίγο έξτρα καλοκαιράκι στο ήδη καυτό παραλιακό μέτωπο της βορειοανατολικής αττικής. Το ελληνόφωνο μασούρι από punk/ska/reggae ήχους που συνθέτει τον πυρήνα του ήχου τους, έφερε ένα σωρό από όμορφα vibes στο φεστιβάλ, με αρκετό κόσμο να κουνιέται στο ρυθμό τους. Με ένα πολύ δεμένο και άψογο -στα αυτιά μας- set, οι Pirates City συνόδεψαν τις δροσερές μπυρίτσες μας, και τη μετάβαση στα πρώτα ποτά μας. Αν τους πετύχετε σε κάνα νησάκι στο αυγουστιάτικο tour τους, πλησιάστε άφοβα. (Π.Π.)
Τους Dramachine δεν είχαμε καταφέρει να τους πετύχουμε ποτέ live, οπότε η εμφάνιση τους στο New Long Fest -που φέτος αποφάσισε να βάλει και λίγο από synth στο κρασί του- ήταν ένα αναπάντεχο δωράκι. Με κάμποσο κόσμο να μαζεύεται μπροστά από το stage, το ηλεκτρονικό punk τρίο φόρεσε τα καλά του drum machines και με φευγάτο coolness, κούνησε μέχρι και τον τελευταίο ανυποψίαστο που βρέθηκε εκεί. Απολαύσαμε groove-άτες μπασογραμμές (ο τύπος από Μαύρο Γάλα δεν ήταν αυτός;), ελκυστικά beats, μίνιμαλ κιθαριστικές φρασούλες, όμορφα φωνητικά, καθώς και την σούπερ φευγάτη διασκευή τους στο “Σα με κοιτάς”. (Π.Π.)
Παρά τα αρκετά χρόνια έντονης παρουσίας των Sadhus στη σκηνή, η σημερινή ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα ζωντανά την μπάντα. Πολύ λιτοί στην παρουσία τους και στα λόγια, το αντιστάθμισαν με τόνους sludge riffs, ψυχωμένα φωνητικά και απόλυτα ταιριαστό attitude, καταφέρνοντας να κάνουν μέχρι και έναν άνθρωπο παντελώς άσχετο με το είδος να έχει ήδη «κλείσει» για την επόμενη εμφάνισή τους. Σ.σ. Το υπερ-απλοϊκό ριφφ του “Fuck Off & Die” μου έχει κολλήσει μέρες μετά. (Σ.Ζ.)
Οι Sun of Nothing ίσως «αδικήθηκαν», καθώς η μουσική τους απαιτεί ήχο και ατμόσφαιρα που δεν ήταν εύκολο να βγει στο setting του Stage II, και τo απόκοσμο blackened sludge τους σε σημεία «ασφυκτιούσε» από τους παραπάνω περιορισμούς. Όμως, οι συνθέσεις μπορούσαν και μιλούσαν από μόνες τους, ταξιδεύοντας σε σε έναν άλλο χώρο νοερά, και δείχνοντας γιατί η μπάντα άντεξε στον χρόνο παρά την μεγάλη της απουσία. Φεύγοντας για την άλλη σκηνή μετά το τέλος της εμφάνισής τους, η επιρροή των κραυγών του Ηλία εξακολουθούσε και με έκανε να νιώθω ανησυχία. (Σ.Ζ.)
Oι Khirki είναι άλλη μπάντα που φέτος έχουν κάνει άλματα προόδου, βασισμένοι και στον πολύ πρόσφατο 2ο δίσκο τους «Κυκεώνας». Έχοντας έναν αρκετά χαρακτηριστικό -love it or hate it- ήχο στην μουσική τους, έδωσαν ένα αποφασιστικό και τσαμπουκαλεμένο live. Σε σχέση με την πολύ επιτυχημένη εμφάνισή τους στο Αn Club μπορεί να μην άλλαξε σχεδόν τίποτα στην απόδοσή τους, αλλά για ένα σχήμα που στηρίζει πολλά στην αλληλεπίδρασή της με τον κόσμο, το ότι δεν είχαν το δικό τους κοινό από κάτω κάνει κάποια διαφορά στο ουδέτερο μάτι. Από τις αντιδράσεις τριγύρω μου πάντως κρίνω πως -και αυτό- το στοίχημα κερδήθηκε. (Σ.Ζ.)
Επιστροφή για την αυλαία του δεύτερου stage με τους headliners της βραδιάς, Chain Cult. Άλλη μια πολύ ενεργή μπάντα που δεν είχα δει προσωπικά, και στην περίπτωση αυτή θεωρώ πως δικαίως τους ανήκει ο τίτλος της καλύτερης εμφάνισης του φεστιβάλ. Η άνεση στο stage και η χημεία μεταξύ τους ήταν έκδηλη, η απόδοση ηχητικά ήταν οριακά επιπέδου cd, τα κομμάτια κολλούσαν στο μυαλό με την πρώτη ακρόαση και σίγουρα βοηθούσε πολύ πως το κοινό αποτελούταν σε μεγάλο ποσοστό από οπαδούς του συγκροτήματος, φτιάχνοντας μια φοβερή ατμόσφαιρα. (Σ.Ζ.)
Το φινάλε που άξιζε σε ένα καθόλα άψογα οργανωμένο φεστιβάλ ήταν ξεκάθαρα οι Nekrotsoulithra. Όσο περνούσε η ώρα και το ένα χιτ διαδεχόταν το άλλο (δοκιμάζοντας παράλληλα και τα όρια του ηχοσυστήματος) έβλεπα γύρω μου μουρμούρες για το playback να γίνονται χορός, ξινισμένες εκφράσεις να γίνονται χαμόγελα, και μια γενικότερη δυσπιστία από το πιο «σκληροπυρηνικό» κοινό να γίνεται γιορτή. Μεγάλη νίκη για μια απόλυτα ακομπλεξάριστη ομάδα ανθρώπων που με όπλα υπέρ-πιασάρικα κομμάτια και αιχμηρό στίχο (όχι μόνο ντύσιμο) καταφέρνουν να κάνουν όποιον τους βλέπει λάιβ να περάσει πραγματικά καλά. (Σ.Ζ.)
