Το ότι το New Long Fest είναι με διαφορά το καλύτερο εγχώριο underground καλοκαιρινό σκηνικό, δε χρειάζεται να το πω εγώ. Μια παρέα που δουλεύει σκληρά εδώ και 15 χρόνια για να μας δώσει ό,τι καλύτερο μπορεί. Απο line up, από ήχο, από άνεση, από τιμές, από ατμόσφαιρα, από ό,τι μπορείς να ζητήσεις από ένα αντίστοιχο fest που σέβεται κοινό, μπάντες και πρωτίστως τον εαυτό του. Όλα αυτά επιβεβαιώθηκαν πανηγυρικά και φέτος, το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε. Δυστυχώς λόγω υποχρεώσεων μπόρεσα να παρευρεθώ μόνο τη δεύτερη ημέρα, από όπου σας μεταφέρω και τις εντυπώσεις μου παρακάτω, με λίγη βοήθεια και από τον Πάνο τον Παναγιωτόπουλο.
Ανταπόκριση: Άρης Ζαρκαδάκης / Φωτογραφίες: Αλέξιος Αντωνόπουλος (περισσότερες εδώ)
Με την πλάτη στον καυτό ήλιο, το «weird rock» trio των Pissed-Off Kid άνοιξε το line up της ημέρας. Με αρκετό κόσμο μπροστά απ’ τη σκηνή, μας παρουσίασαν κομμάτια απ’ το πρόσφατο “I Am Your Fault” E.P τους. Οι alt-rock, bluesy παράξενοι ρυθμοί τους αποδείχθηκαν ιδανική παρέα για τις πρώτες μπύρες (ή καφέδες) της ημέρας. Με αρκετό νεύρο και πάθος επί σκηνής, οι πιτσιρικάδες μας έπεισαν ότι μελλοντικά πρέπει να τους έχουμε το νου μας. Παρά τα μικροπροβληματάκια στον ήχο κατά τη διάρκεια του set τους (η κιθάρα που «πέθανε» δηλαδή), οι Pissed-Off Kid είχαν όσο groove και distortion χρειαζόταν η περίσταση για να κουνήσουμε ρυθμικά τα κεφάλια μας.
Με τον ήλιο ακόμη ψηλά, αλλά τον κόσμο να πληθαίνει αισθητά, οι Automaton χαμηλοκούρδισαν, έριξαν ταχύτητες και μας παρουσίασαν το βαρύ, ασήκωτο και αργόσυρτο doom τους. Με νωπή ακόμα την κυκλοφορία του πολύ καλού “Talos”, η μπάντα εμφανίστηκε αισθητά βελτιωμένη, τουλάχιστον σε σχέση με ότι θυμάμαι εγώ από αυτούς, καθώς είχα κάποια χρόνια να τους παρακολουθήσω ζωντανά, δυστυχώς.
Αν βρεθεί έστω κι ένας που να μου αναφέρει μία φορά, ένα live, που δεν έμεινε ευχαριστημένος από τους Sadhus, θα τον κεράσω τις μπύρες του στο επόμενο live τους. Και δε μιλάμε για το αν σου αρέσει αυτό που παίζουν. Άλλο αυτό και άλλο αν μία μπάντα αποδίδει καλά στη σκηνή. Το καλύτερο εγχώριο sludge σχήμα για μία ακόμη φορά παίρνει τα εύσημα. Πάντα δουλεμένοι και με υψηλά standards απόδοσης, οι Sadhus σε αναγκάζουν να τους παρακολουθήσεις με προσοχή ακόμη κι αν δεν είσαι πολύ στα του στυλ τους ακούσματα. Κάθε μα κάθε φορά που ο Σταύρος μας αποχαιρετά εκ μέρους της μπάντας η λέξη που μου έρχεται στο μυαλό είναι η ίδια: Ισοπεδωτικοί.-
Οι Monovine είναι η νέα αγαπημένη μου μπάντα. Χεστήκατε. Κι εγώ. Σαν γνήσιο τέκνο των 90’s, τουλάχιστον στα ακούσματα, δε μπορώ να μη σκάσω ένα χαμογελάκι όταν ακούσω ένα συγκρότημα που έχει μέσα του τον ήχο και το feeling της καλύτερης μουσικής δεκαετίας που γνώρισε η ανθρωπότητα (αντίθετες γνώμες θα καταγραφούν στα πρακτικά…). Το “D.Y.E.” παίζει συνεχώς στα ακουστικά μου τους τελευταίους μήνες και η εμφάνιση τους στο New Long ήταν ένα extra κίνητρο να πάρω το παχύσαρκο κορμί μου και να το σύρω μέχρι τη Νέα Μάκρη την Κυριακή που μας πέρασε. Με ενθουσίασαν προφανώς και επί σκηνής. Πότε ξαναπαίζουμε Αθήνα παιδιά;
Σειρά είχαν οι Tuber, οι οποίοι με είχαν αφήσει άφωνο πριν κάποια χρόνια με το “Desert Overcrowded”. Όχι ότι το τελευταίο “Out of The Blue” υστερούσε ιδιαίτερα. Ακόμη μία μπάντα που με τράβηξε στη Μάκρη. Δε μπορώ να ξέρω αν ήταν ο ήχος το θέμα, αλλά δυστυχώς όλη αυτή η ατμόσφαιρα που βγάζουν στο studio δε βγήκε από τα ηχεία του New Long. Και μην αρχίσετε τα σιχτίρια. Δεν έχω κανένα θέμα με τα παιδιά ούτε επίσης με πληρώνουν οι προηγούμενοι. Οι Tuber είναι για μένα μέσα στις δέκα αγαπημένες μου εγχώριες μπάντες. Απλά δεν μου άρεσε αυτό που άκουσα την Κυριακή (και όχι αυτό που είδα).
Όταν πρωτοείδα στη σκηνή τους Deaf Radio, είχα εκφράσει με σιγουριά την άποψη πως είναι το εγχώριο next big thing. Όταν δε, βγήκε το “Alarm” πριν από δυόμιση χρόνια, πάθαμε λίγο πλάκα όλοι ε; Ελάτε, πείτε πόσο QOTSA είναι. Λες και οι υπόλοιπες εγχώρις μπάντες είναι ο ορισμός της παρθενογένεσης. Το φθινόπωρο που θα βγει το νέο album θα τους δώσει αυτό το κάτι παραπάνω για να εδραιωθούν μέσα στα 1-2 καλύτερα local σχήματα. Όσο για την Κυριακάτικη εμφάνισή τους; Απλά θα αναφέρω πως κατά την άποψή μου έπρεπε να κλείσουν το festival.
Το κλείσιμο του New Long Fest λοιπόν, ήρθε με τους Naxatras. Τα παιδιά είναι πάνω στο hype τους και φάνηκε και ακόμη μια φορά στο κοινό από κάτω. To ψυχεδελορόκ τους δείχνει να αρέσει πολύ ειδικά στις μικρότερες ηλικίες που κάναν το χαμούλη τους μπροστά στη σκηνή εκεί λίγο πριν τα μεσάνυχτα της Κυριακής. Η studio δουλειά τους δε με αφήνει ασυγκίνητο, το αντίθετο μάλιστα, κάτι το οποίο μπορείτε να το διαπιστώσει κανείς και σε reviews που έχω γράψει. Απλά not my kind of thing για live. Τίποτα άλλο. Και δουλεμένοι είναι και μια χαρά αποδίδουν στη σκηνή. Και ωραίο ήχο είχαν. Δεν τους έλειψε απολύτως τίποτα. Μία ένσταση μόνο έχω. Λίγο τις τιμές στα βινύλια βρε παιδιά…