Το 1996 κυκλοφορούσε o δεύτερος δίσκος των Nevermore και ήταν ακόμα καλύτερος από τον ομώνυμο προκάτοχο του. Το The Politics of Ecstasy συνέχιζε να υλοποιεί το όραμα που είχε απότομα διακοπεί με την διάλυση των Sanctuary και η δημιουργία των Nevermore είχε κληθεί να αποκαταστήσει.
Μια διάλυση που είχε αποδοθεί ανάμεσα σε άλλα στην ανάδυση του grunge που σαν αρρώστια είχε ενσκήψει στους φορείς του «αληθινού» metal και απειλούσε τις αξίες του. Aυτές οι χαζομάρες που πρέσβευαν τη διχοτόμηση της μουσικής σε πραγματικούς και κίβδηλους καλλιτέχνες με τους τελευταίους και την εμπορικότητα τους να απειλούν την ύπαρξη των πρώτων. Οι Nevermore ήταν metal, ίσως η καλύτερη μπάντα της σύγχρονης εποχής, δεν βάσισαν την επιτυχία κατηγορώντας άλλους για τις όποιες αναποδιές τους.
Το The Politics of Ecstasy είναι η πιο σκληρή συνάμα τεχνική στιγμή των Nevermore, σημείο αναφοράς για το Aμερικάνικο metal, και ένα πρότυπο που δεν ακολούθησαν ξανά σε τέτοιο βαθμό στη συνέχεια της σπουδαίας καριέρας τους. Με επιρροές από το τεχνικό thrash (Forbidden, Sadus κλπ) μέχρι τη δεσπόζουσα αναφορά στο ήχο των Death, περιέχει τραγούδια τόσο βαριά και φορτωμένα που η φωνή του Dane πρέπει να καταβάλει όλη την ένταση της για να αποδράσει μέσα από αυτά, για να ακουστεί καταγγελτική και ταυτόχρονα δραματική.
Οι σκέψεις του Dane αποκαλύπτονται σε κομμάτια όπως το “Next in Line” (σαν να αποκτά φωνή ο αφηγητής του Υπογείου του Nτοστογιέφσκι), το “The Learning” με τα υπαρξιακά ερωτήματα που γεννάει η απόκτηση συνείδησης από τις μηχανές αναγγέλλοντας ένα μέλλον που ίσως δεν απέχει πολύ μακριά. Με το ομώνυμο τραγούδι που κραυγάζει για τη πολιτική πραγματικότητα που αντιστρατεύεται από που θεωρητικά υπερασπίζει: την ελευθερία. Εικάζουμε πως ο άνδρας στη πλατεία Τιενανμέν ορθώνει το ανάστημα του στην τυραννία για το ίδιο λόγο. Ο δίσκος θα μπορούσε να συγκριθεί μόνο με τις επόμενες δουλειές των Nevermore και παρά την ποιότητα που τις χαρακτηρίζει λάμπει ανάμεσα τους σαν ένα έργο που ξεπέρασε την εποχή του, ένας κλασικός δίσκος.
Στα τόσο σπουδαία 90’s, ανάμεσα σε ένα ωκεανό από καλές μπάντες, οι Nevermore ξεχώρισαν για τη μουσική τους πρόταση που μέχρι το τέλος είχε τη δική τους ασύγκριτη προσωπικότητα και τον Warrel Dane. Mε τη φωνή και τους στίχους έδινε στις νότες μια επιπλέον ένταση, ένα νόημα που πήγαζε από τις ανησυχίες ενός σκεπτόμενου ανθρώπου. Η απώλεια της μπάντας και ο πρόσφατος αδόκητος χαμός του Warrel Dane είναι ένας σπουδαίος λόγος που το metal είναι σήμερα πολύ φτωχότερο.