Το στοίχημα ήταν μεγάλο για την ιστορική αυτή συνάντηση επι σκηνής τριών από τα μεγαλύτερα ονόματα της ελληνικής progressive metal σκηνής, καθώς το club της Πειραιώς με την μεγάλη του χωρητικότητα μετέτρεπε την επιτυχία της βραδιάς σε πρόκληση, η οποία μάλιστα γινόταν και δυσκολότερη από την παράλληλη διεξαγωγή άλλης μίας μεγάλης metal συναυλίας στην πρωτεύουσα. Τελικά όμως το εν λόγω στοίχημα κερδήθηκε και με άνεση καθώς το κοινό έδειξε ότι έχει αγκαλιάσει το συγκεκριμένο είδος και συνέρρευσε από νωρίς στο venue.
Ανταπόκριση: Γιώργος Ξενικουδάκης / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Η αρχή στη γιορτή έγινε με τους Tardive Dyskinesia οι οποίοι έσκασαν σαν βόμβα στη σκηνή και μας έπιασαν κατ’ ευθείαν από το λαιμό με το μπολιασμένο με extreme στοιχεία προοδευτικό τους μέταλλο. Η μπάντα ξεπέρασε γρήγορα το αρχικό της άγχος αλλά και τον μέτριο ήχο (ειδικά στις κιθάρες που ακούγονταν σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας χαμηλά) και με αρχή την υπέροχη εκτέλεση του “The Electric Sun”, single από το τελευταίο τους album “Harmonic Confusion”, άρχισε να groove-αρει επικίνδυνα. Το κοινό που έβαινε ολοένα αυξανόμενο φάνηκε παγιδευμένο στις κοφτές και παρανοϊκές ρυθμικές προσταγές του συγκροτήματος, ενώ η ψυχή που έβγαλε, μαζί με τα πνευμόνια του, ο Μάνθος δυνάμωσε το ηχητικό αποτύπωμα. Το χειροκρότημα στο τέλος ήταν εγκάρδιο και αυθόρμητο.
Η συνέχεια ανήκε στους Poem, οι οποίοι έκαναν πραγματικά μια εντυπωσιακή εμφάνιση, παρουσιάζοντας ολόκληρο το, πολύ καλό, τελευταίο τους album “Skein Syndrome”, με την προσθήκη του “Giant” από το “The Great Secret Show”. Φοβερή απόδοση σε όλα τα όργανα βοηθούμενη από εξαιρετικό υλικό, καθώς το συγκρότημα, πέρα από την εμφανή εκτελεστική του δεινότητα επιδεικνύει και ουσιαστικό μελωδικό αισθητήριο. Ο κόσμος, που είχε πια φτάσει στο μέγιστο αριθμό του, φαινόταν να κατέχει αλλά και να έχει αφομοιώσει το υλικό και να συμμετέχει ενεργά στις προσταγές του Γιώργου Προκοπίου, ο οποίος έκανε κορυφαία ερμηνεία στα φωνητικά. Μοναδικό ψεγάδι της εμφάνισης και πάλι ο μέτριος ήχος στις κιθάρες, ειδικά σε αυτή του Γιώργου που ακουγόταν σχεδόν χωρίς gain στο μεγαλύτερο μέρος της εμφάνισης.
Μετά τα σχετικά αποθεωτικά χειροκροτήματα, τη σκυτάλη έλαβαν οι άτυποι headliners της βραδιάς, Need. Όλες οι φορές που τους έχω δει ζωντανά έχουν το ίδιο χαρακτηριστικό. Η μπάντα έχει τη δυνατότητα να σε ταξιδεύει στους ηχητικούς κόσμους που δημιουργεί. Αλλά και το υλικό της κατά τη γνώμη μου έχει αυτό τον προσανατολισμό. Τη δημιουργία δηλαδή έντονης συγκινησιακά ατμόσφαιρας στον ακροατή. Το setlist βασίστηκε στο τελευταίο τους album “Hegaiamas: a song for freedom” και αποδόθηκε πιστά και με πάθος. Μπορεί να μην ήταν η καλύτερη εμφάνιση τους, ήταν όμως απόλυτα επιτυχημένη στον τομέα επικοινωνίας του συγκροτήματος με το κοινό, γεγονός που κορυφώθηκε στην εκτέλεση του ομώνυμου τραγουδιού του δίσκου, το ρεφρέν του οποίου τραγουδήθηκε από όλα τα στόματα στο venue, κλείνοντας το festival πανηγυρικά!
Οι αναφορές αναγνώρισης μεταξύ των μελών των συγκροτημάτων αλλά και η σχεδόν οικογενειακή φωτογραφία που τραβήχτηκε με κοινό και μουσικούς στο τέλος απέδειξαν ότι όχι μόνο υπάρχει κραταιά, εμπνευσμένη και παραγωγική prog σκηνή στον τόπο μας, αλλά και ότι το μέλλον φαντάζει λαμπρό και χωρίς όρια για αυτήν.