Θα αρχίσω λίγο άσχετα, μα και σχετικά, ταυτόχρονα. Πόσο μία ανίκητη μορφή ελευθερίας, όσο αυτή της ανάγκης του ανθρώπου για έκφραση και επικοινωνία, χωρίς όρους και τιμωρίες, γίνεται αισθητή, μέσα από ένα κοινωνικό event, όπως ένα live. Σκέψου, την Παρασκευή το βράδυ, σε κλειστό συναυλιακό χώρο, όταν όλα και όλοι μας λειτουργούσαμε κανονικά, λες και ο κορονοϊός ήταν ένα κακό όνειρο μεγάλης διαρκείας που μπήκε σε pause ή ξεθωριάζει, είδαμε και πάλι τα χαμόγελά μας ξεκάθαρα, την στάση του σώματος ενεργή και όχι (ημι)φοβισμένη, την έκφραση ατόφια -ακόμα και αν σαστίζει- και την αλληλοεπίδραση, να δημιουργεί κύματα κωδικοποιημένα, που διαπερνούν το μυαλό και τα κορμιά μας. Ταλάντευση, με μόνο οδηγό τη μουσική. Ταύτιση, χωρίς σκέψεις.
Ανταπόκριση: Κική Ηλιάδου / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπανικολάου
Αγαπημένοι Deaf Radio, έχασα τα πρώτα σας τρία (?) κομμάτια δυστυχώς, κάνοντας χρήση του ακαδημαϊκού τέταρτου. Μπαίνοντας στο almost γεμάτο Fuzz λοιπόν, παίζει το “Modern Panic”, “funeral comforts in a hospital lounge”, στους πρώτους στίχους. Μία στάση από το μπαρ, τα πόδια μου χαλαρώνουν ασυναίσθητα με τις πρώτες γουλιές μπύρας και πιάνουν τους χτύπους από τα τύμπανα. Η κύρια φωνή, υπέροχη, ερωτική, κάνει παράπονα κατά τις δηλώσεις της και με χαϊδεύει, εφόσον οι στίχοι με πληγώνουν περισσότερο από ποτέ. Σαν υπνωτισμένη ”as we run out of all the controllers”, έλκομαι κοντά στο stage. Και οι QOTSA θα τους παραδέχονταν.
O ήχος μοιάζει πρωτόγνωρος, πόσο εύκολα ξεσυνηθίζει το μυαλό, πόσο γρήγορα ανακαλεί το συναίσθημα. Ο κόσμος τραγουδά τους στίχους, οι δονήσεις μας διαπερνούν. Το project, υπό την αιγίδα της φωνητικής αγκαλιάς, που προσφέρουν οι κατά τ’ άλλα γνήσιοι rockers.
Απλωμένα κιθαριστικά riffs, η alternative οπτική διαδέχεται την ψυχεδέλεια και η desert φύση τους, διακατέχεται από μία φρέσκια αισθητική. Ό,τι σε δείγμα από την απερχόμενη κυκλοφορία τους, προσφέρεται με έναν light ρομποτικό, “Supersonic” ύφος. Τα πλήκτρα δίνουν εντάσεις και ηλεκτρονικά vibes στο beat, παρομοίως και το επιπρόσθετο drum pad, ανά στιγμές, technoποιούν το άκουσμα. “They’ll be covering our voice”, τρανταχτά και συνάμα νιαουρίζοντας, το “Model Society” πλασάρεται σαν παραμύθι, ωστόσο συμβαίνει ήδη. Οι εναλλαγές της φωνής, τονικά και εκφραστικά, είναι απίστευτες, επιβεβαιώνω. “So are you staying tonight? Before you hide Follow me right on the edge And we’ll be fine”, σε μελώνει το “Animals”. “Backseats” για το καληνύχτα τους, παλαμάκια για το ευχαριστώ μας.
Οι Naxatras, ως profe progressive και προχώ stoner, ξετύλιξαν την ψυχεδέλειά τους, ευθύς αμέσως. Ο ήχος κρύσταλλο, εννοείται, οι άνθρωποι πίσω από τις κονσόλες γιγάντωσαν τον χωροήχο στο Fuzz, οι φροντιστές στα φώτα έδωσαν show. Από τους πρώτους καπνούς κατά τα κουρδίσματα, μέχρι τα πιατίνια που στραφταλίζουν χάρη στα κρυμμένα προβολάκια, τα πάντα είναι λεπτομερώς μελετημένα. Η κιθάρα blues-άρει, γρατζουνάει, ονειρεύεται μέσα από τις εξευρευνητικές της, εξ Ανατολής, πτήσεις, διαστημικής κλίμακας. Το μπάσο αναλόγως, προσθέτει σήματα-κλειδιά, ο Bαγενάς είναι γεννημένος rockstar. Τα πλήκτρα χρωματίζουν, τα εφέ, σαν κάψουλες – σφηνάκια, τείνουν να μας εκτοξεύσουν σε μελωδίες – συνοικίες, εκτός τροχιάς. Τα τύμπανα αντιστέκονται στην πρόκληση και κρατούν τον σκοπό στη γη. Ένα σετ από bongos έχει στηθεί σαν guest δίπλα τους, ένας tribal δορυφόρος.
“Reflection (Birth)”, η εισαγωγή από τον μόλις , σχεδόν τριών μηνών, νέο τους δίσκο. Μεταξύ των Hawkwind και της doom σκηνής, ιπποτικά στέκεται το “Omega Madness”. Μεταξύ της επιρροής από ατμόσφαιρες Senser και των εμποτισμένων, ‘roots, bloody roots’ προτύπων, το “Journey To Narahmon”, με έχει κερδίσει από την πρώτη στιγμή που το άκουσα, με την ‘καβάλα’ στο freedom συμπεριφορά του. Από την άλλη, για να καταλάβω το “The Answer”, “When I believe in something That’s when I am free ‘, έπρεπε να βγουν τα βιολιά και το βιολοντσέλο στην σκηνή, γεμίζοντας τα τέσσερα σκαμπό που βρίσκονταν στον χώρο . Η φλόγα συναντάται αναμμένη στη ματιά, η σπίθα μεταδίδεται στα κύματα, “Waves” και αντηχεί σαν το σήμα κατατεθέν τους. Η πρακτική του ψίθυρου σε funk groove-α, ονομάζεται “Radiant Stars”, ελαστικά αλληλοεπιδρά, μεταφέροντας την ενέργεια προς όλες τις κατευθύνσεις. Υπέροχα λειτουργεί η ιδέα, να ενταχθούν στίχοι – ραβασάκια στο ορχηστρικό μανιφέστο τους. Σπλαχνική μπαλάντα το “Horizon”, αντικατοπτρίζει την θέλησή τους για τα ανοίγματα τους στους νέους ορίζοντες. “I see you all translucent In my electric mind”, η μεταφορά σχεδόν ηδονιστική, καλπάζει. “The Battle Of Crystal Fields”. Η διάδραση, μαγνητικά ηλεκτρισμένη, μας ενώνει, καθώς μας απορροφά. “Reflection (Death & Rebirth)“, στην εξήγηση της μουσικής τους εξέλιξης.
Αν και κάποιος διπλανός μου φώναζε «Πόσο ακόμα; Θα μας πεθάνουν!», όλοι μας αντέχουμε κι άλλο, από τον συγκεκριμένο θάνατο. Απαραίτητη κρίνεται η αναφορά στο παρελθόν, ”All The Stars Collide Into a Single Ray” και “I am The Beyonder” (μπασάρα). Σε παραλήρημα ο κόσμος κατά το encore, ορμώμενος και από το γεγονός, πως η βραδιά πλησιάζει στο τέλος της. Χαμόγελα, χειροκρότημα και το ραντεβού μας ανανεώνεται οπωσδήποτε. Ένα έχω να πω: ψάξτε τους, βρείτε τους, γνωρίστε τους, ακούστε τους και προπαντός, πηγαίντε δείτε τους. Ένα μεγάλο μπράβο.