O Nas επιστρέφει, σχετικά σύντομα με μια νέα κυκλοφορία, με μόλις δύο χρόνια απουσίας από την δισκογραφία (“Νasir” – 2018), για να συνεχίσει να παντρεύει την σύγχρονη ποιοτική hip hop με τις παλιές της δόξες. Απολαμβάνοντας το πλέον legendary status του, το πιο σημαντικό πουλέν της ανατολικης ακτής την δεκαετία του ’90, βγάζει έναν δίσκο απόλυτα επίκαιρο, με φρέσκο ήχο και στιχουργική που αγγίζει σε ικανοποιητικό βάθος τα κοινωνικά προβλήματα της εποχής, κυρίως εκείνα που αφορούν την αφροαμερικάνικη κοινότητα.
Για πολλούς ο Nas εντάσσεται μέσα στους, ας πούμε, δέκα καλύτερους rappers που έχουν υπάρξει ποτέ και για επίσης πολλούς το “Illmatic” είναι ένα από τα καλύτερα hip hop albums όλων των εποχών. Εν έτει 2020, ο Nas συνεχίζει να επιβεβαιώνει την υψηλή του αυτή ποιότητα, με φαντασία και ακρίβεια στο στίχο, πολύ καλή τεχνική και flow που σε συνδυασμό με την χροιά του δίνει ένα αποτέλεσμα μοναδικό, αναλλοίωτο μέσα σε αυτά τα σχεδόν 30 χρόνια πορείας του.Θέτει προβληματισμούς για τις εν γένει παθογένειες της μαύρης κοινότητας των Ηνωμένων Πολιτειών, τον συστημικό ρατσισμό και την βία, προάγει μήνυμα ενότητας και κάνει ακόμα και αναφορές σε πρόσωπα-σύμβολα για τους μαύρους, όπως εκείνο του πρόσφατα θανόντα, Kobe Bryant.
Στο μουσικό κομμάτι, οι παραγωγές, όπως ήταν αναμενόμενο, είναι κρύσταλλο, γεμάτες πρωτότυπες ενορχηστρωτικές ιδέες και πολύ καλή επιλογή στα samples. Η χρήση διαφόρων drum ήχων, σύγχρονων, αλλά και κλασικών, κάνει πολύ παραπάνω ενδιαφέρον όλο το album, «κλείνοντας το μάτι» σε κάθε λογής fan του είδους. Υφολογικά, δεν επιδιώκεται κάποιο ιδιαίτερο bounce, λείπουν γενικότερα οι «εκρήξεις», τα beats είναι πολύ χαλαρά, αφήνοντας χώρο στον Nas να φανεί όσο περισσότερο γίνεται, που είναι και το ζητούμενο, και να δοθεί σημασία κυρίως στον στίχο από τον ακροατή.
Γενικότερα, μιλάμε για μια κυκλοφορία που αφορά πολλούς, και τους old-school «κολλημένους» και τους μικρότερους, για να μπορέσουν να συνδέσουν την κληρονομιά με το νέο, ακούγεται φρέσκο, χωρίς να «ξεπουλιέται» στον σύγχρονο ήχο και ο στίχος κρατάει το επίπεδο ψηλά, πράγμα που ούτως ή άλλως περιμέναμε από τον Nas. Αφορά σίγουρα όμως μουσικόφιλους και πέραν από αυτούς του είδους. Μιλάμε για μια δουλειά που «διδάσκει», που έχει ως στόχο να ενημερώσει, να προβληματίσει και να καταδικάσει τα αρνητικά μιας κοινότητας που επηρεάζει, τουλάχιστον πολιτισμικά, όλον τον πλανήτη. Το “King’s Disease” λοιπόν, σε 40 λεπτά σου μαθαίνει αλήθειες και ταυτόχρονα σε γεμίζει με ωραίες μουσικές.