Μια ταινία του Cameron Crowe ή αλλιώς μια ωδή στη grunge σκηνή. Η ταινία, πέρα από το γεγονός ότι διαδραματίζεται στο Seattle, καταφέρνει να παρουσιάσει επιτυχώς όλο το κλίμα της εποχής, τόσο σε ότι αφορά την ατμόσφαιρα των 90’s -και σε ότι έχει συμπεριληφθεί στο συλλογικό ασυνείδητο για αυτήν, όσο και της underground και τοπικής σκηνής και μάλιστα η παραγωγή της είχε ξεκινήσει πριν το μεγάλο boom του είδους.
Η πλοκή της ταινίας, εκτυλίσσεται γύρω από μια παρέα φίλων που διαμένει στην ίδια διόροφη πολυκατοικία, και διαρθρώνεται σε μικρά υποκεφάλαια, όπου παρατηρούμε την καθημερινότητά τους. Μεταξύ αυτών είναι η Debbie Hunt (Shelia Kelley), που αναζητά τον Mr. Right, και οι Linda Powell (Kyra Sedgwick) και Steve Dunne (Campbell Scott), το ένα από τα δύο βασικά ζευγάρια μας. Ωστόσο οι μουσικές αναφορές και τα cameos -μεταξύ αυτών είναι κι ένα πέρασμα του Tim Burton- είναι τόσο πολυπληθή που είναι δύσκολο να μείνουμε μόνο στην πλοκή της ταινίας.
Καταρχάς, σε μια απο τις πρώτες σκηνές της, βρισκόμαστε μαζί με το πρώτο μας ζευγάρι σε ένα μαγαζί και παρακολουθούμε ένα live μιας random μπάντας, που τυγχάνει να είναι οι Alice In Chains, οι οποίοι μάλιστα, αρνήθηκαν να παίξουν playback και ηχογράφησαν και τα δύο κομμάτια που ακούγονται, «It Ain’t Like That» και «Would?», live on set. Στον ίδιο χώρο βρίσκεται η μπάντα ενός εκ των βασικών χαρακτήρων της ταινίας, του Cliff Poncier (Matt Dillon), frontman του συγκροτήματος «Citizen Dick», ένα λογοπαίγνιο με αναφορά στην local band Citizen Sane, ο οποίος πολιορκείται απο την Janet Livermore (Bridget Fonda), μια εικοσιτριάχρονη κοπέλα που δουλεύει σε ένα καφέ και μαζεύει χρήματα για να σπουδάσει αρχιτεκτονική.
Το πιο ενδιαφέρον, είναι ότι τα μέλη του συγκροτήματός του είναι όντως μουσικοί και bandmates, του συγκροτήματος Pearl Jam: οι Eddie Vedder, Jeff Ament και Stone Gossard! Ενώ, σε αυτή την παρέα, προστίθεται και ο Chris Cornell (σ.σ. στο άνθος της νιότης του και στα καλύτερά του) που απλώς στέκεται δίπλα στον Matt Dillon. Ενώ φαίνεται πως έχει κάποια λίγα περάσματα στην ταινία, στην πραγματικότητα έχει συμβάλλει σε μεγάλο βαθμό με τη μουσική του.
Εκτός από το «Seasons» που εμφανίζεται στην επίσημη λίστα των soundtracks της ταινίας, και το «Spoonman» που ακούγεται αμυδρά κατά τη διάρκεια του φιλμ, ο Cornell έγραψε, μαζί με αυτά, τρια ακόμη κομμάτια που έγιναν αργότερα γνωστά, ενώ κυκλοφόρησαν και σε ένα Promotional CD για την ταινία, ονόματι «Poncier EP». Αρχικά, τα πέντε τραγούδια συντέθηκαν εν αγνοία του Crowe, σε μορφή κασσέτας και την εν λόγω λίστα συμπληρώνουν τα «Nowhere but you», «Flutter Girl» και το «Missing», που ακούστηκε live πάνω απο μια δεκαετία αργότερα απο τους Temple of The Dog. Μάλιστα, στο casting που αρχικά είχε γίνει ο Crowe είχε σκεφτεί τον Cornell για τον χαρακτήτα του Poncier, ο ίδιος όμως τελικά αρνήθηκε το ρόλο.
Στην ταινία, εκτός απο τη μουσική των Alice In Chains, ακούγονται τραγουδάρες όπως το «Appealing Blues» από Muddy Waters, «Radio Song» των REM., «She Sells Sanctuary» των Τhe Cult και φυσικά το «Birth Ritual» από τους αγαπημένους Soundgarden. Άλλη μια συμβολή του Cornell ήταν πως ο ίδιο σύστησε τους Smashing Pumpkins στο σκηνοθέτη της ταινίας, και έτσι το τραγούδι τους «Drown» κέρδισε μία θέση στο soundtracks, πλαισιωμένο από τραγούδια των Mudhoney, Pearl Jam και Jimi Hendrix («Overblown», «State of Love and Trust» και «May This Be Love» αντίστοιχα). Μάλιστα, στην ίδια λίστα, περιλαμβάνεται και το «Chloe Dancer / Clown of Thorns» από «Μother Love Bone». Τόσο αυτή η επιλογή όσο και το γεγονός οτι τελικά η ταινία τοποθετήθηκε στο Seattle, συνέβη με σκοπό να τιμηθεί η μνήνη του Andrew Wood, frontman του συγκροτήματος.
Funfact: Οι Nirvana λείπουν από το σύμπαν της ταινίας, αν και αρχικά είχε συμφωνηθεί να συνδράμουν στη δημιουργία ενός τραγουδιού, αφού στον Crowe άρεσε πολύ το «Imodium» (πρόωρη εκδοχή του “Breed”), αλλά τελικά το συγκρότημα έκανε πίσω καθώς θεώρησαν οτι πρόκειται για μια απλή ρομαντική κομεντί που δεν τους εκπροσωπεί. Ακόμη και αν λίγο αργότερα η ιδέα της αποτέλεσε την αρχική έμπνευση για το sitcom Friends. Τελευταίο play on της ταινίας είναι αυτό στους Mudhoney και στην Sub Pop Records.