Το να γράφει ένας “music journalist”, για τη διθυραμβική, αποθεωτική εμπειρία ενός έφηβου αρθρογράφου, του οποίου η δουλειά δημοσιεύτηκε στο θρυλικό Rolling Stone, έχοντας προηγουμένως ζήσει ένα κάρο στιγμές στο πλευρό των σπουδαίων, πρωτοπόρων Led Zeppelin, των Allman Brothers κ.α., οφείλω διακαώς να παραδεχτώ και να διαπιστώσω, πως διαχέει ένα γλυκόπικρο αίσθημα αμηχανίας και λαχτάρας σε ένα ακόμη, ατελείωτο βράδυ καραντίνας. Και προτού βιαστείτε να σκεφτείτε πως αυτό δε συνέβη, παρά σε μία ταινία και συγκεκριμένα στο -κλασικό πλέον για το rock ‘n’ roll- Almost Famous, αξίζει να θυμηθούμε πως η περιπέτεια του 15χρονου William, τον οποίο ενσαρκώνει στο θαυμάσιο ντεμπούτο του, ο μόλις 17χρονος Patrick Fugit, έχει στη βάση της γεγονότα ρεαλιστικά. Η απολαυστική και «ριψοκίνδυνη» περιήγηση του William στη rock σκηνή των early 70’s, γίνεται η αντανάκλαση της πραγματικότητας του σεναριογράφου και σκηνοθέτη της ταινίας, Cameron Crowe, ο οποίος βασίστηκε για τη δημιουργία της στη δική του νεανική εμπειρία, ως έφηβος pop critic.
Το Almost Famous, είναι ένα σπιρτόζο, νοσταλγικό, απολαυστικό δημιούργημα, που μας καλεί -εάν δεν το έχουμε ήδη κάνει- να «πουλήσουμε» τη ψυχή μας στο rock ‘n’ roll, ή έστω να βρεθούμε εκεί που μας οδηγεί η μουσική, χωρίς ωστόσο να κυριαρχεί σε αυτό η σκοτεινή πλευρά του Sid and Nancy, ή του Gimme Shelter. Ο rock journalist και filmmaker Crowe, ήταν μόλις 15 χρόνων, όταν το τηλέφωνό του χτύπησε άξαφνα, για να προσκαλεστεί από το Rolling Stone σε μία… υπέρβαρη για την ηλικία του αποστολή, που παρά την αρχική του προσπάθεια να αποκρύψει την ηλικία του, βαραίνοντας στην τηλεφωνική γραμμή τη φωνή του, για να αποκαλύψει την αληθινή του ταυτότητα λίγο αργότερα στα γραφεία του μουσικού περιοδικού, καταλήγει να πραγματοποιεί το roadtrip της ζωής του, ανακαλύπτοντας τα σκαμπανεβάσματα του lifestyle του τρίπτυχου “sex, drugs & rock ‘n’ roll”. Με τον μουσικοκριτικό Lester Bangs, υποδυόμενο από τον Philip Seymour Hoffman, να του δίνει την ευκαιρία να καλύψει μία συναυλία των Black Sabbath, αυτή έμελλε να είναι μόνο η αρχή όσων θα ακολουθούσαν στην έφηβη ζωή και καριέρα του.
Και μία ακόμη διαπίστωση: Ποιος δεν ερωτεύτηκε την «groupie της καρδιάς μας», Penny Lane, στο πρόσωπο της εκθαμβωτικής Kate Hudson, την οποία ο William αντίκρισε για πρώτη φορά, μαζί με τις φίλες της, στην εν λόγω συναυλία; Το ακαριαίο, “instant crush” από την πλευρά του, ήταν -φυσικά- αναμενόμενο, με την ίδια ωστόσο να προτιμά να λιώνει στη θέα του κιθαρίστα Russell Hammond (Billy Crudup), της ανερχόμενης, δημιούργημα της ταινίας μπάντας, Stillwater.
Ακόμη κι αν ο William δεν καταφέρνει να αποσπάσει τον ερωτικό θαυμασμό της, επιτυγχάνει ως «αντάλλαγμα», να εξασφαλίσει την πρόσβασή του στη συναυλία των Stillwater, χάρη σ’ εκείνη, με τον υπεύθυνό του από το Rolling Stone, Lester, να τον έχει ειδοποιήσει προτού δημιουργήσει το cover story τους, πως οι δημοσιογράφοι δε μπορούν να είναι φίλοι με τους “rockers”. Με την προκατάληψη να λαμβάνει αμφίδρομο χαρακτήρα, ο frontman του συγκροτήματος, Jeff Bebe, ξεστομίζει πως «αυτό το “little shit” μοιάζει ακίνδυνο, αλλά δεν παύει να εκπροσωπεί το περιοδικό που ήταν υπαίτιο για τη διάλυση των Cream και την αποδόμηση κάθε album που δημιούργησαν ποτέ οι Led Zeppelin».
Η αφοσίωση του William στο rock & roll dream, παραμένει ακλόνητη. Η εξαιρετική μουσική με τα vintage soundtracks, τα τραγούδια που δημιουργήθηκαν από τον Crowe και τη σύζυγό του για τους κινηματογραφικούς Stillwater, οι αγνές περιπέτειες του συγκροτήματος στο tour bus και η απομάκρυνση ενός εφήβου από την θαλπωρή του σπιτιού του, για να καταβροχθίσει με τόλμη το όνειρό του, αποτυπώνονται περίτρανα μέσα από ένα αξεπέραστο μείγμα χιούμορ κι απανωτών ερωτικών απογοητεύσεων, καθοδηγούμενο από την παθιασμένη, αθώα και παιδική επιθυμία αναζήτησης της αλήθειας, σε έναν μουσικό κόσμο που όμως αγαπά να ρέπει στην ανυπακοή και τον κίνδυνο. Το νοσταλγικό αυτό ταξίδι, καταφέρνει να γίνει η «ωδή» του νεανικού ονείρου, με τα «χαστούκια» να υπενθυμίζουν πως, για κάθε ήττα, απόρριψη ή ερωτική απογοήτευση, υπάρχει μία σπουδαία, προσωπική επιτυχία.
Άλλωστε, όπως είπε και η Penny Lane στον ανερχόμενο William, “Honey, you’re too sweet for rock ‘n’ roll”. Μα και πολύ τολμηρός, θα συμπληρώσουμε εμείς.