Η βελόνα του πικάπ του Κώστα Κωνσταντινίδη και της παρέας του πρέπει να έχει διανύσει άπειρα χιλιόμετρα στα αυλάκια των δίσκων των αγαπημένων τους prog ηρώων από τα 70’s. Η διαδρομή αυτή, σε συνδυασμό με το πρόδηλο ταλέντο της μπάντας, έχει σαν αποτέλεσμα οι επιρροές από καλλιτέχνες όπως οι King Crimson, Frank Zappa, Pink Floyd, Gentle Giant και άλλοι, να μην ακούγονται σαν μουσικός “αχταρμάς”, αλλά σαν ηχητική πρόταση με αυτοτέλεια και χαρακτήρα.
Το εισαγωγικό “Overture” οδηγεί στο 14λεπτο “Harvest Moon” και ξαφνικά ο κύριος Robert Fripp μετακομίζει στη Θεσσαλονίκη και συνθέτει όπως έκανε σαράντα χρόνια πριν. “Ο κόσμος έχει την τάση να ξεχνά” μας λεν οι στίχοι και μας βοηθούν να θυμηθούμε παλιότερους καιρούς, γεμάτους μυστήριο και σύνδεση με την πνευματικότητα του ανθρώπινου είδους. Το σαξόφωνο συμπληρώνει το καθαριστικό riff δημιουργώντας δέος, το οποίο μετριάζεται ιδανικά από τη γλυκιά μελαγχολία που προέρχεται από τα πλήκτρα και τα φωνητικά.
Στο μελωδικό “Ennui” το φλάουτο του Μπάμπη Προδρομίδη τραγουδά για αθετημένες υποσχέσεις και προδομένες ελπίδες. Η ενορχήστρωση παραπέμπει σε ψυχεδελικά ηχοτόπια κατασκευασμένα από έξυπνα δομημένα κρουστά και όμορφες μπασογραμμές. Το έπος του δίσκου όμως είναι το “Walpurgi Flame”, ένα ταξίδι είκοσι λεπτών στην ιστορία μιας χαρισματικής φιγούρας με μαγικές-προφητικές ιδιότητες, η οποία όμως καταδικάζεται και εκτελείται ως παρίας στη φλόγα των μαγισσών. Οι όμορφες μελωδίες στα φωνητικά που αποδίδονται από τις Αλεξάνδρα Σιετή και Μαρία Μαριάδου και τα ευφάνταστα τύμπανα του Γιώργου Μπαλτά είναι τα θεμέλια στα οποία χτίζεται αυτό το υπέροχο prog οικοδόμημα.
Το “The Tower” που ακολουθεί θα μπορούσε να ανήκει στο soundtrack κάποιας ταινίας του David Lynch. Τα όργανα δεν χρησιμοποιούνται για μελωδική αφήγηση, αλλά περισσότερο για τη δημιουργία μιας άβολης και δυσάρεστης αίσθησης στον ακροατή. Το ζήτημα έρχεται να λυθεί με το “The Art Of Ending A Revolution”, ένα Floyd-ικό ταξίδι στην ματζόρε μελωδία, με το σαξόφωνο, για άλλη μια φορά, ως πρωταγωνιστή και συνοδοιπόρο του ακροατή προς ένα αισιόδοξο φινάλε.
Θα ακουστεί κλισέ αλλά αν η μπάντα αυτή ανήκε στο roster της Inside Out ή κάποιας άλλης εταιρείας με ειδίκευση στο prog, θα είχε κάνει μεγάλη καριέρα διεθνώς. Προς το παρόν αυτό που πρέπει να κάνουν όσοι δηλώνουν θιασώτες του προοδευτικού ήχου είναι να επισκεφθούν το Bandcamp του συγκροτήματος και να καταθέσουν τον οβολό τους, στο όμορφο αυτό δημιούργημα.