Πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανες κάτι πράγματι ψυχαγωγικό; Όχι (μόνο) διασκεδαστικό ή fun ή να πέρασες καλά. Κάτι που να λειτούργησε ως αγωγός της ψυχής σου προς μια απελευθέρωση συναισθημάτων και σκέψεων, ως οδηγός προς μία πνευματική περιήγηση, που να κατέληξε να κάνει το σώμα σου να παράγει σεροτονίνη σε βαθμό ευφορίας; Πότε ήταν η τελευταία φορά που η μουσική σε συνεπήρε σε βαθμό, που να ένιωσες διάτρητος στο beat της, συγχρονισμένος απόλυτα με αυτό που εισέρχεται στο μυαλό σου απ’ τ’ αυτιά και τα μάτια σου; Για ‘μένα η τελευταία φορά ήταν στο Σάββατο στο Gagarin. Εκεί όπου τα enfants gâtés (αυτό που λέμε αφάν γκατέ σωστά γραμμένο) της ελληνικής μουσικής παραγωγής, Playgrounded και Mother of Millions, απογείωσαν την live εμπειρία, οι μεν κλείνοντας τον κύκλο του λιτά εμβληματικού “In Time With Gravity” και οι δε σηματοδοτώντας την νέα εποχή του λυρικά αριστουργηματικού “Artifacts”.
Δύο μόλις μέρες μετά την επίσημη κυκλοφορία του εξ-αι-ρε-τι-κού τρίτου τους δίσκου, “Artifacts”, και έχοντας ήδη σπάσει τον πάγο στο Eightball στη Θεσσαλονίκη, οι Mother Of Millions ανέβηκαν στη σκηνή του Gagarin για να μας παρουσιάσουν τα νέα τους διαμάντια και μας χάρισαν μια υψηλής αισθητικής και ομορφιάς εμπειρία.
Ανταπόκριση: Μυρτώ Ραμμοπούλου / Φωτογραφίες: Αργύρης Λιόσης (περισσότερες εδώ)
Στη σκηνή εμφανίζονται πρώτοι οι Playgrounded. Η λέξη «ενδιαφέρουσα» είναι πολύ λίγη για να περιγράψει τη μουσική τους πρόταση: heavy rock με ηλεκτρονικά στοιχεία, που κάνουν το μυαλό να ταξιδεύει/τριπάρει/ξεφεύγει, στην προσπάθειά του να αναγνωρίσει αυτό που ακούει και να το ταυτοποιήσει, ενώ ταυτόχρονα παρασύρεται σε μία σκοτεινή και συναισθηματική, αλλά και πολύ heavy δίνη. Τα ψυχεδελικά industrial φώτα τους, με τον υγρό καπνό σε κάθε δεσμίδα φωτός και τα γραμμικά laser πλαισίωσαν ιδανικά τις συνθέσεις του “In Time With Gravity”, αποτυπώνοντας και οπτικά την αισθητική και τον επαγγελματισμό ενός συγκροτήματος, που έχει σαφή, συγκεκριμένη και ολοκληρωμένη πρόταση για το σύνολο της Τέχνης του. Η, δε, ακούσια προβολή της λέξης «κενό» πάνω στον κιθαρίστα και κυρίως στιχουργό τους, Μιχάλη Κοτσιράκη, προσωπικά μου δημιούργησε ένα απροσδιόριστο «χάσιμο». Δύσκολο άκουσμα και απαιτητικό, πολύ «μπροστά» σε σχέση με οτιδήποτε άλλο έχουμε ακούσει συνολικά από την «ελληνική» παραγωγή. Τα πλήκτρα και τα electro ηχοτοπία του Oρέστη Ζαφειρίου είναι αυτό το «κάτι» που κάνει τους Playgrounded ειλικρινά και αδιαμφισβήτητα progressive φέρνοντας ένα νέο και φρέσκο εγχείρημα προς συζήτηση. H μουσική τους απαιτεί προσήλωση και προσοχή, την οποία δεν έδειξε ως όφειλε ο ηχολήπτης τους, που δεν φάνηκε να αντιλήφθηκε ότι η φωνή ήταν χαμηλότερα απ’ ό,τι θα έπρεπε. Το ευτύχημα της υπόθεσης είναι ότι, καθώς τα κομμάτια του “In Time With Gravity” διαπνέονται από μια λιτή αισθητική, όπου τίποτα δεν είναι σε έξαρση – κοινώς τίποτα δεν έχει πρωταγωνιστικό ρόλο -, αλλά το κάθε όργανο (και ως τέτοιο θα αντιμετωπίσω τη φωνή) συμπληρώνει αρμονικά το άλλο, το αποτέλεσμα ήταν απλά τα τραγούδια τους να βγουν κάπως λιγότερο δυναμικά απ’ ό,τι είναι πραγματικά. Ανέγγιχτα απ’ αυτό παρέμειναν το οριακά κοσμογονικό “Waves” και το “Rotterdam”, με το πρώτο να αποτελεί, κατά τη γνώμη μου, ό,τι καλύτερο έχουν γράψει μουσικά και το δεύτερο να είναι όχι ένα τραγούδι, αλλά ένα μελοποιημένο σύγχρονο ποίημα για τη μετανάστευση και την αναζήτηση μιας καλύτερης ( ; ) τύχης κάτω από την ήλιο που πάντα καίει. Στην αλληλουχία των δύο αυτών κομματιών ένιωσα το σώμα μου να τρίζει και για ακόμα μια φορά – όπως και την πρώτη φορά που τους είχα δει – ένιωσα την καρδιά μου να συγχρονίζεται με αυτό που κατέβαινε απ’ τη σκηνή. Άκουσέ τους ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ και φρόντισε να τους δεις, όταν έρθουν ξανά! Αν όντως η δημιουργία γεννάται από τη γη*, τότε οι Playgrounded ανήκουν στα πλέον γόνιμα εδάφη της.
*«…. to indulge creation coming from the earth», στίχος του “Waves”
Αφού οι πρώτοι κύριοι αποχωρήσουν, έρχεται η ώρα να πραγματωθεί ο σκοπός του show: η παρουσίαση του “Artifacts”. Οι Mother of Millions βρίσκονται στη σκηνή και αν το συναίσθημα, που μου είχε αφήσει ο δίσκος audio, ήταν δυνατό, η live απόδοσή του ήταν καταιγιστική. Σε πολλά decibel παραπάνω, έχοντας κάνει εξαιρετική δουλειά στη σύνθεση, οι αναγνωρίσιμες, πλέον, μελωδίες τους αριστοτεχνικά δεμένες με τους ποιητικούς στίχους του Κώστα Κωνσταντινίδη (κιθάρα) κατακλύζουν το Gagarin, όσο μας παρουσιάζουν το ωριμότερο album τους. Μπαίνουν πολύ δυναμικά με το “Amber” κι είναι εμφανές ότι έχουν δουλέψει και την τελευταία λεπτομέρεια, πάνω κάτω λέγοντας «έτσι γίνεται»! Ο Γιώργος Προκοπίου απογειώνει τον κάθε στίχο, είτε τραγουδώντας, άλλοτε piano και γλυκά και άλλοτε forte και δυναμικά, είτε φωνάζοντας – πάντα εντός τόνου – και αποδεικνύει ότι δικαίως θεωρείται η καλύτερη φωνή, που υπάρχει αυτή τη στιγμή στο χώρο. Δεν είναι μόνο η έκταση και η τεχνική, είναι το χρώμα και ο συναισθηματισμός, η αντίληψη του πώς πρέπει να τραγουδηθεί η κάθε λέξη. Το πρώτο ουσιαστικό κοπάνημα έρχεται στο “Soma”, όπου ενσωματώνονται Tool στοιχεία και το συγκρότημα εκρήγνυται επί σκηνής, με πολύ heavy drumming από το Γιώργο Μπουκάουρη και το μπάσο του Πάνου Πρίφτη στην τιμητική του. Ακολουθεί το “Cinder”, που σε σχέση με την δυναμική του στο album, ξεφεύγει σε διάσταση στη live εκτέλεση, δίνοντας μας τον πυρηνικό MoM ήχο και εξελισσόμενο σε ένα κομμάτι, που στο μέλλον θα θεωρείται κλασσικό τους. Τώρα στη σκηνή μένει μόνος ο Μάκης Τσαμκόσογλου κι απ’ τα πλήκτρα του ξεπηδά το αστρικό “Nema”, το instrumental αυτό μαχαιράκι που σου τρυπά την καρδιά με την έντασή του, ενώ ταυτόχρονα σε αγκαλιάζει τρυφερά με τη γλυκύτητά του.
Βρισκόμαστε στη συναισθηματικότερη πλευρά του δίσκου και περνάμε από το “Anchor” στο αριστούργημα τους, “Artefact”. Προσωπικά ένιωσα δέος και καθηλωμένη. Δεν ξέρω πώς αλλιώς περιγράφεται η φάση που έχεις μείνει σύξυλος και δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου απ’ τη σκηνή και νιώθεις λες και δεν υπάρχεις παρά μόνο εσύ και οι μουσικοί και δεν βλέπεις τίποτα γύρω σου και δεν σκέφτεσαι τίποτα, μόνο ακούς κι απλά εύχεσαι να μην τελειώσει. Βασικά ούτε αυτό κάνεις. Απλά ακούς και κοπανιέσαι χωρίς να σε νοιάζει τίποτα, γιατί σε έχει κατακλύσει η μουσικάρα. Και κάποια στιγμή τελειώνει και δεν είσαι έτοιμος να κατέβεις στη γη. Και τότε οι Mother of Millions σου παίζουν και κομμάτια απ’ το δεύτερο παιδί τους, “Sigma”, με τον Προκοπίου να είναι πλέον ερμηνευτικά υποδειγματικός – ιδίως στο “Silence”- έχοντας περισσότερη τριβή με το υλικό αυτό, καθώς και με την εκτέλεση του “Uninvited” της Alanis Morissette. Όσο ωραία κι αν παίζουν αυτό το κομμάτι, δεν πιστεύω ότι προσφέρει κάτι ουσιαστικό στο set τους και αν θεωρητικά έχουν ανάγκη να “γεμίσουν” χρόνο, ίσως θα έπρεπε να ανατρέξουν στο παρθενικό τους album, από το οποίο μας δίνουν σταθερά μεν, αλλά μόνο, το “Human” σαν επίλογο.
Η ανταπόκριση του κοινού ανάμεσα στα νέα και στα παλιά τραγούδια τους ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής, απολύτως αναμενόμενα, γεγονός που μου δημιούργησε και τη μόνη μου ένσταση, ότι θα έπρεπε να αφήσουν να περάσει λίγος περισσότερος καιρός από την κυκλοφορία τους album ως την live παρουσίαση, ώστε ο κόσμος να έχει προλάβει να εξοικειωθεί με τα κομμάτια. Δεν αποτελούν ούτε αυτοί εύκολο άκουσμα και υπήρξε μέρος του κοινού, ιδιαίτερα οι προς τα πίσω, που δεν φάνηκε να απορροφά τα vibes του συγκροτήματος, δεδομένου κιόλας ότι υπήρξε υλικό, με το οποίο οι περισσότεροι ήρθαν για πρώτη-πρώτη φορά σε επαφή στο χώρο του Gagarin.
Οι Mother of Millions στην πιο ανεπιτήδευτα δημιουργική τους φάση, εισέρχονται στην εποχή του “Artifacts”, έχοντας πλέον αποκτήσει ταυτότητα και αναγνωρίσιμο ύφος και πλήρως ανταποκρινόμενοι στις προσδοκίες, που δημιούργησαν με το “Sigma”, θέτουν τον πήχη ακόμα ψηλότερα. Προσηλωμένοι και δουλεύοντας σκληρά, φυσικά θερίζουν τους καρπούς της δημιουργικής τους σποράς, εξελίσσοντας τη μουσική τους διάνοια και επιβάλλοντάς μας να τους αποθεώσουμε, στο πιο ουσιαστικό live της μέχρι τώρα πορείας τους!
Rise and Evolve, Mother of Millions! Ευχαριστούμε για το Σάββατο!
