Είναι χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης, μετά από μία επώδυνη έως και τραυματική εμπειρία, η τάση επιστροφής στην ασφάλεια της «μήτρας», της ζεστής αγκαλιάς της μητέρας ή κάθε μητρικής έκφανσης του θείου. Έτσι και οι Mother of Millions, μετά από την τραγωδία φαίνεται να αναζητούν την αναγέννηση και το δρόμο προς τη δημιουργία μέσα από την προσέγγιση στη «μεγάλη μητέρα».
Ο δρόμος για την αναγέννηση αυτή όμως δεν είναι στρωμένος με ρόδα ούτε λουσμένος στο φως. Αυτό γίνεται αντιληπτό από την βαρύτητα των riffs που συνοδεύουν τη σπαρακτική μελωδία του Inside και την prog αναζήτηση του Feral. Οι επιρροές όμως από Leprous και Muse αποτελούν απλά εφαλτήριο για το ξεδίπλωμα αριστοτεχνικής συνθετικής ικανότητας. Δείγμα αυτής αποτελεί η ομώνυμη κορυφή του album στην οποία η doom βάση δίνει χώρο στην αντίστιξη γυναικείων φωνητικών και growls να μεγαλουργήσουν.
Το mantra Mother Did Thou Count The Days μένει ριζωμένο στα αυτιά μας μέχρι να το συνθλίψει η βαρύτητα του Celestial που προσγειώνεται απαλά στο εύθραυστο κρύσταλλο του Liminal. Η άψογη παραγωγή αλλά και η λιτή εκτελεστική δεινότητα του συγκροτήματος αποτελούν τον ιδανικό καμβά για να ζωγραφιστεί το The Line με μικρές «πινελιές» από Pain of Salvation και ύστερους Riverside. Τα Irae και Halo προετοιμάζουν μελωδικά και ρυθμικά για την εξύψωση του Space που κλείνει με ταιριαστά μινιμαλιστικό τρόπο τη συλλογή.
Το Magna Mater δεν αποτελεί θρηνητικό έργο αλλά αντίθετα εξύμνηση της ικανότητας της ζωής να ξαναγεννιέται μέσα από τη δημιουργία. Με το μήνυμά του αλλά και την ποιότητα των συνθέσεων έχει ήδη κερδίσει μία θέση στις σημαντικότερες κυκλοφορίες της χρονιάς.
