Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου. Για 14η συνεχόμενη χρονιά, το An Club μας παρουσιάζει το, καθιερωμένο πλέον, X-mass Explode Fest και μαζί με αυτό μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της ελληνικής rock σκηνής.
Ανταπόκριση: Βασίλης Ευριπιώτης / Φωτογραφίες: Δέσποινα Σταματάκη (περισσότερες εδώ)
Τη βραδιά άνοιξαν οι The Mighty N. Σε αυτό το σημείο, θέλω να πω το εξής: όσοι σκεφτήκατε ότι «εντάξει θα περάσω πιο μετά, τέσσερεις μπάντες είναι, δεν πειράζει να χάσω την πρώτη», κάνατε μέγα λάθος. Από τις πρώτες νότες του “Ground Zero”, νιώσαμε ότι μας ξύπνησαν από λήθαργο με μια μπουνιά στο πρόσωπο. Το κουαρτέτο αιχμαλώτισε την προσοχή μας με τα ωμά, επιθετικά φωνητικά της Νατάσας, τις απίστευτες εναλλαγές στο ρυθμό και τις δυναμικές, το grooviness, τα τρομερά riffs. Η μπάντα έπαιξε ως επί το πλείστον κομμάτια από το προηγούμενο album τους, “Retribution” (2016), αν και μας έδωσαν μια γεύση από τις συνθέσεις του νέου δίσκου που έχουν αρχίσει να στήνουν. Ανυπομονώ να ακούσω το νέο τους υλικό.
Τη βραδιά συνέχισαν οι
Rusty Bonez με τον παραδοσιακό, πατροπαράδοτο heavy rock ήχο τους. Βρώμικα riffs, πολύ δυνατή η φωνή του frontman και drums που σε προσκαλούσαν να χτυπηθείς όσο θες. Παρ’όλα αυτά, ένιωσα ότι κάτι έλειπε για να καταφέρουν να με παρασύρουν.
Τη σκυτάλη από τους Rusty Bonez πήραν οι
Breath after Coma που φαίνεται πως ήδη έχουν αποκτήσει πιστό και ενθουσιώδες κοινό – ίσως το πιο δυναμικό εκ των τεσσάρων. Εξάλλου και οι ίδιοι χαρακτηρίζονται από την τρομακτική ενέργεια που κουβαλάνε μαζί τους πάνω στη σκηνή. Έπαιξαν μια σειρά από καινούρια κομμάτια, τα οποία οι παρόντες αγκάλιασαν, παρ’όλο που δεν τα ήξεραν. Η υπόλοιπη setlist περιείχε μερικές από τις καλύτερες συνθέσεις τους από το “Leaders” (2017), όπως τα “I, the Animal” και “The Love I Never Had”. Ωστόσο παρέλειψαν να παίξουν το “So it Goes”, το οποίο αδημονούσα να ακούσω live. Δεν πειράζει. Την επόμενη φορά.
Είχαν φτάσει μεσάνυχτα πλέον όταν τη σκηνή γέμισαν τα μέλη των
Mother of Millions που μας καλωσόρισαν με ένα μικρό teaser από το καινούριο τους album, το οποίο, όπως μας είπε ο Προκοπίου, «θα βγει σε δυο, τρία, τέσσερα χρονάκια». Συνέχισαν με μια επιστροφή στα παλιά και με το “Fire” από το ντεμπούτο τους. Χωρίς να πτοηθούν από τα μικροπροβλήματα στον ήχο, τα οποία και τελικά λύθηκαν, προχώρησαν στο πιο επικό τμήμα ολόκληρης της βραδιάς, προσφέροντάς μας χωρίς δευτερόλεπτο διακοπής τα “Shine”, “Silence” και “Rome”. Ανατριχίλα τη στιγμή που το πιάνο σιγεί και ακούμε τις λέξεις «In silence». Ξεσπάμε σε άγριο χειροκρότημα, στη μέση του κομματιού και έπειτα σωπαίνουμε και ψιθυρίζουμε τους στίχους μέχρι το οργασμικό τέλος του “Rome”.
Κι εκεί που πάμε να συνέλθουμε από αυτό που ζήσαμε, σκάει το “Collision” και λες τώρα τα είδα όλα. Κι όμως, πέντε λεπτά αργότερα παίζουν και το “Spiral”. Τελειώνει το κομμάτι και κάθομαι κάτω για να συνέλθω πριν το τελειωτικό χτύπημα: το “Human”. Σε αυτό το κομμάτι ήταν που η μπάντα σεληνιάστηκε. Μάλιστα ο κιθαρίστας χτυπούσε με τόση μανία την κιθάρα που μάτωσε το χέρι του, ώστε όταν απαιτήσαμε encore μας είπε ότι απλά δεν μπορεί να παίξει άλλο.
Ένα τεράστιο ευχαριστώ σε όλες τις μπάντες και στο Αn που οργάνωσε αυτό το καταπληκτικό γεγονός.