Ήδη έχουμε αναλύσει γιατί ένα live Mortuary Drape είναι σπουδαία υπόθεση. Μιλάμε για την μπάντα που χωρίς πολλές φανφάρες έπαιξε αρκετά επιδραστικό ρόλο σε αυτό που σήμερα αποκαλούμε occult ή ritualistic black metal, οπότε η παρουσία μας το βράδυ του Σαββάτου στο Temple ήταν δεδομένη.
Ανταπόκριση: Μανώλης Ροδοκανάκης / Φωτογραφίες: Joslens
Αρχής γενομένης με τους Böneyard, που μετά ντροπής και βδελυγμίας ομολογώ ότι δεν τους ήξερα. Τα παλικάρια παίζουν ένα πρωτόλειο, αβυσσαλέο heavy metal, το οποίο μαζί με την σκηνική τους παρουσία εύκολα λειτουργεί σαν χρονομηχανή που σε πάει πίσω στα μέσα της δεκαετίας του 80. Blackened, bonecrushing, rock ‘n’ roll το λένε οι ίδιοι, και δεν πρόκειται να διαφωνήσω καθόλου με την περιγραφή. Μα όλα τέλεια, από τα μαλλιά και τα καρφιά μέχρι τις αλυσίδες του drummer και το flying V! Ο κόσμος ανταποκρίθηκε εξαιρετικά, κάποια προβληματάκια με τον ήχο στο μπάσο δεν τους ανέκοψαν καθόλου την ορμή, και στο τέλος όλοι είχαν αρχίσει να ζεσταίνονται. Πραγματικά, αν τους πετύχετε πουθενά live, τσεκάρετέ τους και θα με θυμηθείτε!
Πιο ιδιαίτεροι οι Shadowmass που ανέλαβαν την συνέχεια, με πιο δύστροπες και δαιδαλώδεις συνθέσεις, σε ένα κάπως πιο speed/thrash ύφος. Εξαιρετικοί παίχτες όλοι τους, απέδωσαν άψογα το υλικό τους το οποίο φαίνεται αρκετά απαιτητικό, αλλά μετά τον καταιγισμό που είχε προηγηθεί ο κόσμος σα να κρύωσε κάπως. Το πρόβλημα που προέκυψε στα τύμπανα προς το τέλος του σετ δεν βοήθησε ιδιαίτερα, καθώς χρειάστηκε να αλλαχθεί η μπότα, οπότε είχαμε ένα σχετικά μεγάλο διάλειμμα και η ατμόσφαιρα που είχε χτιστεί μέχρι εκείνο το σημείο κάπως χάλασε… Το όμορφο ήταν ότι μετά από όλο αυτό η μπάντα επέστρεψε πεισμωμένη, με τα δύο τραγούδια που ακολούθησαν να κλείνουν πολύ δυνατά το set τους.
Μετά από μια μικρή διακοπή, η σκηνή είχε ετοιμαστεί για τους Mortuary Drape. Από την στιγμή που ο Wildness Perversion άνοιξε τον ιδιότυπο άμβωνά του, το Temple βυθίστηκε στην ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που χαρακτηρίζει τους Ιταλούς. Ας ξεκινήσουμε με τα πιο πεζά. Οι Mortuary Drape περνάνε μια από τις πιο σταθερές περιόδους τους σε επίπεδο line up – αν εξαιρέσουμε τον drummer που ήρθε το ’19 – και αυτό φαίνεται πια ξεκάθαρα και στην σιγουριά με την οποία αποδίδουν, και στην αδιαμφισβήτητη χημεία που διέπει τον frontman και τους τρείς έγχορδους. Ναι, ο Wildness Perversion παραμένει ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης – και τόσο πειστικός που ώρες ώρες αναρωτιέσαι αν όντως υπάρχει άνθρωπος κάτω από την κουκούλα – αλλά πλαισιώνεται από μουσικούς που είναι κοντά δεκαπέντε χρόνια μαζί του και, και όλο αυτό φαίνεται και σε θέματα απόδοσης, και στο πόσο πειστικά επιβάλλουν την ατμόσφαιρά τους. Είναι τουλάχιστον ενδιαφέρον ότι για το πρώτο μέρος του set τους, το κοινό ήταν οριακά παγωμένο, πράγμα που περιέργως ενέτεινε ακόμα περισσότερο την σχεδόν απόκοσμη αίσθηση μυσταγωγίας που επικρατούσε.
Δεδομένα αυτό δε θα μπορούσε να κρατήσει για πολύ. Οι Ιταλοί μπορεί να είναι ακραιφνώς ατμοσφαιρικοί, αλλά ταυτόχρονα ανήκουν σε μια παράδοση που αντιλαμβάνεται το black metal με ένα πολύ πιο heavy τρόπο από τους βόρειους ομολόγους τους. “Abbot”, “Medium Mortem”, “Vengeance from Beyond”… Καταλαβαίνετε πού το πάω έτσι; Ωραία η ατμόσφαιρα, ακόμα πιο ωραίος ο πανικός που επικράτησε για το δεύτερο μισό του σετ, όταν μεταφερόμασταν όλο και πιο βαθιά στο παρελθόν. Σε ένα Temple οριακά εκτροχιασμένο λοιπόν, αν έπρεπε με το ζόρι να διαλέξω μία και μόνο στιγμή, δε θα μπορούσε αυτή να μην είναι η υπέροχη εκτέλεση του “Tregenda” , ο τέλειος συγκερασμός ατμόσφαιρας και ωμής επιθετικότητας. Η αποκρυστάλλωση των Mortuary Drape κατά την ταπεινή γνώμη του γράφοντα. Κάτι λιγότερο από μιάμιση ώρα μετά, το πλάσμα κάτω από την κουκούλα έκλεισε τον άμβωνα. Η τελετή είχε πάρει τέλος.
