Ανταπόκριση & Φωτογραφίες: Ηλίας Σταθόπουλος (πλήρες photostory εδώ)
Brutal slamming grind death; Μα φυσικά! Θα πάρω 4 κιλά χωρίς κόκκαλο παρακαλώ! Για αρχή, οφείλω να παραδεχτώ ότι δεν κατάφερα να βρίσκομαι στο γνωστό υπόγειο των Εξαρχείων στη ώρα μου και έχασα την αρχή των grinders Vile Species. Άρπαγμα από τα μούτρα και καλοπαιγμένο κοινωνικοπολιτικό grindcore με καλό ήχο, ο οποίος υπήρχε κατά την διάρκεια ολόκληρου του live. Πωρωτικό, κλασσικό, πατροπαράδοτο grindcore με τον Σωτήρη (φωνητικά) να αράζει κάτω από την σκηνή καθ’όλη την διάρκεια του set.
Εδώ, δυστυχώς, θα πρέπει να γίνει και η πρώτη, αλλά ευτυχώς και μοναδική, κακή στιγμή ολόκληρης της συναυλίας. Η προσέλευση του κόσμου. Σίγουρα δεν μπορώ να πω ότι το An Club ήταν άδειο, αυτό που μπορώ να πω είναι πως, προσωπικά, περίμενα παραπάνω κόσμο. Το καλό είναι πως είδα αρκετές φάτσες μικρότερων ηλικιών, γεγονός που παρατηρώ σταθερά τον τελευταίο καιρό σε συναυλίες του ευρύτερου ακραίου ήχου. Το underground πρέπει να μείνει ζωντανό και η “είσοδος” νέων παιδιών είναι ζωτικής σημασίας, σε όλα τα επίπεδα. Επιστρέφοντας στους Vile Species, και την εξομολόγηση της δεύτερης αμαρτίας μου, ομολογώ ότι τους έβλεπα για πρώτη φορά και ξέρω σίγουρα ότι θα τους ξαναδώ.
Οι Incineration που ακολούθησαν οδήγησαν την φάση σε ξεκάθαρα πιο αμερικάνικα brutal death metal μονοπάτια. Με συγκριτικά μεγαλύτερες σε διάρκεια συνθέσεις (ανεβήκαμε από το ένα λεπτό των Vile Species στα δυόμιση λεπτά) προλάβαινες να το ευχαριστηθείς λίγο παραπάνω ρε παιδί μου. Μην παρεξηγηθώ εδώ, δεν το λέω σαν μομφή προς τους Vile Species, το grindcore είναι άλλη φάση. Ο ήχος παρέμεινε σε πολύ καλά επίπεδα και η εμπειρία της μπάντας φαινόταν με ευκολία. Διαβασμένοι και γνωρίζοντας πολύ καλά τι κάνουν δεν άφησαν χώρο για πολλά πολλά και ο κόσμος το επιβεβαίωσε αυτό. Κάτι παραπάνω από μίση ώρα κράτησε το set των Incineration που μας έκαναν και δώρο μια διασκευή από Terrorizer.
Τρίτοι κατά σειρά ανέβηκαν στην σκήνη οι slammers Embryectomy. Την τριάδα αυτή ήθελα να την δω πολύ καιρό ζωντανά. Death και brutal death metal ντόπιες αξιόλογες μπάντες υπάρχουν αλλά στον ξεκάθαρα slam ήχο, εγώ τουλάχιστον, δεν γνωρίζω κάποια άλλη. Πιο κοντά στα γούστα μου και η ανυπομονησία μου δεν έμεινε ανικανοποίητη. Πάρα πολύ καλή απόδοση, και με καινούργιο drummer (ζωντανό και όχι ψηφιακό) κατέσφαξαν τα πάντα. Χωρίς μπάσο αλλά με τεράστιο όγκο στη κιθάρα τα grooves και τα beatdowns έπεφταν σαν σφυριά. Φασάρα τα hip hop intros στα κομμάτια, ODB represent. Εξαιρετικοί.
Μοντέρνο brutal death metal από την παραλία για να κλείσει το βράδυ με τους Mortal Torment. Πλέον ξέρεις τι να περιμένεις από αυτή τη μπάντα, τόσο πάνω στη σκηνή όσο και από τον κόσμο κάτω από αυτή. Δεμένοι όσο ποτέ, με σταθερά πατήματα πάνω στη σκηνή φτάνουν κάθε φορά τις απαιτήσεις που (καλώς ή κακώς) υπάρχουν από αυτούς. Ξέρεις ότι στα live τους θα περάσεις καλά και δεν περιμένεις τίποτα λιγότερο. Και κάθε φορά, they deliver. Από τις φουσκωτές μπάλες και τα στρώματα θαλάσσης μέχρι τα blastbeats και τις αναρροφήσεις, οι Mortal Torment είναι μια σταθερή αξία. Το κακό είναι πως δεν κατάφερα να κάτσω μέχρι το τέλος της εμφάνισης τους διότι το death metal πολλοί το αγάπησαν, το ξύπνημα στις 5 το πρωί ουδείς. Στα επόμενα λοιπόν!
