Λίγο πριν από την εμφάνιση των μοναδικών Mortal Torment στο An Club, την Παρασκευή, 20 Δεκεμβρίου, στα πλαίσια του ΧΜASS Butchery, o Σπύρος Ζαρμπαλάς συζητάει με τον απολαυστικό frontman τους, Γιάννη Νάκο.
(featured photo: Dearohwell photography)
Καλησπέρα Γιάννη! Πρόσφατα γίνατε μέλος του κλειστού κλαμπ ελληνικών συγκροτημάτων που έχει παίξει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Πώς ήταν η εμπειρία;
Καλησπέρα κι από εμένα! Η εμπειρία, πέρα από την πιο σωστή λέξη να περιγράψει κανείς το όλο σκηνικό, ήταν κάτι εντελώς νέο, τέρμα διασκεδαστικό αλλά κι επιμορφωτικό. Γνωρίσαμε κόσμο ανοιχτό, είδαμε πως δουλεύουν συστηματικά κι επαγγελματικά/αποτελεσματικά ερασιτεχνικές(pun) μπάντες που απαρτίζονται από άτομα που αγαπούν αυτό που κάνουν. Γούσταρα ακόμα και το γεγονός πως έτυχαν τα πιο προβλέψιμα πράγματα στο tour: λάστιχα, αναποδιές, περίεργα “venues”, φοβερό κοινό, μεγάλο κοινό, πολύ μικρό κοινό, λίγα μεθύσια, λαδάκια, ήταν rock’n’roll το πράμα αν και σύντομο, περίπου 11 μέρες. Όλα είχαν το ενδιαφέρον τους κι έκαναν την περιοδεία φασάρα μοναδική. Χρωστάμε πολλά για όλα αυτά στους Atoll και Torn The Fuck Apart που μας βοήθησαν πραγματικά πολύ με εξοπλισμό και μεταφορές.
Παρότι είστε αρκετά ενεργοί συναυλιακά εντός και εκτός των συνόρων, έχουν περάσει 4 χρόνια από το “Cleaver Redemption”. Είναι συνειδητή επιλογή το να εστιάζετε σε άλλους τομείς ή απλά δεν έχει βρεθεί ακόμα ο χρόνος για σύνθεση & ηχογράφηση νέου υλικού;
Συνειδητή επιλογή δεν το λες ακριβώς αλλά ΟΚ…μεγαλώνουμε κι ο χρόνος και οι δουλειές πιέζουν από όλες τις μεριές. Εγώ έγινα πατέρας, τα παιδιά λιώνουν με ωράρια τρελά και γενικότερα είμαστε της γνώμης πως καλύτερα να πούμε κάτι όταν έχουμε να πούμε όντως. Έχουμε βέβαια ένα ακόμα δίσκο σαν μέρος του συμβολαίου με την Gorehouse Productions οπότε κάποτε πρέπει να γίνει κι αυτό! Έχουμε πάντως το υλικό σχεδόν έτοιμο συνθετικά και θα αρχίσουμε να το τζαμάρουμε για να το φέρουμε στην τελική του μορφή στους ερχόμενους μήνες ελπίζοντας σε ένα 2020 release. Είναι δελεαστικά και τα shows γαμώ το, θέλουμε να παίζουμε οπότε αφήναμε το συνθετικό μέρος πίσω συχνά πυκνά. Recordings πάντως με τη νέα χρονιά.
Ξεκινώντας τους Mortal Torment πριν 15 χρόνια, έχεις βιώσει πολλές αλλαγές στον χώρο της μουσικής. To boom των social media, το streaming, την ευκολία (και τα μειονεκτήματα) ενός digital recording, κλπ. Τελικά η ζωή του underground μουσικού και οι μπάντες ευνοήθηκαν ή όχι;
Πολύ καλή ερώτηση αλλά επιδέχεται αρκετά περίπλοκης απάντησης. Πολύ σφαιρικά θα πω πως η ευκολία-όπως λέει και η λέξη- που σου δίνεται πλέον βολεύει στο να καταφέρεις να έχεις ένα Χ ποιότητας αποτέλεσμα από το σπίτι σου, αβίαστα σχεδόν ακόμα και με επιδερμική γνώση των πραγμάτων (από παίξιμο, μέχρι recording software και online προώθηση). Βρίσκω λίγο ανούσιο να μην τζαμάρεις, να νιώθεις την ένταση, την τριβή με τους άλλους αλλά υπάρχει κι αυτό. Δεν είναι κατ’ανάγκη κακό, ίσως απλά να μου κακοφαίνεται λόγω άλλων βιωμάτων, σίγουρα όμως βοήθησε σχήματα να αναδειχθούν αρκετά πιο γρήγορα σε σχέση με μια άλλη γενιά που έπρεπε να χτίσει status και performance quality σε προβάδικα και σκηνές.
Σε μια “σοβαρή” και πολλές φορές ελιτίστικη σκηνή όπως το death metal, κατά πόσο είναι εύκολο να κρατάτε και το comedy στοιχείο που πάντα είχατε, και να μην παίρνετε τόσο στα σοβαρά τους εαυτούς σας;
Αλήθεια πλέον δεν ασχολούμαι με το τι μπορεί να πει κάποιος για τον χαβαλέ που μας αρέσει να κάνουμε στα shows οπότε είναι αρκετά εύκολο. Ο ίδιος ελιτισμός σε τελική είναι κατά τη γνώμη μου ο λόγος που δεν μπήκε νέο αίμα στους fans του είδους αλλά κι ο λόγος που έχει πέσει τόσο αισθητά ο αριθμός των τοπικών extreme metal gigs. Αν έρθεις σε μια πρόβα μας θα διαπιστώσεις πως αυτό που βλέπεις στη σκηνή δεν απέχει πολύ από αυτό που είμαστε έτσι κι αλλιώς. Κρατάμε σε απόσταση ωστόσο το μουσικό μέρος από το θεματικό οπότε ναι, παίρνουμε full σοβαρά το υλικό μας. Στο τέλος της ημέρας ο καθένας κάνει ο,τι θέλει και τελειώνει εκεί το πράγμα. Έχω πολύ σοβαρότερα θέματα να ασχοληθώ από το αν κάποιος με θεωρεί true ή όχι.
Πριν λίγο καιρό βγάλατε ένα full επιτυχημένο t-shirt design, καυτηριάζοντας την απόφαση της κυβέρνησης για καθύβριση των θείων. Πώς νιώθεις που ενώ ο χρόνος περνάει κάποια πράγματα στην χώρα μας μένουν στάσιμα ή και γυρνάνε προς τα πίσω; Πώς σας επηρεάζουν σαν μπάντα οι εξελίξεις αυτές;
Μεγάλη υπόθεση το μπλουζάκι αυτό. Η αλήθεια είναι πως είχαμε δρομολογήσει την παραγωγή του δύο εβδομάδες πριν γίνει το μπαμ με το σχετικό νομοσχέδιο οπότε το όλο θέμα απλά βόλεψε στην προώθηση του. Είναι καθαρά χρονική συγκυρία λοιπόν η ανακοίνωση του νομοσχεδίου με την κυκλοφορία του shirt. Go figure. Θα είμαι χύμα στην διατύπωση της γνώμης μου για τον τόπο αυτό: ένας απέραντος σκουπιδότοπος. Τόσο όμορφος αλλά γεμάτος ματαιόδοξους, αμόρφωτους, χαμηλού επιπέδου ανθρώπους. Ελπίζω η νέα γενιά να φέρει κάποιου είδους αλλαγή κι εξέλιξη έτσι ώστε τα παιδιά μας να ζήσουν σε ένα καλύτερο αύριο. Χλωμό όμως αν κρίνω από τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών….Σαν μπάντα μας αρέσει να είμαστε “επίκαιροι” μιας κι εδώ ζούμε, εδώ βασανιζόμαστε και σε ατομικό επίπεδο, οπότε μας επηρεάζει στο έπακρο αυτή η σαπίλα. Ίσως γι’αυτό και παίζουμε ακραία μουσική.
Πως νιώθεις που πλέον (κυρίως μετά την έκρηξη του deathcore) μπάντες με ακραίο ήχο μπορούν και έχουν τεράστιο κοινό και πωλήσεις;
Μόνο καλό είναι αυτό πιστεύω! Ειδικά στην άλλη μεριά του Ατλαντικού το extreme έχει υψηλή θέση στις συνειδήσεις του κοινού. Είναι κι ένα genre που μπορεί να πάει σε πολλές κατευθύνσεις και να φέρει νέο κόσμο. Δες τι έκαναν οι Rivers of Nihil ή οι Fit For An Autopsy με τους πειραματισμούς τους. Υπάρχει μεγάλο εύρος στο τι μπορεί να κάνει κανείς με τον ακραίο ήχο. Ήδη σχήματα που παίζουν μεγάλη μπάλα ξεκίνησαν από το death metal underground, βλέπε Gojira για παράδειγμα. Ακούω deathcore πάντως, Whitechapel και Despised Icon έχουν κάνει φοβερές επιστροφές πιστεύω. Ακόμα και η σπορά των Incantation έχει αρχίσει και σκάει μύτη τα τελευταία χρόνια με όλες αυτές τις ‘caveman’ μπάντες να κερδίζουν σε hype (λέγε με Blood Incantation, Tomb Mold, κλπ). Όλα αυτά βέβαια γενικά μιλώντας, στην Ελλάδα ο αριθμός του κοινού που ακούει extreme metal είναι ακόμα μικρός.
Για κλείσιμο περιέγραψέ μας το πιο αστείο/τραγελαφικό σκηνικό που έχει συμβεί στην ιστορία των Mortal Torment.
Το γεγονός πως υπάρχουμε είναι από μόνο του αστείο έως και τραγικό! Ευτυχώς έχουν γίνει πολλά, ειδικά σε live μας. Μας έχουν πετάξει σουτιέν (ναι, γυναίκα ήταν), πασάλειμμα με τζατζίκι στη μάπα μου, ταμπόν στη μύτη, κι όλα αυτά την ώρα που παίζουμε. Ομορφιές ασύλληπτες. Α, θυμήθηκα κι ένα σκυλί να μπαίνει στο pit όταν παίξαμε στο περίφημο Svenfest στην Καρδίτσα, άρπαξε ένα φουσκωτό κάποια στιγμή κι έφυγε τρέχοντας.
Με την ευκαιρία θέλω να σε ευχαριστήσω για τη συνέντευξη και τις πραγματικά ενδιαφέρουσες ερωτήσεις, ελπίζω σύντομα να απαντώ και για τα του νέου δίσκου. Cheers και τα λέμε στις σκηνές!